آیا حل پرونده هسته ای به شعار انتخاباتی مجلس دهم هم تبدیل می شود؟

یک سال پیش فریدون عباسی معتقد بود اگر سعید جلیلی در مذاکرات آلماتی 2 تنها یک دهم از امتیازات ژنو را به آنان می داد، الان رئیس جمهور بود و هم اکنون حداد عادل از بد بودن وعده های اقتصادی انتخاباتی سخن می گوید. برخی باید از این بترسند که با رفتار این روزهای آن ها، سال آینده مسأله ای در حد حل شدن پرونده هسته ای شعار انتخاباتی مجلس شود!

پیروزی حسن روحانی در دور اول انتخابات ریاست جمهوری در خرداد 92 حداقل تا روزهای پایانی انتخابات برای بسیاری دور از تصور بود. بعد از آن نیز علاوه بر اینکه تلاش شده این پیروزی از سوی جناح های مختلف مصادره شود، در باب چرایی آن نیز نظریات متفاوتی مطرح شده است. وعده حل پرونده هسته ای از جمله دلایل مهم این پیروزی تلقی می شود، ولی آیا شرایط به جایی خواهد رسید که در انتخابات مجلس دهم در زمستان سال آینده، عده ای با همین شعار باز هم به پیروزی برسند؟ 

به گزارش «تابناک»، شعار تدبیر و امید دکتر حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، جز نام های مشهوری که به عنوان نمادی از دوره خاصی از مدیریت کشور در کنار روحانی قرار گرفته بودند، در سوابق رئیس جمهور منتخب، جلوه ای مهم تر از دوره شانزده ساله دبیری شورای عالی امنیت ملی از سوی وی و به ویژه مذاکرات هسته ای پیش از به قدرت رسیدن دولت نهم نداشت. 

صرف نظر از اینکه دیگر وعده های داده شده توسط روحانی و چگونگی کارزار انتخاباتی وی چه نقشی در پیروزی انتخاباتی وی داشته، برخی از اصولگرایان و به ویژه حامیان سعید جلیلی نقش آینده مذاکرات هسته ای را در پیروزی روحانی بسیار جدی تلقی می کنند. 

در غیاب دولت نهم که مستقیم نامزدی در انتخابات نداشت و مشکلات اقتصادی سال های پایانی دوره آن نقش زیادی در رویگردانی قاطع مردم از نامزدهای مورد حمایت آن در رقابتی مانند انتخابات شورا ها داشت، دوگانه تشکیل شده بر سر ادامه مسیر موضوع هسته ای، باعث پیروزی روحانی در انتخابات شد و تازه بعد از انتخابات بود که فریدون عباسی چهره هسته ای دولت دهم و از منتقدان رویکرد دولت دهم به مذاکرات هسته ای، جرأت اظهار این نظر را یافت که «اگر سعید جلیلی در مذاکرات آلماتی 2 تنها یک دهم از امتیازات ژنو را به آنان می داد الان رئیس جمهور بود ». 

چنین نظری احتمالا افراطی ترین نظر مطرح شده در فضای سیاسی کشور در دو سال اخیر در باره تأثیرگذاری موضوع هسته ای بر سیاست داخلی در ایران است. 

برخی از اصولگرایان نه تنها، پیروزی در انتخابات با وعده پایان چالش هسته ای را نمی پذیرند، بلکه وعده نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری برای بهبود شرایط اقتصاد کشور را هم مردود می دانند. 

از آن جمله، غلامعلی حداد عادل است که تنها چهار روز مانده به انتخابات ریاست جمهوری، از انتخابات کناره گرفت و در روزهای پایانی هفته گذشته در جریان ششمین کنگره جمعیت ایثارگران، دادن وعده های اقتصادی توسط نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری را رد کرده و گفته است: «دشمنان دو سال وانمود می کردند که نرخ ارز و دلار و بقای ما بستگی به این دارد که نتیجه مذاکرات چه می شود و می خواستند این موضوع را تلقین کنند. ما باید مراقب باشیم در این دام نیفتیم. من در تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری متوجه بودم که گفتمان غالب نامزدهای ریاست جمهوری این بود که بحث اقتصادی را مبنا قرار دهند و هر کدام می گفتند اگر من رئیس جمهور شوم این مسأله را حل می کنم.... امام خمینی (ره) زمانی که گفته شد آمریکا رابطه اش را با ایران قطع می کند فرمودند، ما نان و پنیر خودمان را می خوریم ولی با آمریکا ارتباط برقرار نمی کنیم. در تبلیغات ریاست جمهوری گفتمان امام خمینی (ره) تغییر کرد ». 

هرچند سخنان حداد عادل درباره تفاوت دادن وعده حل مشکلات اقتصادی کشور با گفتمان امام خمینی (ره) را با دلایل گوناگون و از جمله با وعده های متنوع اقتصادی شخص وی در دوره انتخابات می توان رد کرد، مسأله مهم تر فاصله اظهاراتی از این دست و نیز رویکرد برخی جناح های سیاسی با مشکلات کشور است. 

مشکلاتی که مردم با آن دست به گریبان هستند در مشکلات اقتصادی خلاصه نمی شود و اگر قرار باشد نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری، نسخه های مد نظر خود در باره رفع مشکلات مختلف مردم را به مردم ارائه نکنند، آن گاه مردم بر چه اساسی رئیس جمهور آینده خود را انتخاب خواهند کرد؟ 

حالت های گوناگون از رویکرد مورد اشاره حداد عادل، گاه چنان بر رفتار مقامات سیاسی حاکم می شود که بسیاری از مردم، به دلیل احساس بی توجهی منتخبان خود به مشکلات آن ها، برای برگزاری انتخابات جدید و جایگزینی آن ها، لحظه شماری می کنند. 

برای بسیاری از هواداران دولت روحانی، روزهای استیضاح فرجی دانا و سؤالات عجیبی که نمایندگان از برخی وزرا می پرسند، هر یک جرقه عزمی محکم برای تغییر دادن ترکیب مجلس است و اگر قرار باشد در کارنامه مجلس، امتیاز روشنی در جهت کمک به آینده کشور نباشد، اصولگرایانی که از نقش مسأله هسته ای در پیروزی انتخاباتی روحانی ناراحت هستند و یا دادن وعده های اقتصادی انتخاباتی را نمی پسندند، باید از این بترسند که یک سال بعد، مسأله ای در حد حل شدن پرونده هسته ای شعار انتخاباتی مجلس شود! 

به زبان دیگر، در صورت وقوع چنین شرایطی، بسیاری از هر دو سوی ماجرا باید پاسخ دهند برای جامعه ای که مدعی رسیدن به افق های مشخصی مانند سند چشم انداز و در زمانی معین است، چرا تصمیم گیری تنها در باره یک پرونده مشخص مانند پرونده هسته ای و یا بحث در باره کلیات وعده های اقتصادی باید تعیین کننده سرنوشت چند دور انتخابات آن باشد؟! 

اکنون مخالفان، دولت را به منوط کردن همه برنامه ها و اقدامات خود به سرنوشت مذاکرات هسته ای متهم می کنند و در مقابل، برخی مقامات دولتی به گونه ای رفتار می کنند که گویا جز برخی نمایندگان مجلس، مانع دیگری بر سر حل پرونده هسته ای نمانده است. حدود یک سال تا انتخابات مجلس دهم باقی است. باور اینکه یک سال دیگر هم مناقشه بر سر شیوه برخورد با پرونده هسته ای، موضوع انتخاباتی داغی باشد، غیرممکن نیست، ولی می شود با قطعیت گفت سایه افکندن دوباره پرونده هسته ای بر انتخابات در ایران، نشانه در جا زدن کشور است.