چرا 12 اردیبهشت روز معلم نام گرفت؟

صدای ایران-روز ۱۲ اردیبهشت در تقویم جمهوری اسلامی ایران، روز معلم نامگذاری شده است. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و شهادت استاد مرتضی مطهری به دست گروه فرقان در ۱۲ اردیبهشت این روز به نام روز معلمان نام نهاده شد. استاد مطهری در روشنفکری قشر باسواد جامعه به ویژه قشر فرهنگی گام های اساسی برداشته است و آثار او در زنده کردن افکار دینی اصیل و بی پیرایه و مطابق با نیاز روز جامعه بسیار مفید و موثر بوده است.

استاد مطهری پس از عمری مجاهدت در راه خدا و تلاش خستگی ‏ناپذیر در زمینه‏ های فرهنگی، سیاسی و مذهبی به دست جاهل‏ترین و جنایتکارترین دشمنان اسلام به ملکوت اعلی پیوست.

او که معلم اخلاق، فلسفه، عرفان و مسائل اقتصادی بود در تمامی این زمینه ‏ها کارهای تحقیقاتی و بنیادی شایسته ‏ای انجام داده است.

معلمان انسان ساز هستند و می توانند در تربیت فرزندان کشور تاثیر گذار باشند. به همین خاطر شغل آن ها به مثابه شغل انبیاء قلمداد می شود. چون در این حرفه هدایت و آموزش همراه با هم انجام می شود. ما در زندگی کسانی که به ما حرفه ای، کلامی و… آموخته باشند را هرگز فراموش نخواهیم کرد.

از سوی یونسکو نیز ۵ اکتبر به عنوان روز جهانی معلمان نامگذاری شده است. در جریان تصمیم گیری آن روز، بیش از ۱۰۰ کشور از جمله ایران وجود داشته و هدف از این مجمع، توجه به وضعیت معاش معلمان و کیفیت تدریس آن ها بود.

روز جهانی معلم

همه ساله در چنین روزی از معلمان جهان تقدیر می شود و در جوامع پیشرفته جهان، اهمیت آموزش عمومی را به عنوان عامل توسعه اجتماعی متذکر می شوند. از این روز سرمایه گذاری های عظیم و طولانی مدتی روی این توسعه انجام می دهند.

مرتبه و شرافت یک معلم زمانی آشکار می شود که بتواند شان خدا و پیامبران را در وجود خود هویدا کند و پیوند انسان را با هدف متعالی خلقت یعنی عبادت برقرار سازد. مصداق بارز این حرفه نیز استاد مطهری است که توانسته با نگاهی ترکیبی به معارف بشری بنگرد و تمام تلاش های علمی و عملی خود را وقف عبادت کند و در این راه به مرحله سوم دینداری راه یابد و در آخر نیز با شهادت، عبادت علمی و عملی خود را کامل کند.

تاریخچه روز معلم

معلمی را بیشتر به عنوان ذوق و توانمندی می شناسند. این حرفه در قرآن به عنوان نمادی از قدرت لایزال الهی عنوان شده است. مصداق این جمله را می توانید در آیه ۱ تا  ۵ علق بیابید.

«اقرا باسم ربک الذی خلق، خلق الانسان من علق، اقرأ و ربک الاکرم، الذی علم بالقلم، علم الانسان ما لم یعلم»

«بخوان به نام پروردگارت که جهانیان را آفرید، انسان را از خون بسته سرشت. بخوان! و پروردگارت کریم ترین است، همان که با قلم آموخت به انسان آن چه را که نمی دانست.»

در این آیات خداوند خود را معلم نام می نهد و معلم بودن خود را بعد از آفرینش بهترین شاهکار خلقت یعنی انسان، آورده است. مقام معلم بودن خدا بعد از آفرینش قرار دارد.