نوشدارو بعد از مرگ سهراب

«وقتی نخل طلا گرفتم کسی به من تبریک نگفت. حتی زمانی که وارد فرودگاه شدم، پاسپورتم را که مهر کردند گفتند از در پشتی برو، عده‌ای جمع شده‌اند و قصد دارند کتکت بزنند». این جملات مربوط به فیلمنامه فیلمی نیستند بلکه جملاتی واقعی اند که در زمان ورود بهترین کارگردان یک کشور همراه با نخل طلای کن، به او گفته شد.

به گزارش صدای ایران، 19 سال بعد وقتی همین کارگردان از دنیا رفته بود و جسدش را به ایران آوردند برایش فرش قرمز پهن کردند. اگر هزار بار بپرسیم چرا این گونه مردمانی هستیم کم نیست، هر آدمی در مواجهه با چنین مساله ای قلبش جریحه دار می شود. مگر ما در عالم سینما بهتر از کیارستمی هم داشته ایم؟شاخص تر از این شخصیت در سینمای ایران کیست؟ نگاهی به کارنامه حرفه ای او انسان را شگفت زده می کند؛ جزو 10 کارگردان برتر آسیا، ششمین کارگردان برتر دنیا و داور بسیاری از جشنواره های سینمایی دنیا.

کارگردانی، عکاسی و نقاشی تنها گوشه ای از نقش هایی است که دست هنرمند او برجای گذاشته است. حالا که او درگذشته، فرستادن پشت سر هم پیام تسلیت کجای این قلب های جریحه دار را التیام می بخشد؟ وقتی او زنده بود هیچ مسئولی نگفت فیلم هایش را اکران کنید؛ شاید وظیفه او نبود که بگوید اما آن کسانی که این وظیفه به آنها تفویض شده کجای کار جامعه ما هستند؟ چرا هیچ وقت نمی توان پیدایشان کرد؟ چرا وقتی یک نفر می میرد مسئولان بیدار می شوند؟

وقتی پیکر بی جان او به ایران رسید دیگر چه سود که فیلم هایش را اکران کنیم؛ چیزی که کارگردان بزرگ ایران دوست داشت در زمان حیاتش اتفاق بیفتد. شاید این ضرب المثل بیشترین نرخ مصرف در جامعه ما را داشته باشد بله ما همواره با نوشداروهایی بعد از مرگ سهراب ها مواجهیم. بدون شک عباس کیارستمی آخرین پدیده ای نیست که از دست می دهیم. این حرف ها بعد از هر مرگی گفته می شود و چند روز بعد دوباره همه چیز از سر گرفته می شود دوباره هنرمندان و دانشمندان و صنعتگران در انزوا می میرند و ما فقط پیام تسلیت صادر می کنیم.

اکران فیلم های کیارستمی بعد از مرگش دردی را دوا نمی کند اکنون بهتر است مسئولان ناصر تقوایی ها و کیانوش عیاری ها را دریابند که با این همه توش و توان فیلم نمی سازند یا اگر بر ناملایمات فائق آیند و بسازند در تارهای عنکبوت توقیف و سانسور گرفتار می شوند. عباس کیارستمی؛ کسی که دنیایی از هنرمند ان به احترامش کلاه از سر بر  می دارند. حالا این فرش قرمز بیشتر از اینکه تسلی خاطری باشد نمکی است که بر زخم های دیرین پاشیده می شود. بگذارید آن قدر این را بگوییم شاید یک جایی تلنگری بهمان خورد و این اشتباهات جبران ناپذیر را اصلاح کردیم تا حداقل در آینده اتفاق نیفتند.

منبع: تدبیر