یک انتقاد به دستگاه دیپلماسی

باشگاه خوانندگان صدای ایران*؛ حمید احمدی نژاد**- امروزه رعایت قواعد، مقررات، عرف و مساوات در دیدارهای دیپلماتیک در روابط بین الملل آن چنان بدیهی و واضح است که می توان گفت این دیدارها در جامعه بین الملل تقریبا از یک شکل ماهوی پیروی می کنند.

اصولا در این گونه دیدارها مسئولان تشریفات قبل از شروع ملاقاتِ مقام های دو کشور در محل ملاقات حاضر و بررسی های لازم حتی در ریزترین موارد از قبیل محل و نحوه صحیح قرار گرفتن پرچم ها، مخدوش نبودن آنها، فاصله بین صندلی های مقامات و... را انجام می دهند.

اما متاسفانه در خصوص دستگاه دیپلماسی کشورمان علی رغم تاکیدات پرطمطراق بر سطوح عالی تحصیلات سیاسی و نیز تجربه کاری و اجرایی، باید گفت رویکرد و سکوت این دستگاه در موارد بی احترامی مکرر طرف های مقابل، نشان داده این بی احترامی ها، یا از نظر آنان چندان اهمیت ندارد، یا شان دیپلماتیک کشور را در همین حد می دانند و یا توان پاسخگویی متقابل و یا حتی اعتراض را ندارد.

از سخنان تند و بی ادبی های مکرر وزیر ناپخته و جوان عربستان که این موضع گیری ها نسبت به کشورمان را سکوی نام آوری خود قرار داد و نیز سخنان وزیر خارجه بحرین در اجلاس منامه که چشم پوشی شد و هیچ گاه پاسخ درخوری به آنها داده نشد.

اما سوال اینجاست که از اقدام اردوغان در دیدار با جهانگیری با چه توجیهی می خواهید چشم پوشی کنید؟ دیداری که در آن ما هم به سبک خودتان از تفاوت صندلی های، ژست خاص اردوغان که خود گویای بسیاری از مسائل است می گذریم، اما آیا می توان از نبود پرچم -حداقل آن طور که عکس های منتشر شده گویا هستند- هم گذشت.

شاید یادآوری این نکته به سردمداران هدایت روابط خارجی بد نباشد که در روابط بین الملل عکس ها خود تاثیرات عمده ای در نشان دادند اقتدار یک کشور در انگاره سایر کشورها دارند.

بعلاوه در آداب دیپلماتیک قاعده ای به نام نزاکت وجود دارد که احتمالا اگر در به کار بردن آن هراس دارید حداقل نام آن را شنیده اید که بر اساس آن یک دولت می تواند بی احترامی عمدی و تکرار شونده را به همان گونه نشان دهد؛ البته اگر توجیه تان در اقدامات امثال اردوغان این باشد که از سر ناآگاهی صورت گرفته است که هیچ.

به هر رو حداقل اگر اعلام کنید این سکوت در برابر این همه بی احترامی از سر چه مصلحتی است-اگر به رویه ثابت تبدیل نشده- شاید ما هم مجاب شده و در اعتقاد به این مصلحت  با شما همراه شدیم. در پایان، جناب آقای ظریف، به نظر نمی آید که ظرافت سخنتان در این که «یک ایرانی را هرگز تهدید نکنید» برای همه دوره هدایت دستگاه دیپلماسی و همه کشورها کافی باشد که بخواهید بر مبنای آن همچنان سکوت اختیار کنید.


*مطالب منتشر شده در باشگاه خوانندگان صدای ایران به معنی تایید محتوای آن نمی باشد. 


**دانشجوی دکتری روابط بین الملل