پس لرزه های نامه «معاون» به «رییس»

امروز نیز همچون دیروز موضوع نامه گلایه آمیز «محمدرضا رحیمی» معاون اول دولت دهم به «محمود احمدی نژاد» یکی از موضوع های اصلی روزنامه ها است. در این میان واکنش نمایندگان مجلس به ادعای رحیمی در دادن پول به نامزدهای مجلس هشتم و اظهارات سخنگوی دستگاه قضا در این ارتباط امروز برجسته شد.

این گزارش نگاهی به سرخط اصلی خبرها و همچنین نوشته های سرمقاله نویسان و نویسندگان روزنامه های امروز پنجشنبه 9 بهمن 1393 خورشیدی انداخته و مهم ترین موضوع های مورد توجه این روزنامه ها را بررسی کرده است.

بر همین مبنا، روزنامه ی «آفتاب یزد» با عنوان نخست قرار دادن «جنجال افشاگری رحیمی در بهارستان» به حاشیه ساز شدن ادعای رحیمی در دادن پول به برخی از نامزدهای مجلس هشتم اشاره کرد و نوشت: نامه سه شنبه محمدرضا رحیمی، معاون اول دولت دهم به محمود احمدی نژاد، جلسه علنی دیروز مجلس را با حاشیه روبه رو کرد. پس از طرح ادعای پرداخت پول به نامزدهای مجلس هشتم از سوی رحیمی، چند تن از نمایندگان از جمله کمال الدین پیر موذن، جواد هروی، عبدالکریم حسین زاده و فیاضی در نامه ای خطاب به رییس مجلس از او خواستند «رای تنویر افکار عمومی اسامی 170 نماینده دوره های هشتم و نهم که از رحیمی معاون متخلف احمدی نژاد پول گرفته اند در اختیار صاحبان جراید و رسانه ها قرار گیرد.» ادعایی که هیئت رئیسه مجلس به بهانه آن که مربوط به نمایندگان دوره پیشین است، از ادامه بررسی آن جلوگیری کرد.

در این ارتباط روزنامه ی «قانون» در یادداشتی با عنوان «با 170 نفر چه باید کرد؟» خواستار پیگیری ادعاهای رحیمی درباره ی دادن پول به نامزدهای مجلس هشتم شد و نوشت: سخن رحیمی درباره توزیع پول «جابر ابدالی» در میان 170 نماینده اصولگرا آن هم برای هزینه کردن در انتخابات و به عبارتی تاثیر بر سرنوشت انتخابات مجلس اکنون دیگر شایعه و حاشیه طرح شده از سوی مشتی صهیونیست، فتنه گر و بهایی نیست. این ادعای معاون اول یک رئیس جمهور است یعنی همان سمتی که مطابق قانون اگر برای احمدی نژاد در آن سال ها اتفاقی می افتاد او تا برگزاری انتخابات بعدی رئیس جمهور 80 میلیون ایرانی بود. یقینا چنین ادعایی در جریان رسیدگی به پرونده قضایی مربوطه بارها مورد بررسی و راستی آزمایی و مستند سازی قرار گرفته و شاید پیگیری و اثبات آن نیازمند زحمت و درد سر چندانی نباشد.

از سوی دیگر روزنامه ی «مردم سالاری» هم توضیحات دیروز سخنگوی قوه ی قضاییه درباره ی نامه ی رحیمی به احمدی نژاد با این عنوان که «می خواهند وانمود کنند پرونده سیاسی است» برجسته کرد و از قول «غلامحسین محسنی اژه ای» نوشت: مطالبی که در این نامه بیان شده دارای چند بخش است. یک بخش آن مربوط به اعتراض به اهل رسانه است و بخش دیگر در رابطه با احمدی نژاد است که مطالبی را رد و بدل کردند و من از مسائلی که در این نامه گفته شد خبر ندارم و از آن مقدار هم که مطلع هستم لازمه اش اینجا نیست که توضیحی ارائه دهم. اما نکته ای که محمدرضا رحیمی در این نامه مطرح کرده این است که او می خواهد وانمود کند براساس غرض ورزی و اغراض سیاسی این پرونده تشکیل شده اما قانونا، شرعا و اخلاقا برای آحاد جامعه وظیفه داریم در رابطه با این موضوعات دقت کنیم.

اژه ای همچنین در تشریح روند پرونده محمدرضا رحیمی و حکم صادر شده درباره او گفت: این پرونده در مهرماه سال 88 آغاز شد. در آن زمان که این پرونده شروع شد درخصوص فسادی در شرکت بیمه ایران بود در آن فساد نام فردی به نام جابر ابدالی مطرح بود و در رسیدگی ها مشخص شد پرونده دیگری نیز وجود دارد که جابر ابدالی هم در آن پرونده نقش داشته است. نهایتا با صدور قرار مجرمیت و کیفرخواست برای محمدرضا رحیمی و سایر متهمان پرونده به دادگاه ارسال شد. دادگاه متهمان را محکوم و حکم مربوطه صادر شد، اما وکیل محمدرضا رحیمی به این حکم اعتراض و دیوان عالی کشور حکم او را به 5 سال حبس به جرم ارتشا و انفصال دائم از خدمات دولتی و رد مال و ارتشا و از بابت تحصیل مال نامشروع هم به 3 ماه و یک روز حبس محکوم کرد که جمعا وی به 3 میلیارد و 850 میلیون تومان رد مال و جزای نقدی محکوم شد.

روزنامه ی «ایران» هم در گزارشی با عنوان «پس لرزه های یک نامه» در گفت و گو با چند چهره ی سیاسی و کارشناس به بررسی نوشته ی افشاگرانه ی رحیمی علیه احمدی نژاد پرداخت. «سعید لیلاز» فعال سیاسی و اقتصاددان در این ارتباط به ایران گفت: می دانیم که ماجرای تخلفات مالی ایشان خیلی بیشتر از این یک میلیارد و 200 میلیون تومان بوده است. اما کاری که آقای رحیمی در نامه خود کرده است به صحنه کشیدن دیگران و به نوعی تهدید به افشاگری علیه آنها است. رحیمی با به میان کشیدن ماجرای یکشنبه سیاه مجلس سعی دارد این گونه القا کند که انگیزه برخورد با او بیشتر سیاسی بوده است. بنابراین باید درباره محتویات و سمت گیری نامه رحیمی بیشتر تأمل کنیم اما من این نامه را نشانه جدی وجود شکاف میان رحیمی و احمدی نژاد تلقی نمی کنم.

همچنین «عبدالرضا داوری» از جمله اطرافیان احمدی نژاد هم با بیان اینکه قرار شد کسانی که به آقای احمدی نژاد نزدیک هستیم درباره این نامه سکوت کنیم و موضعی نگیریم، به «ایران» گفت تحلیل محتوا و روند نامه رحیمی نشان می دهد که ایشان از ابتدا با آقای احمدی نژاد همسو نبوده و در نقاط کلیدی نظرات ایشان را مد نظر قرار نمی داده و پرونده رحیمی ارتباطی به دولت نهم و دهم نداشته است.

روزنامه ی ایران همچنین در یادداشتی با عنوان «سایه روشن های یک نامه» به تحلیل برخی نکات نهفته در نامه ی رحیمی به احمدی نژاد پرداخت و نوشت: اشاره رحیمی به «لجبازی ها و آبروبری های گاه و بیگاه» رئیس دولت وقت، یادآور واقعیت تلخی است که قربانی آن، نه یک فرد بلکه کشوری با 75 میلیون جمعیت بود که تاوان سنگین تصمیم گیری های فردی و غیرکارشناسی رئیس دولتی تکرو را پرداخت و هنوز گریبان آنان از پیامدهای نامیمون این تصمیمات رها نشده است. پیام نهفته در نامه رحیمی، اذعان به گسترش فساد تا بالاترین سطوح دولت پیشین است و مانند نوک کوه یخی است که بدنه سترگ آن هنوز در معرض دید مردم قرار نگرفته است.

در ادامه ی این یادداشت آمده است: با توجه به انبوه پرونده های کارگزاران دولت پیشین که در نوبت رسیدگی قضایی قرار دارند، دور از انتظار نیست که احکامی تازه علیه آنان در راه باشد و در چنین وضعیتی، سران حلقه تندروها که نشان داده اند تمایلی به پرداخت هزینه حمایت از یاران متهمشان ندارند، ناگزیر به اعلام برائت های دیگری خواهند شد که احتمالاً با واکنش هایی مشابه نامه رحیمی یا شاید پاسخ های تندتر و افشاگرانه تری مواجه خواهند شد و این، به معنای ریزش درون اردوگاهی خواهند بود.

«وای بر احوال برگ بی درخت» عنوان سرمقاله ی روزنامه ی «ابتکار» بود که به این موضوع اختصاص داشت. در بخشی از این یادداشت آمده است: خرداد 85 که محمدرضا رحیمی با غرور و مبالغه آمیز احتمال«پیامبری» محمود احمدی نژاد را به نقل از یک روحانی سوری به زبان آورد، هرگز فکرش را نمی کرد زمانی فرا برسد که محمودِ محبوبش، از او اعلام برائت کند. فکر نمی کرد احمدی نژاد در بیانیه ای به جای دفاع از سلامتش بگوید؛ «تمام ماجرای آقای رحیمی حتی با فرض صحت اتهامات و قبول رسیدگی قانونی و صحیح مربوط به سال 86 و قبل از آن و دوره ریاست ایشان بر دیوان محاسبات کشور و پیش از همکاری و حضور ایشان در دولت نهم بوده!» برائتی که مصداق «دوستِ دشمن» برای رحیمی شد.

در ادامه ی این سرمقاله آمده است: وضعیت مضحک پیش آمده اما با نامه رحیمی که چاره را تنها در افشاگری علیه رئیس پیشین خویش دید به مرحله تازه ای رسید و چند مساله البته روشن را روشنتر کرد. مرحله ای که بیش از هر زمان کیفیت مجلس نهم و نمایندگان مجلس را با چالش مواجه کرده است. تعدادی از این نمایندگان که هر روز برای دولتمردان فعلی شاخ و شانه می کشند و کارت های زرد پی در پی از جیب ملت بیرون می آورند و برای قدم های ظریف نقشه می کشند، هزینه های انتخاباتی خود را از محمد رضا رحیمی دریافت کرده اند، فسادی که حالا پای معاون اول مستاصل دولت «پاک دست اصوالگریان» را به زندان باز کرده است.

مرزهای جنوبی لبنان دیروز صبح به وقت محلی شاهد درگیری میان گروه حزب الله با نیروهای رژیم صهیونیستی بود. این درگیری ها با هدف قراردادن یک کاروان گشتی رژیم صهیونیستی در سرزمین های اشغالی از سوی حزب الله آغاز شد. در ادامه نیروهای رژیم صهیونیستی بخش هایی از جنوب لبنان را هدف حملات خود قرار دادند.

روزنامه ی «شهروند» در گزارشی با عنوان «حزب الله به حمله صهیونیست ها در قنیطره پاسخ داد» نوشت: شلیک یک موشک ضدتانک نیرو های حزب الله از سوی مرز های لبنان به سوی خودروی نظامیان اسراییلی در مزارع «شبعا» در نزدیکی مرز لبنان و سوریه روز گذشته موجب کشته و زخمی شدن ده ها نظامی صهیونیست شد. گفته می شود عملیات روز گذشته حزب الله پاسخی به حمله هفته پیش اسراییل به نیرو های حزب الله است. این حادثه چندساعت پس از آن رخ داد که اسراییل حمله ای هوایی را در سوریه ترتیب داد.این در حالی بود که تنش در این مناطق مرزی طی روزها گذشته رو به افزایش بود. به گفته مقامات ارتش اسراییل پس از اصابت موشک به این خودرو نظامی و بررسی گزارش هایی درخصوص ربوده شدن یکی از سربازان اسراییلی، بالگردهای ارتش اسراییل در این منطقه مستقر شدند.

روزنامه ی «جوان» هم « انتقام سخت سید» را عنوان نخست قرار داد و در گزارش خود نوشت: 10 روز پس از هدف قرار دادن نیروهای مقاومت اسلامی در جنوب سوریه، رزمندگان حزب الله لبنان روز چهارشنبه طی یک عملیات پیچیده و خلاقانه در مزارع شعبا چندین خودرو ارتش رژیم صهیونیستی را منهدم کردند و عده ای از نیروهای این رژیم را به هلاکت رساندند تا هم انتقام شهدای قنیطره را بگیرند و هم پیامی قاطع برای صهیونیست ها ارسال کنند که مقاومت اسلامی لبنان به رغم جنگ با تروریست های تکفیری در سوریه آمادگی کامل در جنوب لبنان را نیز دارد.

روزنامه ی «سیاست روز» هم با عنوان نخست «پیش درآمد؛ پاسخ نهایی هنوز مانده است» به سراغ این خبر رفت و نوشت: کاروان نظامیان صهیونیست در حالی در کمین حزب الله در شبعا تارو مار شد که مقاومت این اقدام را پاسخ مقدماتی به جنایت صهیونیست ها در قنیطره عنوان کرده و تاکید نمودند که پاسخ نهایی مقاومت بسیار کوبنده تر از آین خواهد بود که صهیونیست ها تصور آن را بکنند.

در همین ارتباط «محمدعلی مهتدی» کارشناس خاورمیانه در سرمقاله ی روزنامه ی «شرق» نوشت: عملیات نظامی چندروز گذشته ارتش اسراییل در منطقه جولان و پاسخی که دیروز توسط حزب الله لبنان به این عملیات داده شد، منطقه را در برابر یک رشته تحولات استراتژیک قرار داده است. بررسی این تحولات برای درک آینده منطقه از اهمیت بسزایی برخوردار است.

به نوشته ی مهتدی، پاسخ دیروز حزب الله در مزارع شبعا چه از نظر زمان و چه از نظر مکان عملیات ، بسیار دقیق و حساب شده بود، چرا که منطقه مزارع شبعا در منتهی الیه جنوب لبنان و نزدیک به بلندی های جولان از سال2003 میلادی تاکنون، منطقه درگیری محسوب می شود و قطعنامه آتش بس شماره 1701 که پس از جنگ 33 روزه در ماه آگوست 2006 صادر شد، منطقه شبعا را در بر نمی گیرد زیرا این منطقه بخشی از خاک لبنان است که همچنان در اشغال ارتش اسراییل قرار دارد و مقاومت حق دارد در این منطقه دست به عملیات بزند. بنابراین از نظر حقوقی هیچ کس نمی تواند به حزب الله در مورد این عملیات اعتراض کند. 

پس از چند ماه اعتراض به صادر نشدن روادید برای «حمیدابوطالبی» نماینده ی منتخب ایران در سازمان ملل متحد، وزارت امور خارجه سرانجام «غلامعلی خوشرو» سفیر کنونی ایران در سوییس را برای این سمت انتخاب کرد؛ موضوعی که روزنامه های امروز به آن پرداختند.

روزنامه ی «اعتماد» با عنوان نخست قرار دادن «سفیر دوم در راه نیویورک» به سراغ این خبر رفت و نوشت: سرانجام کرسی نمایندگی دایم ایران در سازمان ملل پر شد. معرفی غلامعلی خوشرو به عنوان سفیر و نماینده دایم کشورمان در سازمان ملل در حقیقت پایان جدالی تقریبا 400 روزه میان تهران و واشنگتن است. در شرایطی که ایران و امریکا در سایه دولت یازدهم برای نخستین بار رفت و آمدهای دیپلماتیک برای حل اختلاف ها بر سر پرونده هسته ای ایران را آغاز کردند همگان انتظار کاهش تنش های دوجانبه در سایه دولت دموکرات اوباما و دولت اعتدال گرای حسن روحانی را داشتند که معرفی ابوطالبی به دردسر جدیدی در روابط بدل شد.

اعتماد در ادامه ی گزارش، از پیشینه ی فعالیت خوشرو سخن گفت و نوشت: خوشرو در سال های اولیه پس از انقلاب، دانشکده روابط بین الملل وزارت امور خارجه را برای تربیت دیپلمات های متعدد و متخصص تاسیس کرد و به مدت هشت سال ریاست این مرکز دیپلماسی را به عهده داشت. وی سپس به مدت هفت سال سفیر و معاون نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در نیویورک بوده است. خوشرو در دولت های هفتم و هشتم معاون وزیر امور خارجه در امور آموزش و پژوهش و سفیر در کشور استرالیا بوده است. وی همچنین در سال های 84– 1380 همزمان با اوج گیری مناقشات هسته ای معاونت حقوقی و بین المللی وزارت امور خارجه را برعهده داشت و در مذاکرات هسته ای و طراحی نحوه تعامل با طرف های مذاکراتی نقش فعال داشت. وی که دانش آموخته جامعه شناسی در دانشگاه تهران، دانشگاه تربیت مدرس و مدرسه جدید تحقیقات اجتماعی در نیویورک است در دولت یازدهم به عنوان سفیر ایران در سوییس منصوب شده بود.

روزنامه ی «دنیای اقتصاد» هم با انتشار عکسی از نماینده ی جدید ایران در سازمان ملل در صفحه ی نخست، نوشت: سرانجام پس از کش و قوس های فراوان ایران و آمریکا بر سر انتخاب نماینده دائم ایران در سازمان ملل، غلامعلی خوشرو سفیر کنونی ایران در سوئیس به این سمت انتخاب شد.وزارت امور خارجه با صدور بیانیه ای ضمن اعلام انتخاب خوشرو، گفت که همچنان مراتب اعتراض خود را نسبت به عدم صدور روادید برای نماینده معرفی شده قبلی اعلام می دارد و پیگیری رویه های غیر حقوقی دولت میزبان از طریق ساز و کارهای قانونی در سازمان ملل در دستور کار نمایندگی دائم جمهوری اسلامی ایران خواهد بود.

اما روزنامه ی «کیهان» در گزارشی انتقادی با عنوان «پاسداشت پاسپورت ایرانی! دولت باز هم عقب نشست» نوشت: دولت یازدهم در یک عقب نشینی آشکار در مقابل زیاده خواهی مقامات آمریکایی، از معرفی «حمید ابوطالبی» انصراف داد و «غلامعلی خوشرو» را به عنوان سفیر و نماینده دائم جمهوری اسلامی ایران نزد سازمان ملل متحد در نیویورک منصوب کرد.

کیهان درادامه نوشت: پس از روی کار آمدن دولت یازدهم، اتفاقاتی رخ داد که دقیقا در جهت عکس و مصداق بی احترامی به پاسپورت ایرانی و عزت ملت ایران بود.یکی از این اتفاقات، ندادن ویزا از سوی آمریکا به «حمید ابوطالبی» به عنوان نماینده ایران در سازمان ملل بود. روحانی هیچگاه فکر نمی کرد معرفی این گزینه آن هم در شرایطی که دولت همه توان خود را برای مذاکرات بسیج کرده و سعی در دوری از هرگونه تنش با شیطان بزرگ دارد، به یکی از مهم ترین چالش های دولت وی تبدیل شود. «نه دسته جمعی آمریکایی ها» به حسن روحانی برای معرفی ابوطالبی واکنشی غیرقابل پیش بینی برای دولت بود.

در آستانه ی دهه فجر و سالروز ورود شکوهمند امام خمینی(ره) به میهن اسلامی، آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی، «حسن روحانی» رییس جمهوری و اعضای هیات دولت، صبح دیروز با حضور در مرقد مطهر امام راحل(ره)، ضمن قرائت فاتحه، یاد بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی را گرامی داشتند.

روزنامه ی «آرمان» در گزارشی با عنوان «حضور رهبرانقلاب در مرقد امام (ره)» نوشت: حضرت آیت ا... خامنه ای در آستانه دهه فجر به حرم بنیانگذار انقلاب اسلامی رفتند تا ضمن تجدید میثاق با آرمانهای امام و شهدا، به مرور خاطرات آن روزها بپردازند، روزهایی که کلمه ای جز فداکاری و گذشت معنا نداشت. همیشه وحدت رمز پیروزی است و دیروز هم یادگار امام این همدلی را به نمایش گذاشت. دیروز، روز تاکید بر با هم بودن ها بود، روز نمایش وحدت و روز زنده ماندن شعارها و اصول انقلاب اسلامی. دیروز سیدحسن خمینی در کنار رهبر معظم انقلاب حرکت می کرد و این پیام را می داد که در آرمانها و راهی که ایشان می پیماید استوارتر از گذشته است. مقام معظم رهبری حضرت آیت ا... خامنه ای همچنین دیروز با حضور بر مزار شهدای هفتم تیر و گلزار شهدای بهشت زهرا، برای ارواح طیبه آنها علو درجات را مسئلت کردند.

روزنامه ی شرق هم حضور رییس جمهوری و اعضای هیات دولت را در گزارشی با عنوان «رییس جمهوری: امام(ره) آن روز که ضروری بود راه صلح را برگزید» بازتاب داد و نوشت: رییس جمهوری در حاشیه مراسم تجدیدمیثاق هیات دولت با آرمان های امام راحل گفت «امامی که در مقاطع مختلف در برابر دشمن و استکبار ایستادگی کرد و استکبارستیزی را به ما آموخت شهامت آن را داشت تا آنجا که ضروری است راه صلح را برگزیند و مسیر توسعه و ثبات کشور را ادامه دهد. امام راه اعتدال، پیشرفت و توسعه را آموخت و همان روز که لازم بود زمان و مکان را در نظر داشت. اجتهاد امام اصلاح طلبی اصولگرایانه بود. اجتهاد امام تحول خواهی سنت خواهانه و اجتهاد امام انقلاب دولت ساز بود.» 

شرق در ادامه به نقل از رییس جمهوری نوشت: نکته ای که باید بدانیم این است که امام(ره) مسیری را به ما یاد داد تا آن را بپیماییم و باید بدانیم که آثار امام (ره) به کلام امام محدود نمی شود. مصداق ها را نباید اصل قرار دهیم بلکه باید ملاک ها را اصل قرار دهیم و ببینیم که اگر امام در میان ما بود چه می کرد.