مسعود شعاري: جامعه جوان موسيقي نيازمند حمايت است

مسعود شعاري در سال ۱۳۴۰ در تهران متولد شد. موسيقي را از كودكي و با فراگيري سنتور نزد منيژه علي‌پور آغاز كرد. سپس نزد داريوش طلايي به فراگيري سه‌تار پرداخت و از سال ۱۳۶۱ آموزش رديف موسيقي ايران و فراگيري تار را نزد محمدرضا لطفي آغاز كرد. همچنين قطعات بسياري از موسيقي قدما را نزد استاد اصغر بهاري آموخت. وي سپس به كمك اساتيدي چون استاد مهدي كماليان و محمود هاشمي به پژوهش و بازسازي مكاتب سه‌تارنوازي قدما نظير صبا، هرمزي، فروتن، عبادي و غيره پرداخت كه دو آلبوم شباهنگ و كاروان صبا حاصل اين دوره از فعاليت اوست. او در آلبوم شباهنگ قطعاتي از موسيقي قدما را در سه‌گاه و اصفهان تنظيم و اجرا كرد كه مورد توجه قرار گرفت. اين قطعات شامل آثار استاداني چون استاد اصغر بهاري، ركن‌الدين مختاري، يوسف فروتن و سعيد هرمزي بود. همچنين او در آلبوم كاروان صبا قطعات استاد ابوالحسن صبا را با شيوه اجرايي مختص سه‌تار تنظيم كرد و خود به اجراي آنها پرداخت. مسعود شعاري همچنين به امر آموزش نيز پرداخت و با تاسيس مركز آموزشي همساز شاگردان بسياري تربيت كرد. او در ادامه مسير نوازندگي‌اش دست به تجربياتي در موسيقي تلفيقي زد كه تاكنون منجر به خلق چهار آلبوم: سير، انتظار، در سايه باد و رهاب شده است. در اين آثار او تلاش كرده است تا گفت‌وگويي شنيدني ميان سه‌تار و سازهاي غير ايراني ايجاد كند.

ببينيد، هنرجويان كم‌سن وسال به اجراهاي متعدد نيازمند هستند و هر قدر نوازندگان جوان بتوانند هنرشان را در اجراهاي مختلف بيشتر نشان دهند، بهتر خواهد بود، به همين خاطر لازم است تا زمينه‌هايي براي اجراي آنان در نظر گرفته شود، البته به اين رخدادها نبايد به چشم پركردن آمار نگاه كرد، بايد زمينه و بستري را ايجاد كرد تا علاوه بر ارزش موسيقايي، شانيت مناسبتي داشته باشد تا فضاي مناسبي براي معرفي و تشويق چهره‌هاي جوان و نوظهور در موسيقي ايراني شكل گيرد.

بايد زمينه‌اي را فراهم كرد تا ضمن پرداختن به آن دسته از آثار موسيقايي ايران كه حال و هواي گذشتگان را دارد، زمينه‌اي ايجاد شود تا بتوان به كارهاي هنري گذشتگان رجوع كرد و آثار و ياد و خاطره آن هنرمندان نام آور را تا هميشه زنده نگه داشت. بخش مهمي كه بايد در مورد چرايي و كاركرد چنين جشنواره‌هايي مورد توجه قرار گيرد، ايجاد فضاي مناسب در جهت ورود هنرمندان خردسال و جوان به بازار موسيقي كشور است، به تعبير ديگر هرچقدر فرصت اجراي برنامه به بهانه‌هاي مختلف از جمله همايش‌ها و جشنواره‌ها براي جوانان بيشتر باشد، عادت كردن به فضاي كنسرت و همراه شدن با ابزار و مكان‌هايي كه موسيقي بايد در آنها اجرا شود، براي‌شان راحت‌تر خواهد بود.

بله، موسيقي به عنوان يك هنر مظلوم شايسته حمايت‌هاي بيش از آن‌چه تا امروز در حقش شده، است و امكان و ضرورت حمايت از هنرمندان جوان در اين جشنواره‌ها را به عنوان يك اصل حياتي و مثبت بايد مد نظر قرار داد. هنر موسيقي و هنرجويان و هنرمندان فعال در اين حوزه بايد مورد حمايت قرار بگيرند. متاسفانه موسيقي يك هنر مظلوم است و تا امروز، آنچنان كه شايسته است مورد پشتيباني قرار نگرفته است. هر يك از اين بزرگان موسيقي ما در ژانر بخصوصي براي عموم مردم ايران شناخته شده‌اند. آنچه از نظر من نبايد هرگز فراموش شود، متوجه هنرمندان موسيقي ايراني است. آنها نبايد اصالت‌هاي خودشان را فراموش كنند. به نظر من مردم ما هيچگاه اين بزرگان را فراموش نخواهند كرد؛ اما ما هنرمندان وظيفه داريم فضا و تكنيك اساتيدي مثل آنها را به خوبي به خاطر بسپاريم و در زمينه‌هاي مختلف همچون زندگي هنري و تكنيك‌هاي شخصي هيچ‌وقت اجازه ندهيم كه فراموش شوند. جشنواره‌هايي مثل «صبا»، «وزيري» و «نواي خرم» باعث مي‌شوند، هنرمندان ما اصالت‌شان را فراموش نكنند.

طبيعي است كه اجرا و معرفي اجراهاي متعدد به عنوان يكي از مهم‌ترين پارامترهاي نوازندگي موفق در كنسرت‌هاي بزرگ است، به فنون ويژه اجرا كه لزوما با كسب تجربه‌هاي فراوان و انجام اجراي كنسرت‌هاي متعدد قابل دسترسي است، نحوه پا گذاشتن به روي صحنه، چگونگي برقراري ارتباط چشمي با مخاطب و بازي بدن به عنوان نيازهاي يك هنرمند براي اجرايي حرفه‌اي و قابل دفاع خواهد بود كه به دست آوردن‌شان هيچ راهي به جز شروع و تكرار اجراها حتي در سطوح پايين ندارد. به بيان ديگر يك هنرمند توانا بايد به هنر روي صحنه رفتن مسلح باشد و اين آمادگي جز با شركت در چنين اجراهايي به دست نخواهد آمد. برگزاري چنين رخدادهايي چه از جانب دولت و چه از سمت بخش خصوصي براي موسيقي ما يك نياز است و مي‌تواند سازندگي زيادي داشته باشد.