تلخی‌های بردی شیرین

چهارشنبه‌شب ورزشگاه آزادی یک‌شب به‌یادماندنی را پشت‌سر گذاشت؛ برد ارزشمند پرسپولیس برابر حریف عربستانی آن‌هم در حضور صدهزار تماشاگر. چه اتفاقی از این شیرین‌تر؛ یک تیم عربستانی را ببری آن‌هم در حضور صدهزار تماشاگر. ورای این برد شیرین اما تلخی‌هایی هم وجود داشت که اکنون پس از گذشت چندروز از این بازی می‌توان به آن پرداخت. ظاهر ماجرا خیلی جذاب بود، بازیکنان ما حریف عربستانی را زدند، سرشان را بریدند (شادی پس از گل طارمی) و شکستش دادند. روزنامه‌های فردای بازی هم پر بود از تیترهای حماسی با اشاره به سربری. در این میان سؤالی که پیش می‌آید این است که آیا در فوتبال مدرن این رفتارها جایی دارد و به پیشرفت فوتبال یک کشور کمک می‌کند؟ هدف از یک مسابقه فوتبال چیست؟ بردن بازی یا بریدن سر حریف و دعواکردن؟ مطمئنا هیجان بازی و احساساتی که ما نسبت به تیم‌های عربستانی داریم و سابقه تقابل ایران و عربستان باعث می‌شود همه ما در هنگام بازی از این دعواها و بریدن سر حریف لذت ببریم. پیام صادقیان، بازیکن عجیب‌وغریب قرمزها در صحنه‌ای مانند یک بزن‌بهادر وارد زمین شد، حرکتی شرم‌آور که در فوتبال محلات هم دیده نمی‌شود. جالب اینکه تماشاگران دقایقی بعد او را به خاطر این حرکتش تشویق کردند. سوشا مکانی هر زمان که با عرب‌ها گلاویز می‌شد مورد تشویق قرار می‌گرفت. 

 مصاحبه‌های بازیکنان و تیتر روزنامه‌ها هم نشان می‌داد همه از این رفتارها راضی‌اند و حسابی کیف کردند اما باید پذیرفت واقعیت فوتبال چیز دیگری است.

١-هر چقدر ایران با عربستان و فوتبال ایران با فوتبال عربستان مشکل داشته باشد و ما در وجودمان احساسی منفی نسبت به فوتبال عربستان داشته باشیم و از تمامی تیم‌های این کشور متنفر باشیم، مسابقه فوتبال بین دو تیم باشگاهی ١١نفره است و هیچ ارتباطی با مسائل بین دو کشور و احساسات هیجانی ندارد. پس لزومی ندارد بازیکنان ما در هر صحنه‌ای با صورت افروخته و رگ‌های بادکرده به سمت حریف بدوند و بخواهند با این حرکات نشان دهند چقدر با غیرت‌اند. در فوتبال قانونی وجود ندارد که به رگ بادکرده امتیاز بدهد. ما هم بهتر است از گل طارمی لذت ببریم نه از شادی پس از گلش. بهترین کار برای اینکه ما انتقام باخت‌های تاریخیمان را مقابل عربستان بگیریم این است که با یک نمایش تروتمیز آنها را ببریم که متأسفانه در این سال‌ها موفق نشدیم. به نظر می‌رسد یکی از دلایلش هم این است که تمرکز ما بیشتر از اینکه به خوب بازی‌کردن برابر عربستانی‌ها باشد روی دعواکردن و شادی پس از گل است. فراموش نکنیم همین عربستان اجازه نداد ایران به جام‌های جهانی ٢٠٠٢ و ٢٠١٠ صعود کند و هنوز ایران نتوانسته انتقام این باخت‌ها را بگیرد. در همین لیگ قهرمانان آسیا این فصل هم در تقابل ایران و عربستان سهم تیم‌های هر کشور سه برد بوده.

٢- بازیکنان پرسپولیس از رفتار زشت النصری‌ها در بازی رفت گلایه داشتند و برخی کارهایشان را جواب آن رفتارها می‌دانستند. نخست اینکه فرضا النصری‌ها در بازی رفت حرکات زشتی را مرتکب شده باشند آیا باید ما هم این کار را تکرار کنیم؟ واقعا چه لزومی داشت در هر صحنه چند بازیکن پرسپولیس مانند جنگجویان به سمت حریف حمله کنند؟ دوم اینکه هر تیمی حق دارد وقتی گل می‌زند خوشحالی کند، حال این تیم می‌تواند تیم‌ملی عربستان باشد در ورزشگاه آزادی و در بازی حساس انتخابی  جام‌جهانی ٢٠١٠. هر چقدر آن باخت و آن شادی برای ما تلخ باشد، شادی پس از برد یک تیم ورزشی به‌معنای توهین به حیثیت و هویت ایرانی نیست. سوم اینکه دقایقی پس از بازی پرسپولیس و النصر، فولاد در ریاض به الهلال عربستان باخت. در آن بازی کسی نه دعوایی دید، نه سربریدنی، نه پیام صادقیانی. پس می‌توان با تیم‌های عربستانی بازی کرد، برد یا باخت و آب از آب تکان نخورد. همان‌طور که الهلال و فولاد رفتار کردند. چهارم اینکه در دنیا کشورهای زیادی با هم مشکل دارند، آن‌هم مشکلاتی تاریخی و معمولا این مشکلات در دیدارهای باشگاهی دیده نمی‌شود و اگر در بازی‌های ملی مشاهده شود، بازهم تقبیح می‌شود. اما مثل اینکه باشگاه‌های ایرانی و عربستانی هنوز در فضاهای گذشته گرفتارند. به‌هرحال اولین باری نیست که چنین رفتارهایی در فوتبال ما دیده می‌شود. توهین به مسی در صفحه شخصی‌اش تفاوت زیادی با برخی رفتارهای چهارشنبه مثل توهین، پرتاب نارنجک و لیزر انداختن در چشم حریف ندارد. خلقیات ما ایرانیان هرچه باشد باید بدانیم که فوتبال یک مسابقه ورزشی است که هدفش پیروزی است نه دویدن از خارج از زمین به داخل چمن به قصد گردن‌کلفتی.