منتجب‌نیا: دستگاه قضایی با مداحان هتاک برخورد کنند

زمانی گفته می شد که "سیاست ما عین دیانت ماست"، اما اکنون از تریبون دیانت به سیاست توهین می شود، ریشه این اقدامات در این است که ما سیاست را منهای دیانت و تقوا دنبال می کنیم.

به گزارش صدای ایران، منتجب نیا در یادداشتی در سایت جماران نوشت:

متاسفانه در چند وقت اخیر شاهد افزایش بیش از پیش توهین ها به مقامات و مسئولان کشور در قالب های مختلف و از تریبون های گوناگون هستیم. گاهی این توهین ها از طریق تریبون های مقدسی که برای مردم به لحاظ باور اهمیت زیادی دارند، صورت می گیرد.

در ارتباط با اظهارات و توهین‌های اخیر به مقامات نظام، حجت الاسلام و المسلمین رسول منتجب نیا، در یاداشتی که در اختیار خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران قرار داد، نوشت: از نظر عقلی، عقلایی و شرعی بعضی از امور دارای حرمت و تقدس هستند و باید حریم آن امور را همه به ویژه کسانی که اعتقاد به آنها دارند، حفظ کنند. یکی از اموری که حرمت آنها لازم است، تریبون های مقدس است. تریبون هایی که از آنها برای تبلیغ دین استفاده می شود و مردم چشم به آنها دوخته اند تا با مسائل دینی و اسلامی از طریق این تریبون آشنا شوند.

از قدیم گفته اند، متولی باید بیشتر از دیگران حرمت امام زاده را حفظ کند و اگر متولی به امام زاده بی حرمتی کند، طبیعی است که دیگران برای امام زاده حرمتی قائل نخواهند شد. صاحبان این تریبون ها، علما و گویندگانی که از این تریبون های مقدس صحبت می کنند، باید بدانند که هر گونه خطایی از سوی این افراد به پای اسلام گذاشته می شود. به عنوان مثال تریبون نماز جمعه نوعی قداست دارد خطیب جمعه و حتی کسی که سخنران قبل از خطبه هست، باید رعایت کند که مردمی که آنجا نشسته اند، اصلاح شوند و درس اخلاق و تقوا را از این تریبون بیاموزند. مردم باید حوصله، صبر، مردم داری و تمام موازین اخلاقی را باید از این تریبون بیاموزند. این تریبون ها باید از دروغ، تهمت، گناه و هتک حیثیت بر حذر باشند؛ چرا که اگر این تریبون آلوده به گناه شود آن وقت چه باید بکنیم؟ این گونه موضوعات، این مثل معروف را به یاد آدم می آورد که، "هر چه بگندد نمکش می زنند، وای به روزی که بگندد نمک". آنوقت مردم از کجا درس تقوا را یاد بگیرند؟ علاوه بر این تریبون، منبر هم همین طور است اگر واعظان بر روی منبر، به جای اینکه مردم را به حفظ آبروی دیگران دعوت کنند، شروع کنند، به تهمت، دروغ، رسوا کردن و چنین کارهایی، باعث می شوند در نهایت به دین ضربه وارد شود. چرا که اگر در منبری به مؤمنی توهین شود آن وقت مردم نسبت به دین، منبر و وعظ بدبین می شوند.بنابراین باید حرمت تریبون ها و مراکز مقدس را حفظ کنیم.

متاسفانه باید بگوییم در دهه های اخیر نسبت به خیلی ها بی حرمتی شده و حرمت خیلی از افراد شکسته شده است. همچنین نسبت به تریبون ها نیز بی حرمتی شده است، یک زمانی وقتی یک نفر بالای منبر می رفت مردم از پای منبر منقلب و متنبه می شدند و دست از گناه می کشیدند،  ولی ما می بینیم بی حرمتی باعث شده است نه تنها به شخصیت های بزرگ که حتی به تریبون های مقدس مردم نیز بی حرمتی شده است. یک زمانی روحانیت بین مردم احترام داشت و می گفتند که اینها مبلغان دین هستند، اما الآن به گونه ای شده است که به خاطر مسائل سیاسی و باندی هر روحانی که بله قربان گو باشد، تا زمانی که بله قربان گو باشد، حرمت و احترام دارد، اما به مجردی که روحانی انتقاد بکند به آن روحانی بی حرمتی می شود. دلیلش هم این است که از دین جدا شده ایم و معیار باند بازی، جای همه معیار های صحیح را گرفته است.

زمانی گفته می شد که "سیاست ما عین دیانت ماست"، اما اکنون از تریبون دیانت به سیاست توهین می شود، ریشه این اقدامات در این است که ما سیاست را منهای دیانت و تقوا دنبال می کنیم. از سویی هم منادی تقوا و دیانت و معنویت هستیم، ولی بویی از دیانت و معنویت در ما استشمام نمی شود.  ما سیاست را نه تنها مثل غربی ها که بدتر از  غربی ها نسبت به سیاست دنبال می کنیم. ما سیاست را برای قدرت طلبی برای رسیدن به قدرت و برای تثبیت موقعیت خودمان و کسی که نسبت به ما منتقد هست، قبول داریم. این سیاست عین دیانت نیست؛ بلکه سیاستی عین دیانت است که در چارچوب موازین اخلاقی باشد، اما سیاستی که ضد اسلام عمل می کند و حرام  و حلال را نمی فهمد و به خاطر مسائل مادی و سیاسی هر گونه خلاف شرعی را مرتکب می شود، این سیاست عین دیانت نیست. برخی از تعابیر را از بزرگانی همچون امام گرفته ایم، اما بر خلاف آن عمل می کنیم.

ما به چه مجوزی دهان باز می کنیم و شخصیت های بزرگ کشور را مورد اهانت قرار می دهیم؟ گویندگان منبری ها و مداحانی که زبان به توهین می گشایند، با چه مجوزی این کار را می کنند؟ چرا دستگاه های قضایی و شخصیت های بزرگ کشور مثل مراجع عظام با این ها برخورد نمی کنند؟ مداحی که دهان باز می کند و گناه از دهانش خارج می شود؛ این مداح نیست عامل شیطان است که تریبون مقدس را مورد اهانت قرار داده است. من متعجبم از اینکه چرا بزرگان و مراجع تقلید ساکت هستند و مداحان و منبریانی که برای رساندن حرفشان از دین استفاده می کنند، را از این منبر ها پایین نمی آورند تا کی مردم ما باید شاهد این باشند که، تریبون های ما بعضا در اختیار افرادی بی تقوا و هتاک باشد. تا کی ما حتی از رسانه ملی شاهد باشیم که افرادی که نه فضیلت دارند و نه تقوا دارند، منادی تقوای مردم باشند.

بنابراین اشکال کار از این است که سیاست را به معنای قدرت طلبی و شیطنت گرفته ایم. نباید سیاستی که معاویه داشت را در پیش بگیرم و بگوییم این عین دیانت است. سیاستی عین دیانت است که در امام علی(ع) بود.

من همیشه گفته ام آنهایی که نقد می کنند باید خودشان دارای شناخت و معرفت باشند. باید معروف شناس و منکر شناس باشند. برای نقد باید روش امر به معروف و نهی از منکر را بلد باشند. بسیاری از کسانی که امر به معروف و یا نقد می کنند  لیاقت این کار را ندارند و و عامل به معروف و ناهی از منکر نیستند، بلکه باید به خودشان آموزش داده شود. باید کسانی نقد کنند که هم آگاهی دارند و هم دلسوزند، نباید ما به نام نقد دولت و یا نظام را تخریب و تضعیف بکنیم. بهانه ای به دست برخی افتاده است که نقادی آزاد است، ولی به این اسم توهین می کنند. نقد یعنی اینکه انسان محترمانه و مخفیانه نقطه نظرات و پیشنهادتش را به کسانی که مسئولند، منتقل کند. 

معروف است از امام صادق(ع) که: "محبوب ترین دوستان من آن کسی است که عیب های من را به من هدیه کند"، پس عیب باید هدیه شود، نه اینکه به بهانه نقد همدیگر را تخریب کنیم. انتقاد باید با آداب درست انجام شود نه از تریبون های مقدس برای مردم، به دیگران توهین شود، این کار از سوی هیچ دسته و حزبی و گروهی پذیرفته نیست.