آیا توسعه هتل کپسولی در راستای رونق گردشگری کشورمان است!؟

به گزارش صدای ایران، روز گذشته و لابه لای اخبار مختلفی که تولید و منتشر می‌شوند و بسیاری شان مستقیم و غیرمستقیم به کرونا و آثار و بلایای ناشی از شیوع از آن در ایران و جهان مرتبط هستند، خبری منتشر شد که در نوع خود عجیب بود؛ رونمایی از هتل‌های وارداتی به ایران.

بر اساس این خبر، وزارت گردشگری کشورمان از نمونه اولیه هتل‌های کپسولی رونمایی کرد؛ مراسمی با حضور وزیر گردشگری که در محل این وزارت خانه برگزار شد و طی آن دو کپسول اقامتی رونمایی شد که وارد کننده آن‌ها کانون اتومبیلرانی و جهانگردی کشورمان است و بر اساس برنامه اعلام شده، قرار است در فاز نخست ۲۰۰ عدد از آن‌ها وارد و در چند شهر کشورمان فعال شوند.

درباره نسخه‌ای از اقامتگاه‌ها سخن می‌گوییم که احتمالا حدس زدن منشا پیدایشش چندان دشوار نباشد؛ تخت خواب‌هایی که به امکانات جانبی محدودی مجهز هستند و نخستین سازنده شان معماری ژاپنی است که احتمالا از ایده اقامات بسیاری از شاغلان در شهر‌های پرجمعیت کشورش مانند توکیو الهام گرفته است.

البته این ایده دیگر متعلق به این کشور نیست و هتل‌های کپسولی در چندین کارخانه در چند کشور جهان از جمله چین ساخته می‌شوند و مشتریان پر و پا قرصی در بسیاری از کشورها، از جمله در کشور‌هایی که امکانات اقامتی نامناسبی برای گردشگران دارند، دارند. اقامتگاه‌هایی محقر که به لطف سیستم گرمایش و سرمایش قابل قبول، جای مناسبی برای گذران شب هستند.

نسخه‌ای مدرن و امروزی برای گذران شب برای گردشگرانی که قصد خوابید در چادر را ندارد و مقوله امنیت هم برایشان بسیار کلیدی و مهم است تا جایی که حاضر هستند برای اقامت در این کپسول‌ها دست کم شبی ۴۰ دلار بپردازند! هزینه‌ای گزاف که برای اقامت در بهترین هتل‌ها در ایران هم کفایت می‌کند!
 

همین یادآوری کافی است تا چرایی واردات این کپسول‌ها (که نام و شکل و شمایلش بی شباهت به کپسول‌های زیستی که موجودات زنده در آن‌ها قرار می‌گیرند و به فضا پرتاب می‌شوند، نیست!) به کشورمان جلب توجه کند. چرایی واردات تخت خواب‌هایی که می‌شود با قیمت خریدشان، اقامتگاه دائمی ساخت و در آن‌ها به گردشگران خدمت ارائه کرد.

این سوال زمانی بیشتر جلب توجه می‌کند که بدانیم اساسا مشکل گردشگری در کشورمان، اقامت گاه نیست چراکه به رغم برخی ادعاها، گلایه همیشگی و دائمی صاحبان هتل‌ها و حتی آن‌هایی که اقامتگاه‌های بوم گردی دایر کرده اند، خالی بودن اتاق هایشان است. اتفاقی که جز در برخی ایام محدود در طول سال، به عینه قابل مشاهده است.

به این ابهام، مقاصد معرفی شده برای استقرار این هتل‌های کپسولی را هم باید افزود: شهر‌هایی از جمله، تهران، مشهد، اصفهان، شیراز و تبریز که همه از جمله شهر‌هایی هستند که هتل‌ها و اقامتگاه‌های متعددی دارند و در حال حاضر هم هتل‌های دیگری در بطن شان در حال احداث است. هتل‌هایی که به یکباره رقیب وارداتی هم یافته اند؛ رقیبی که معلوم نیست چه میزان وارد خواهد شد و آیا بازارشان را نابود خواهد کرد یا خیر.

نکته جالب توجه دیگر درباره این هتل‌های وارداتی، مکان‌هایی است که قرار است این کپسول‌ها در آن‌ها قرار گرفته و خدمت ارائه دهند؛ فرودگاه‌ها، پایانه‌های مسافربری، راه‌آهن و کمپ‌هایی که احتمالا محل ورود گردشگران هستند. هر جایی که بشود به این کپسول‌ها خدماتی مانند سرویس بهداشتی (که کپسول‌ها از داشتنش محروم هستند) و حمام و حتی امنیت ارائه کرد و در معرض دید گردشگران ورودی هم باشد.

رقابتی نابرابر با هتل‌ها و اقامتگاه‌های دیگر مانند بومگردی‌ها و امثال آن‌ها که شانس برنده شدن هتل‌های کپسولی را بیشتر می‌کند و کیست که نداند نتیجه آن هرچه باشد، برنده شدن میراث فرهنگی و صنایع دستی کشورمان نیست. اتفاقی که رقم زننده آن نه افراد و مجموعه‌های دور از این میراث ها، که وزارت گردشگری و میراث فرهنگی کشورمان است!

وزارت خانه‌ای که در این چند ماه اخیر که شیوع کرونا آسیب‌های زیادی به بسیاری از مشاغل و کسب و کار‌ها از جمله در حوزه گردشگری وارد آورد، تقریبا نقش تماشاچی را ایفا کرد و یکی از جدی‌ترین اتفاقاتی که میزبانی کرده و به نوعی رقم زده، رونمایی از هتل‌های کپسولی و ارائه وعده واردات انبوه این کپسول‌ها در آینده است!