شبیه‌سازی روزهای آرام دولت‌روحانی با سونامی هشت‌ساله

مثل برخی منتقدان، مثل کسانی است که تا چشم باز می کنند در دایره دید خود تنها به دنبال دلیلی برای ایراد گرفتن و سر دادن وامصیبتا می گردند؛ استدلال و منطق برایشان به مثابه تلاش برای بیدار کردن کسی می ماند که خود را به خواب زده است.

در حالی که حجت الاسلام و المسلمین دکتر حسن روحانی رییس جمهوری دهم تیرماه امسال در آیین گرامیداشت روز صنعت تاکید کرد که سالهای 84 تا 92 دیگر تکرار نمی شود، این روزها، عده ای به دنبال اعلام مشابهت میان این روزهای آرام کشور با روزهای پر تنش سالهای یاد شده هستند.

واقعیت این است که نمره حکمرانی هر دولتی را با سنجش شاخص هایی در حوزه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، علمی، اجتماعی و ورزشی آن می توان سنجید؛ شاخص هایی که اگر چه از زبان دستگاه های مرجع نظیر بانک مرکزی و مرکز آمار و غیره باید اعلام شود، اما فرد فرد جامعه در زندگی روزمره خود آن را با پوست و گوشت و استخوان لمس می کنند.

مخالفت های سوگیرانه علیه دولت یازدهم این روزها وارد فاز دیگری شده و نسخه جدید آنها، ایجاد مشابهت میان رفتارها و عملکردهای دولت روحانی با سالهای 1384 تا 1392 است.

بد نیست که به قول برخی فلش بکی به چند سال گذشته بیندازیم و چالش های آن دوران را از دفتر خاطرات تاریخی – سیاسی مان بیرون بیاوریم؛ در سال 1384 دولتی که با شعار «آوردن پول نفت بر سر سفره های مردم» نظر مردم را به خود جلب کرد و رییس آن دولت راهی پاستور شد؛ بعد از هشت سال حکمرانی و اجرای نیم بند طرح های اقتصادی از جمله طرح تحول اقتصادی، احداث بنگاه های زود بازده، طرح مسکن مهر، طرح هدفمندسازی یارانه ها و طرح های مهرماندگاری که هیچ وقت به اتمام نرسید، اکثر شاخص های کلان اقتصادی ایران تنزل پیدا کرد.

میزان نقدینگی کشور از زمان آغاز به کار دولت نهم تا زمان اتمام دوره دولت دهم، 6 برابر افزایش یافت و تورم نیز در انتهای دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد نسبت به ابتدای دوران تصدی گری وی 3٫45 برابر شد.

افزایش شکاف طبقاتی، رشد نرخ تورم، افزایش بیکاری (ایجاد سالانه 14 هزار شغل به جای 875 هزار شغل اعلام شده)، افزایش فساد مالی، کاهش حساب ذخیره ارزی، اختلال در نظام بانکداری، کاهش ارزش پول ملی، انحراف از قانون بودجه و بودجه ریزی غیرواقعی، انحلال سازمان مدیریت و برنامه ریزی، ارایه آمارهای اقتصادی نادرست، معوقات بانکی، افزایش شاخص فلاکت، رشد اقتصادی منفی، کاهش سرمایه گذاری خارجی و همچنین کاهش تولید روزانه نفت، همه و همه اتفاقاتی بود که دراین هشت سال رخ داد.

در حوزه های غیر اقتصادی، فضای سیاسی کشور هر روز شاهد التهاب ها و چالش هایی نظیر چالش با اشخاص و خانواده های برخی مسوولان بلندپایه جمهوری اسلامی از جمله خانواده آیت الله هاشمی رفسنجانی، حجت الاسلام و المسلمین ناطق نوری، علی لاریجانی و آیت الله صادق لاریجانی بود.

مسایل مربوط به سیاست خارجی از جمله تشدید تحریم ها، مطرح شدن دوستی ایران با مردم اسراییل، معاون اولی اسفندیار رحیم مشایی، خانه نشینی و قهر 11 روزه احمدی نژاد، ادعاهای ماورایی از جمله هاله نور، چالش با نهادهای ذی نفوذ از جمله مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان، مدرک تقلبی وزیر، از حدنصاب افتادن کابینه، جنجال های حاشیه مرگ هوگو چاوز، شعار زنده باد بهار و تبلیغات انتخاباتی برای مشایی از سوی احمدی نژاد، ماجرای سفر غیرقانونی نزدیکان رییس جمهوری به نیویورک، استخدام های بدون ضابطه همفکران در روزهای پایانی، تلاش بری ادامه حضور در قوه مجریه پس از پایان دوران ریاست جمهوری و ده ها مساله دیگر که تنها بخشی از چالش های هشت سال دولت محمود احمدی نژاد بود.

آن روی سکه، در حالیکه بیش از 300 روز از تنفیذ حکم ریاست جمهوری حجت الاسلام و المسلمین حسن روحانی از سوی رهبر معظم انقلاب می گذرد؛ اگر چه بسیاری از شاخص ها از جمله نرخ تورم و رشد اقتصادی هنوز قابل پذیرش نیست و هنوز مردم مسائلی از جمله گرانی را در زندگی عادی خود لمس می کنند، اما می توان کاهش نرخ تورم از 40.1 به 27.7 درصد، ثبات در بازار ارز، پیش بینی پذیری بازار سکه و طلا را از دستاوردهای اقتصادی دولت یازدهم در یک سال عنوان کرد

علاوه بر این، برداشتن گام های بلند در سیاست خارجی و دستاوردهایی نظیر شکسته شدن بخشی از تحریم ها و متزلزل شدن ساختار این تحریم ها، بسترسازی برای بازگشت سرمایه گذاران خارجی در کشور، هماهنگی و روابط مناسب میان دولت و مجلس (به استثنای معدود نمایندگان جبهه پایداری) دولت و قوه قضائیه، ایجاد آشتی میان اهالی فرهنگ و هنر و دولت با ایجاد فضای مناسب برای فعالیت در این حوزه و همچنین آرام شدن دریای متلاطم ارتباط دولت با افراد و دستگاه های مختلف از دیگر دستاوردهای دولت روحانی است.

گرچه تا رسیدن به مطلوب ها در هر عرصه ای فاصله ها به دلیل مدیریت ناکارآمد هشت سال پیش، بسیار است، اما آنان که خود را به خواب غفلت زده اند، بهتر است بجای در پیش گرفتن نسخه مشابهت سازی میان آنچه اکنون در کشور می گذرد با هشت سال گذشته و فریادهای وامصیبتا، در پی استدلال هایی محکم و منطقی برای نقد دولت تدبیر و امید باشند تا بهانه.