افزایش گمانه زنی ها از حضور ناطق نوری در انتخابات

جنس سکوت شان اما از 88 تا 92 تغییر کرد. بی تفاوتی اصولگرایان در برابر هجوم به ناطق برای شان حلاوت خاصی داشت. به زعم خود یک یار بی بصیرت دیگر انقلاب را هم از میدان به در کرده بودند. احمدی نژاد، هاشمی و ناطق را با هم می زد و بذر کینه در هوا پخش می کرد اما هر دو، مو سپید کرده میدان نامرد سیاست بودند. پس با تلخی سکوت کردند. آنها که نظاره گر این هجوم بودند هم دم بر نیاوردند که این همان ناطق نوری است که روزی ما برای ریاست جمهوری اش گریبان چاک کردیم. یک سو ناطق بود و آرامشی تلخ: یک سو اصولگرایان خاصه تندروهای شان و سکوتی از سر رضایت.

هرچه از 88 گذشت و آن روی احمدی نژاد برای حامیانش آشکارتر شد، تلخکامی ناطق هم جایش را به حلاوت داد. حالا اصولگرایان مجبور بودند دم برنیاورند. ملاحت 88 دیگر به تلخی می زد. ناطق هنوز راه «کم سخن گفتن» را در پیش گرفته بود و تنها گاهی در مراسم

شب قدر گوشه یی از گلایه هایش را بیان می کرد. اما آنها از نیمه راه دولت احمدی نژاد و به ویژه بعد از آن خانه نشینی معروف فهمیدند که دیر بجنبند بنیان اصولگرایی شان هم اسیر تندباد احمدی نژاد می شود پس شروع به تبری جستن از او کردند اما نه مسابقه تبری از احمدی نژاد و نه نقدهای تند و تیز علیه او باعث نشد مردم فراموش کنند چه کسانی برای رای آوری او خواب تعریف می کردند و چه کسانی شیرینی پیروزی در شهر تقسیم می کردند.

فصل انتخابات 92 که رسید اگرچه دیگر عسگراولادی را نداشتند، اما هنوز پشت شان به آیت الله مهدوی کنی گرم بود. داد و قال شان در سبقت از یکدیگر برای تبری از احمدی نژاد هنوز بلند بود و ناطق همچنان ساکت.

ناطق در فرآیند ائتلاف برای انتخابات کنار «سید محمد خاتمی» نشست. دو رقیب خرداد 76که هیچ کدام در آن رقابت و سال های بعد جوانمردی را فراموش نکردند. ناطق پیروزی را به خاتمی تبریک گفت و خاتمی در کابینه اش برای افراد نزدیک به او صندلی خالی کرد. هر جا که حرف به ناطق نوری می رسید خاتمی از او به عنوان رقیب و سیاستمداری جوانمرد یاد می کرد و ناطق در سخت ترین روزهای سال 90 با خاتمی تماس می گرفت و عید نوروز را به او تبریک می گفت. این دو رسم مردانگی را خوب به جا آوردند. گویی می دانستند روزی قرار است کنار یکدیگر بنشینند. سیاستمدار باستانی کار مازنی اهل حرف زدن نبود. برای همین هم بهار 92 که رسید بی سر و صدا نماینده اش را به سیدمحمد خاتمی، هاشمی رفسنجانی و سیدحسن خمینی معرفی کرد تا در مکانیزم ائتلاف اصلاح طلبان برای انتخابات ریاست جمهوری یک ضلع مربعی باشد که می خواست کشور را نجات دهد.

او همچنان سکوت کرده بود و اصولگرایان آنقدر فریاد انا رجل می زدند که صدای همدیگر را هم نمی شنیدند چه رسد به سکوت ناطق.

پس از پیروزی روحانی، ناطق باز هم با همان مشی آرامش پس از 88 ادامه داد و تنها با حمایت از روحانی باعث شد تا مثلث میانه روی از میان نامداران نظام به خوبی تشکیل شود. انگار قرار بود وظیفه اش را برای کشور انجام دهد و دوباره روزگار را بدون حضور

رسمی در فضای سیاسی بگذراند تا شاید شب قدری دیگر و سخنانی تازه تر درباره آنچه هشت سال برکشور رفت. اصولگرایان البته کوتاه نیامدند، آنها همچنان فریاد می زدند. روزهای اول که می گفتند روحانی خودی است اما کمی که گذشت دیدند روحانی جامعه روحانیت با رییس جمهوری امروز فرسنگ ها فاصله دارد.

پس فریادها را بر سر او زدند. حالاهم چند صباحی است که ولوله وحدت در میان شان برپاست. تمام فکر و ذکرشان به دنبال زیر یک سقف نشاندن آیت الله مصباح و آیت الله یزدی است. گویی اصلا ناطق را اصولگرا نمی دانند.

ناطق هم که به گفته برادرش نشسته و مشغول ملاقات با کسانی است که مدام می آیند و می روند و دعوت به حضور در انتخابات مجلس می کنند. زنگ خطر از این بلندتر و رساتر نمی شود. رییس جمهور روحانی، رییس مجلس ناطق نوری. اصولگرایان با این دوگانه چه خواهند کرد؟ اگرچه احمد ناطق نوری گفته هنوز «حاج آقا» تصمیم نگرفته اند اما معلوم نیست تا سال آینده همین موقع باز هم حاج آقا به تصمیم نرسیده باشد. حالا فاصله ناطق و اصولگرایان آنقدر زیاد شده که نماد اصولگرایی در سال 76 به همایش وحدت سال 93 دعوت نمی شود اما تحمل تهمت ها از سوی او باعث شده تا ناطق نوری یکی از تاثیرگذار ترین سیاستمداران دوران اعتدال باشد.