وضعیت قرمز در «مقر خلافت»
جنایات داعش از حد اتهام‌بستن شعارهای بهانه‌جویانه مرسوم در تسویه‌حساب‌های کشورهای متخاصم به یکدیگر گذشته است. درباره اینکه چه جنونی برخی کشورهای دلارزده و بره‌های هارشده منطقه را واداشت که داعش را ابزاری برای نیل به اهداف بلندپروازانه و سلطه‌جویانه خودشان بکنند را بارها بحث کرده‌ایم. اینکه آیا این غول وحشی از بطری درآمده به تنهایی می‌تواند به راه خود رود و از عهده هزینه‌های نظامی و اجتماعی خود برآید؟ آیا ارعاب برای سلطه کافی است؟ چرا اینان با مردم سر ستیز و لجاج دارند؟ چرا برای ارعاب بیشتر بر نفرت جهان و جهانیان می‌افزایند؟ چرا با آنها مقابله جدی نمی‌شود؟ چرا با سلطه هوایی راه‌های ارتباطی و پشتیبانی آنان قطع نمی‌شود و آنان را در زوایایی کوچک به دام نمی‌اندازند و بساطشان را برنمی‌چینند؟ چرا بندهای ناف و منابع تغذیه مالی آنان را نمی‌خشکانند؟
چرا دولت مقتدر نظامی مصر که ده‌ها‌نفر از شهروندانش قربانی سربریدن‌های داعشی شده‌اند به چند بمباران هوایی اکتفا کرد، در حالی که آن اقدام وحشیانه چراغ سبزی برای مصر بوده است که توان نظامی خود را بیازماید و در این شرایط و تزلزل و بحران مشروعیت ملت خود را در مصافی مشروع با این مردم‌ستیزان متحد نمی‌کند؟ چرا به دنبال حمله هوایی برای تسویه‌حساب نهایی و خلع سلاح کامل عناصر غیرنظامی و غیردولتی لیبی، به آن کشور حمله نمی‌شود؟ مگر روسیه در اقداماتش در اوکراین، آمریکا در اقداماتش در یوگسلاوی، فرانسه در اقداماتش در ساحل عاج و اسراییل در تجاوزاتش در ساحل غربی رود اردن و غزه از کسی اجازه می‌گیرد؟ اگر مصر نتواند لیبی را از افراد مسلح پاکسازی و خلع سلاح عمومی را در آن کشور اجرا کند چه کسی می‌تواند؟ اما فارغ از اینها، وضعیت «مقر خلافت» به موجب گزارش‌های درزکرده به بیرون، واقعا رقت‌بار است. قاتلان سیاهپوش بی‌شرمِ چهره‌پوش، مردمان اسیر شهر را به جان آورده‌اند و اشتهای بسیاری به زنان متعدد و کنیزان ایزدی دارند! این وضعیت «رقه» است و همچنان خبری از مواجهه جدی با داعش به چشم نمی‌خورد. اکنون جهان آزمون بزرگی را در سوریه پشت‌سر گذاشته است. به دولت سوریه اگر هر انتقادی هم وارد بود، اکنون آمادگی بیشتری از همیشه برای همکاری و ائتلاف ملی دارد. کسانی که پس از شورش دو‌سال گذشته از ارتش بریدند و گروهی به نام ارتش آزادی تشکیل دادند، اکثرا با فرهنگی عقب‌مانده به همین داعشیان پیوستند و عملا مشروعیت و مقبولیت نزد مردم را از دست داده‌اند.
حال سوال این است که چرا غرب و ترکیه به جای به آشتی واداشتن آنان با نیروهای دولتی که با آن جاهلان در ستیز است، به این گروه کمک‌های نظامی می‌کند و فقط بر آمار کشته‌ها و ویرانی‌ها می‌افزاید؟ اکنون زمان آن است که کشورهای مهم منطقه و جهان به ائتلافی دولتی متشکل از نیروهای دولت و گروه‌های مختلف قومی و مذهبی در سوریه، شامل سنی‌های مدنی، علوی‌های در معرض قتل و انتقام، شیعیان در معرض قتل عام، ارامنه و آرامی‌ها و آشوری‌ها و سایر مسیحیان و ایزدیان و سایر کردها کمک کنند. همگان در معرض انهدام از سوی عقب‌مانده‌ترین عناصر ضد اجتماعی داعشی و مزدوران ماجراجویشان قرار دارند. افرادی که از پنج قاره آمده‌اند و براساس گزارش‌های مستند، حالا دیگر اگر پشیمان شوند نیز راه خروج از میان این جانیان را ندارند! باید آشتی و همکاری را به مردم رنج‌دیده سوریه هدیه کرد تا این بلا و میکروبی که از انزوای آزمایشگاه پرورندگانش هم خارج شده است به‌کلی حذف شود! باید به نیروهای عراقی و کرد کمک شود. از طرف ایران و از شرق و غرب، همه باید پس از کسب تجربه‌ای با هزینه سنگین، منطقه و جهان را از این مصیبت برهانند!
منبع: روزنامه شرق
گزارش خطا
آخرین اخبار