ناامیدی منتظران‌مرگ توافق‌هسته‌ای/ ناراحتی تندروها از لایحه اصلاحی کورکر

سه روز پس از اینکه کاخ سفید اعلام کرد لایحه اصلاحی کورکر-منندز را وتو نخواهد کرد، کاملاً مشخص شده است که نومحافظه کاران تندرو و حامیانشان در کنگره ناراحت هستند. اولین نشانه های این ناراحتی در جریان رای گیری در کمیته روابط خارجی سنا به وقوع پیوست. جایی که برخی از جمهوری خواهان خواستار تصویب الحاقیه هایی بودند تا در مذاکرات گروه 1+5 با ایران خرابکاری کنند. از قبیل سناتور مارکو روبیو (جمهوری خواه از فلوریدا) که ایده به رسمیت شناخته شدن اسرائیل توسط تهران را مطرح کرد.

اما شواهد نشان می دهد که نئوکان ها اشتیاق کمتری به لایحه نهایی که چند ساعت پس از جلسه کمیته روابط خارجی منتشر شد دارند. بیل کریستول، رئیس کمیته اضطراری برای اسرائیل و سردبیر ویکلی استاندارد در طول چند هفته اخیر، مقاله پشت مقاله می نوشت تا ایران را به صورت نیرویی اهریمنی ترسیم کند. وی در توییترش نوشت: «رای گیری لایحه کورکر-منندز که امروز انجام می شود، احتمالا مفید است. اما باید به یاد داشته باشیم: وظیفه این لایحه نابودی توافق است، نه این که مسیر را پیچیده کند.»

صبح روز بعد وی سعی کرد تا سازنده حرف بزند، اما سخنانش قانع کننده نبود: «لایحه کورکر-منندز به خودی خود می تواند موحب برهم خوردن آرامش در توافق ایران شود. اما در استراتژی گسترده تر این لایحه باید توافق را متوقف کند.» کریستول اغلب به عنوان سخنگوی شلدن ادلسن و بنیامین نتانیاهو عمل می کند.

همین لحن را شورای سردبیری وال استریت ژورنال - شاید یکی از بانفوذترین منابع نئوکان ها در زمینه سیاست خارجی- در روز چهارشنبه داشت. آنها در مقاله ای در این رابطه اظهار ناامیدی کردند و نوشتند: «کنگره در زمینه توافق رای گیری خواهد کرد، اما رئیس جمهور هنوز دستش در این زمینه باز است.» این روزنامه در این زمینه می نویسد: «باب کورکر، رئیس کمیته روابط خارجی شایسته تقدیر است، اما در نهایت وی با تغییرات دموکرات ها موافقت کرد. تغییراتی که نیاز وی به 67 رای برای شکستن وتوی اوباما را سخت کرد. از نظر ما این لایحه باید به پیشنهاد سناتور ران جانسون (جمهوری خواه ویسکانسین) که روز سه شنبه در کمیته درباره اصلاحیه ای صحبت کرد (اما آن را مطرح نکرد) که براساس آن آقای اوباما باید توافق ایران را به عنوان یک معاهده به سنا بفرستد، نزدیک شود. (در آن صورت برای تایید نیاز به رای مثبت دو سوم اعضای مجلس سنا داشت.) تعهد ایالات متحده به جلوگیری گسترش از مخرب ترین سلاح جهان، آن قدر هست که نیاز به تصویب به عنوان یک معاهده داشته باشد.»

ویکلی استاندارد در مقاله دیگری با عنوان «توافق ایران: مخالفت، مانع، تاخیر و شکست» از لایحه اصلاحی کورکر موسوم به کورکر-کاردین، به عنوان یک تله احتمالی نام می برد و می نویسد: «آنچه که ما از لایحه کورکر-کاردین می دانیم این است که این لایحه احتمالاً کافی نیست و در حقیقت، می تواند یک تله باشد.»

نئوکان ها در ابتدای هفته بسیار امیدوار بودند که لایحه کورکر می تواند ضربه مرگباری به توافق ایران باشد، اما هم اکنون آنها ناراحت هستند و جمهوری خواهان در حالی که وارد سال انتخابات شده اند و با نظرات رای دهندگان و امکان وقوع جنگی دیگر در خاورمیانه روبه رو هستند، باید تصمیم بگیرند که آیا می خواهند همچنان به بی بی نتانیاهو و نومحافظه کاران تعظیم کنند؟

ویکلی استاندارد در مقاله دیگری می نویسد که عدم توافق بهتر از توافق بد با ایران است. توافق بد با ایران نه تنها یک عقب نشینی در سیاست خارجی است، بلکه یک فاجعه در سیاست خارجی است. همچنین دولت در حال رفتن به سوی یک توافق بد است (در این زمینه می توانید مقاله های کیسینجر-شولتز و جیمز بیکر را بخوانید.)

آیا زمانی که لایحه به صحن سنا برای رای گیری آورده شود، اصلاحیه های روبیو و جانسون هم مطرح خواهد شد؟ مطمئناً کریستول و وال استریت ژورنال خواستار این مسئله هستند. کورکر در این رابطه نتوانست کمیته را متقاعد کند و این اصلاحیه ها را در لایحه پیشنهادی بگنجاند.