نمی دونم چرا به فرهنگمون بی توجهیم

فقط تاسف

باید تبدیل بشه به موزه
اما...

ازغوان
تو برافراشته باش

ایتا فرهنگ ما هستن و واقعا ناراحت کنندس که هیچ بهایی بهشون نمیدیم

تا وقتی که هنرمندان در قید حیات هستن قدرشونو بدونیم

حیفه به خدا حیفه

ارغوان
شاخه هم خون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز
آفتابیست هوا یا گرفته است هنوز
من در این گوشه که از دنیا بیرونست
و آسمانی به سرم نیست
از بهاران خبرم نیست
آنچه می بینم دیوارست
آه این سقف سیاه
آنچنان نزدیکست
که چو بر می کشم از سینه نفس
نفسم را بر می گرداند
ره چنان بسته که پرواز نگه
در همین یک قدمی می ماند
کور سویی ز چراغی رنجور
قصه پرداز شب ظلمانیست
نفسم می گیرد
که هوا هم این جا زندانیست
هر چه با من این جاست رنگ رخ باخته است
آفتابی هرگز گوشه چشمی هم بر خاموشی این دخمه نیانداخته است
هم در این گوشه خاموش فراموش شده
که از دم سردش هر شمعی خاموش شده
یاد رنگینی در خاطرم گریه می انگیزد

درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پُر ملالِ ما پرنده پَر نمی زند
یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کُند
کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی زند
نشسته ام در انتظارِ این غبارِ بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند
گذرگهی ست پُر ستم که اندر او به غیرِ غم
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند
دلِ خرابِ من دگر خراب تر نمی شود
که خنجرِ غمت ازین خراب تر نمی زند
چه چشمِ پاسخ است ازین دریچه های بسته ات؟
برو که هیچ کس ندا به گوشِ کر نمی زند
نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درختِ تر کسی تبر نمی زند

آخه چند تا مثل ابتهاج داریم ؟ پس از فوت سیمین بهبهانی، ابتهاج و شفیعی کدکنی تنها شاعران بزرگی هستند که باقی ماندندکه باید قدرشان را بیشتر بدانیم

زمان بی کرانه را
تو با شمار عمر ما مسنج
به پای او دمی ست این درنگ درد و رنج
به سان رود
که در نشیب دره سر به سنگ می زند رونده باش
امید هیچ معجزی ز مرده نیست
زنده باش

کشورهای دیگه چطور هوای شاعران و نامدارانشان رو نگه می دارند ما چطور نگه می داریم

بسترم صدف خالی یک تنهاییست
و تو
چون مروارید
گردن آویز کسان دگری!...

به قول استاد ابتهاج ارغوان ...... تو برافراشته باش

خودش هم ول کرده رفته خارج خوب

اصلا این ابتهاج کی هست

*آبی که بر آسود زمینش بخورد زود
در یا شود ٱن رود که پیوسته روان است*
درود بر شاعر خوش ذوقمان «ابتهاج»

ز دوست آنچه کشیدم سزای دشمن بود،فغان ز دوست که در دشمنی چه بی باک است، بخدا حیف،آدم گریه اش میگیره،کمترین کاری که میشه در حق یک هنرمند کرد اونم هنرمند بزرگی مثل ابتهاج این که اینجا رو موزه اش کنن،نه اینکه مهد کودک باشه