بازی‌ تبلیغاتی علیه تیم مذاکره‌کننده

احمد شیرزاد: چند هفته پیش برخی از نمایندگان مجلس از تهیه طرحی خبر داده‌اند و آنگونه که ادعا می‌کنند، تصمیم دارند در فرآیند آن نظارت جدی بر عملکرد تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای صورت بگیرد و اخیرا هم یک عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس بیان کرده است که به پیشنهاد هیات‌رئیسه کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی، تیم ناظر مجلس بر اجرای توافق ژنو تشکیل خواهد شد.

در حالی که این خبر دو روز پیش بیان شد اما این طرح کنار گذاشته شده است. چنین طرحی بعید به نظر می‌رسید که بتواند در صحن علنی شود و بتواند از مجلس رای بگیرد و به مرحله اجرایی برسد. طرح نظارت بر عملکرد تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای اهمیت سیاسی نداشت و در حد صحبت‌های تبلیغاتی باقی ماند. این طرح توسط کمیسیون امنیت ملی مطرح شده بود.

می‌توان گفت این کمیسیون نسبت به دیگر کمیسیون‌ها تاثیرگذاری بیشتری دارد اما به تنهایی تصمیم‌گیرنده و قانونگذار نیست. سوال اصلی از نمایندگان تندرو این است که چه کسی باید هزینه شعارهای آنان را پرداخت کند؟ باید از مردم سوال شود آیا حاضر هستند هزینه‌های تصمیمات تندروانه این افراد را متحمل شوند؟ سران نظام اجازه نخواهند داد که هر فرد و نهادی به بحث مذاکرات ورود پیدا کند؛ در غیر این صورت برای عملی شدن خواسته این افراد باید یک وزارت خارجه عمومی تشکیل داد تا همگان بتوانند اظهار نظر و نظارت داشته باشند.

گروهی که به دنبال تصویب این طرح بودند در نیمه راه علامت‌هایی را دریافت کردند و خود از تصمیمی که گرفته‌اند منصرف شدند. کارشکنی در رابطه با مذاکرات هسته‌ای انگیزه‌های متفاوتی را همراه خود دارد. عده‌ای با این دید اشتباه که می‌توانند چاقوی طرف ایران را در مذاکرات تیزتر کنند به رفتارهای نامعقول دست می‌زنند و فضای تبلیغاتی خیلی شدیدی را علیه دولت رقم می‌زنند. عده‌ای دیگر هستند که در آرامش فرا رسیده متضرر شده‌اند و ترجیح می‌دهند در شرایط بحرانی قرار داشته باشیم تا به راحتی بتوانند به اهداف خود دست پیدا کنند.

این دسته در یک فضای شفاف اقتصادی که فروش نفت و معاملات اقتصادی به روشنی صورت می‌گیرد، نفع کمتری خواهند برد. دسته‌ای از افراد به فضای پر تنش و التهاب عادت کرده‌اند و نمی‌توانند نقش عادی جهانی برای ایران را متصور باشند و این شرایط برایشان غیر قابل تحمل است. با وجود تمامی این شرایط اما اراده سران نظام برای به نتیجه رسیدن مذاکرات و دستیابی به موقعیت مناسب جهانی بسیار جدی‌تر از آن است که با صحبت‌های پراکنده بتوان در این اراده خللی وارد کرد.

حسادت، عنصر بسیار مهمی در سیاست کشور ما محسوب می‌شود. زمانی که دو گروه مخالف و رقیب روبه‌روی یکدیگر قرار بگیرند حتی با بدیهیاتی که از جانب طرف روبه‌رو بیان شود به مخالفت می‌پردازند و زمانی که به این نتیجه برسند که رقیبشان به موفقیت‌هایی دست پیدا کرده تاب و تحمل موفقیت وی را ندارند.

افرادی که 8 سال مذاکرات را پیش بردند و اکنون بیان می‌کنند که ما هزینه‌های زیادی را در مذاکرات پرداخت کرده‌ایم و در قبال آن چیزی به دست نیاورده‌ایم باید پاسخگو باشند که با سیاست‌های خود ما را به کجا رسانده‌اند؟

نکته بسیار مهم این است که ما برای پیگیری برنامه‌های صلح‌آمیز هسته‌ای خود هیچ چیزی را از دست نداده‌ایم. آنچه سبب حساسیت بر برنامه‌های هسته‌ای ما بود ذخایر غنی شده بود که تصمیم بر آن شد از آنها به عنوان سوخت نیروگاه استفاده شود. غنی‌سازی و استفاده از فناوری هسته‌ای برای مردم و آرامش آنهاست نیازی نیست به ذخیره پرداخت. غنی‌سازی اورانیوم باید در جهت حل مشکلات مردم ایران به کار گرفته شود و باید گفت که در این مذاکرات سر سوزنی از اصل‌هایی که نظام به آنها پایبند است، دور نشده‌ایم.