اسطوره‌ای که رنگ جام‌جهانی را ندید
حالا سه کشور کلمبیا، آرژانتین و اسپانیا همگی در سوگ بازیکنی نشسته‌اند که به عقیده برخی پرنفوذترین بازیکن تاریخ فوتبال از ابتدا تاکنون بود. «آلفردو دی‌استفانو» اسطوره‌ای که پنج‌بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد و دوبار هم به‌عنوان بهترین بازیکن اروپا انتخاب شد دوشنبه‌شب در بیمارستان «گریگوریو مارانون» شهر مادرید درگذشت؛ بازیکنی که همواره بحث بر سر اینکه او بهتر است یا پله و مارادونا حتی تا روزهای آخر عمرش داغ بود ولی بی‌شک دی‌استفانو اگر نه بهترین بازیکن تاریخ فوتبال که پرنفوذترین بازیکن تمام ادوار بوده است بازیکنی که هیچ‌وقت افتخار حضور در جام‌جهانی را پیدا نکرد اما تمام افتخارات باشگاهی در بالاترین سطح ممکن در سیطره اوست. دی‌استفانو علاوه بر بازی در تیم‌ملی اسپانیا، شش‌بار با پیراهن آرژانتین به میدان رفت و چهاربار هم برای تیم‌ملی کلمبیا بازی کرد ولی این چهار بازی او به‌صورت رسمی توسط فیفا ثبت نشده است.
به‌دنبال اخراج آرژانتین از فیفا، دی‌استفانو تصمیم گرفت که لباس تیم‌ملی اسپانیا را بپوشد اما در همان زمان فیفا اعلام کرد که این بازیکن نمی‌تواند برای تیم‌ملی اسپانیا بازی کند. با این‌همه در سال ۱۹۵۷ پس از آنکه به تابعیت اسپانیا درآمد فیفا در این تصمیم تجدیدنظر کرد. او که جزو آخرین نفرات نسل طلایی دهه 40 آرژانتینی‌ها بود، در سال ۱۹۲۶ در بوئنوس‌آیرس متولد شد و تحت تعلیم پدرش مهارت‌های اولیه فوتبال را یاد گرفت، اما فوتبالش را به‌صورت حرفه‌ای با تیم ریورپلاته آرژانتین آغاز کرد. بعد از اعتصاب ستاره‌های آرژانتین در سال 1948 دی‌استفانو به کلمبیا رفت و اتفاقا در این لیگ حسابی درخشید. بعد از آن در سال 1953 به اروپا رفت و در آنجا کاری کرد که مورخان مجبور شدند تاریخ فوتبال را از نو بنویسند. وقتی که در فصل 56-1955 جام قهرمانی اروپا آغاز به کار کرد شعله‌های جنگ‌جهانی دوم تمام اروپا را خاکستری کرده بود و کمتر کسی حس‌وحالی برای دنبال‌کردن فوتبال داشت به همین خاطر کسی امیدی به موفقیت این مسابقات نداشت. اروپایی‌ها تازه داشتند از زیر بار ویرانی‌های جنگ کمر راست می‌کردند و می‌خواستند همه چیز را از نو بسازند.
اما در همین سال‌ها بود که دی‌استفانو با پیراهن کهکشانی‌ها می‌درخشید و در همان سال‌ها (1957 و 1959) عنوان بهترین بازیکن اروپا را از آن خود کرد. وقتی که در نیمه‌نهایی سال 1957 رئال‌مادرید مقابل منچستریونایتد به میدان رفت، «بابی چارلتون» ستاره آن روزهای فوتبال انگلیس که از دیدن این همه استعداد جا خورده بود به اطرافیانش گفت این مرد کیه؟ توپ را از دروازه‌بان می‌گیرد، به دفاع‌های تیمش می‌گوید چی‌کار کنند و چی‌کار نکنند، همه‌جا کمین کرده تا توپ را بگیرد، با دوتا پایش بازی می‌کند، بازی‌سازی می‌کند و شما می‌توانید خیلی واضح نفوذش را روی هر اتفاقی که توی زمین می‌افتد ببینید، من تا حالا همچین فوتبالیست کاملی ندیده‌ام! اما این فقط بابی چارلتون نبود که زبان به ستایش از این مرد گشوده بود، به‌زودی در تمام اروپا همه از جادوگری‌های اسطوره‌ای به‌نام «دی‌استفانو» با توپ صحبت می‌کردند و مشتاقانه برای دیدن او به تماشای بازی‌های رئال‌مادرید می‌نشستند. آنچه که بازی دی‌استفانو را از بقیه بازیکن‌ها مستثنی می‌کرد این بود که او به بازی فوتبال شخصیت و محتوا داده بود و این کاری بود که پیش از این هیچ‌کس نتوانسته بود انجام دهد.
بعد از اینکه اروگوئه در سال 1924در مسابقات المپیک پاریس به عنوان قهرمانی رسید موج مهاجرت فوتبالیست‌های مستعد از آمریکای‌لاتین به سرتاسر اروپا آغاز شد و دی‌استفانو هم یکی از این استعدادهای نسل طلایی بود. بد نیست بدانید که به‌دنبال توافق مدیران میلوناریوس با رئال‌مادرید دی‌استفانو به این تیم پیوست اما باشگاه بارسلونا که پیش از آن با ریورپلاته بر سر انتقال او به توافق رسیده بود جنجالی به راه انداخت که موجب دخالت فدراسیون فوتبال اسپانیا شد و مقرر شد که دی‌استفانو یک‌سال برای رئال‌مادرید و سال دیگر برای بارسلونا بازی کند. با این‌همه وقتی مسوولان بارسلونا در تمرینات تیم بازی دی‌استفانو را دیدند به طرز عجیبی از تصمیم خود انصراف دادند. بعد از آن دی‌استفانو هنر خود را اتفاقا در اولین دیدار با بارسا به نمایش گذاشت و با چهار گلی که به ثمر رساند باعث پیروزی ۵ بر صفر رئال‌مادرید شد. دی‌استفانو طی ۱۱ فصل حضورش در رئال به هشت عنوان قهرمانی در لیگ اسپانیا دست یافت و پنج‌بار هم جام باشگاه‌های اروپا را فتح کرد؛ پنج قهرمانی که با گلزنی‌های دی‌استفانو برای کهکشانی‌ها به دست آمد. اسطوره رئالی‌ها پس از کناره‌گیری از این تیم در سال ۱۹۶۴ به اسپانیول پیوست و دو فصل برای این تیم بازی کرد و سرانجام در سن 40سالگی برای همیشه با فوتبال خداحافظی کرد.
دی‌استفانو در سال‌های بعد به مربیگری روی آورد و با هدایت والنسیا این تیم را به مقام قهرمانی جام حذفی اسپانیا در سال ۱۹۷۹هم رساند. پس از آن مدتی هم سرمربی رئال‌مادرید بود و سپس سال‌ها به‌عنوان ریاست افتخاری این باشگاه در کنار تیم سابقش شاهد هنرنمایی‌های نسل بعد کهکشانی‌ها بود. بعد از انتشار خبر فوت این اسطوره، «سپ بلاتر» رییس فیفا در حساب شخصی‌اش در توییتر نوشت: «از شنیدن خبر فوت بازیکن محبوبم که به‌راستی کامل‌ترین فوتبالیست تمام دوران‌ها بود غمگینم. ما یک اسطوره را از دست دادیم.»
«گابریل مارکوتی» ورزشی‌نویس مشهور روزنامه ایتالیایی گازته‌تا دلواسپورت هم در صفحه توئیترش نوشت: دی استفانو و شوارد ناتزه در یک روز از دنیا رفتند، به راستی که قرن بیستم تمام شد. دیگر بزرگان جهان هم به تمجید از این بازیکن اسطوره‌ای پرداختند. سرالکس فرگوسن او را یکی از برترین‌های تاریخ معرفی کرد. ژوزه مورینیو هم به او لقب بهترین بازیکن تاریخ رئال‌مادرید را داد.
اگر تیم لیدز یونایتد لباس سفید می‌پوشید، اگر در ایالات‌متحده باشگاه فوتبالی به‌نام «رئال سالت‌لیک» تاسیس شد و اگر جام باشگاه‌های اروپا هنوز هم پربیننده‌ترین مسابقه ورزشی در سرتاسر دنیاست، همه از صدقه‌سر اسطوره‌ای به نام «آلفردو دی‌استفانو» است و پربیراه نیست اگر بگوییم که باید تاریخچه فوتبال را به دو دوران تقسیم کرد: دوران پیش از دی‌استفانو و دوران بعد از دی‌استفانو.
به‌دنبال اخراج آرژانتین از فیفا، دی‌استفانو تصمیم گرفت که لباس تیم‌ملی اسپانیا را بپوشد اما در همان زمان فیفا اعلام کرد که این بازیکن نمی‌تواند برای تیم‌ملی اسپانیا بازی کند. با این‌همه در سال ۱۹۵۷ پس از آنکه به تابعیت اسپانیا درآمد فیفا در این تصمیم تجدیدنظر کرد. او که جزو آخرین نفرات نسل طلایی دهه 40 آرژانتینی‌ها بود، در سال ۱۹۲۶ در بوئنوس‌آیرس متولد شد و تحت تعلیم پدرش مهارت‌های اولیه فوتبال را یاد گرفت، اما فوتبالش را به‌صورت حرفه‌ای با تیم ریورپلاته آرژانتین آغاز کرد. بعد از اعتصاب ستاره‌های آرژانتین در سال 1948 دی‌استفانو به کلمبیا رفت و اتفاقا در این لیگ حسابی درخشید. بعد از آن در سال 1953 به اروپا رفت و در آنجا کاری کرد که مورخان مجبور شدند تاریخ فوتبال را از نو بنویسند. وقتی که در فصل 56-1955 جام قهرمانی اروپا آغاز به کار کرد شعله‌های جنگ‌جهانی دوم تمام اروپا را خاکستری کرده بود و کمتر کسی حس‌وحالی برای دنبال‌کردن فوتبال داشت به همین خاطر کسی امیدی به موفقیت این مسابقات نداشت. اروپایی‌ها تازه داشتند از زیر بار ویرانی‌های جنگ کمر راست می‌کردند و می‌خواستند همه چیز را از نو بسازند.
اما در همین سال‌ها بود که دی‌استفانو با پیراهن کهکشانی‌ها می‌درخشید و در همان سال‌ها (1957 و 1959) عنوان بهترین بازیکن اروپا را از آن خود کرد. وقتی که در نیمه‌نهایی سال 1957 رئال‌مادرید مقابل منچستریونایتد به میدان رفت، «بابی چارلتون» ستاره آن روزهای فوتبال انگلیس که از دیدن این همه استعداد جا خورده بود به اطرافیانش گفت این مرد کیه؟ توپ را از دروازه‌بان می‌گیرد، به دفاع‌های تیمش می‌گوید چی‌کار کنند و چی‌کار نکنند، همه‌جا کمین کرده تا توپ را بگیرد، با دوتا پایش بازی می‌کند، بازی‌سازی می‌کند و شما می‌توانید خیلی واضح نفوذش را روی هر اتفاقی که توی زمین می‌افتد ببینید، من تا حالا همچین فوتبالیست کاملی ندیده‌ام! اما این فقط بابی چارلتون نبود که زبان به ستایش از این مرد گشوده بود، به‌زودی در تمام اروپا همه از جادوگری‌های اسطوره‌ای به‌نام «دی‌استفانو» با توپ صحبت می‌کردند و مشتاقانه برای دیدن او به تماشای بازی‌های رئال‌مادرید می‌نشستند. آنچه که بازی دی‌استفانو را از بقیه بازیکن‌ها مستثنی می‌کرد این بود که او به بازی فوتبال شخصیت و محتوا داده بود و این کاری بود که پیش از این هیچ‌کس نتوانسته بود انجام دهد.
بعد از اینکه اروگوئه در سال 1924در مسابقات المپیک پاریس به عنوان قهرمانی رسید موج مهاجرت فوتبالیست‌های مستعد از آمریکای‌لاتین به سرتاسر اروپا آغاز شد و دی‌استفانو هم یکی از این استعدادهای نسل طلایی بود. بد نیست بدانید که به‌دنبال توافق مدیران میلوناریوس با رئال‌مادرید دی‌استفانو به این تیم پیوست اما باشگاه بارسلونا که پیش از آن با ریورپلاته بر سر انتقال او به توافق رسیده بود جنجالی به راه انداخت که موجب دخالت فدراسیون فوتبال اسپانیا شد و مقرر شد که دی‌استفانو یک‌سال برای رئال‌مادرید و سال دیگر برای بارسلونا بازی کند. با این‌همه وقتی مسوولان بارسلونا در تمرینات تیم بازی دی‌استفانو را دیدند به طرز عجیبی از تصمیم خود انصراف دادند. بعد از آن دی‌استفانو هنر خود را اتفاقا در اولین دیدار با بارسا به نمایش گذاشت و با چهار گلی که به ثمر رساند باعث پیروزی ۵ بر صفر رئال‌مادرید شد. دی‌استفانو طی ۱۱ فصل حضورش در رئال به هشت عنوان قهرمانی در لیگ اسپانیا دست یافت و پنج‌بار هم جام باشگاه‌های اروپا را فتح کرد؛ پنج قهرمانی که با گلزنی‌های دی‌استفانو برای کهکشانی‌ها به دست آمد. اسطوره رئالی‌ها پس از کناره‌گیری از این تیم در سال ۱۹۶۴ به اسپانیول پیوست و دو فصل برای این تیم بازی کرد و سرانجام در سن 40سالگی برای همیشه با فوتبال خداحافظی کرد.
دی‌استفانو در سال‌های بعد به مربیگری روی آورد و با هدایت والنسیا این تیم را به مقام قهرمانی جام حذفی اسپانیا در سال ۱۹۷۹هم رساند. پس از آن مدتی هم سرمربی رئال‌مادرید بود و سپس سال‌ها به‌عنوان ریاست افتخاری این باشگاه در کنار تیم سابقش شاهد هنرنمایی‌های نسل بعد کهکشانی‌ها بود. بعد از انتشار خبر فوت این اسطوره، «سپ بلاتر» رییس فیفا در حساب شخصی‌اش در توییتر نوشت: «از شنیدن خبر فوت بازیکن محبوبم که به‌راستی کامل‌ترین فوتبالیست تمام دوران‌ها بود غمگینم. ما یک اسطوره را از دست دادیم.»
«گابریل مارکوتی» ورزشی‌نویس مشهور روزنامه ایتالیایی گازته‌تا دلواسپورت هم در صفحه توئیترش نوشت: دی استفانو و شوارد ناتزه در یک روز از دنیا رفتند، به راستی که قرن بیستم تمام شد. دیگر بزرگان جهان هم به تمجید از این بازیکن اسطوره‌ای پرداختند. سرالکس فرگوسن او را یکی از برترین‌های تاریخ معرفی کرد. ژوزه مورینیو هم به او لقب بهترین بازیکن تاریخ رئال‌مادرید را داد.
اگر تیم لیدز یونایتد لباس سفید می‌پوشید، اگر در ایالات‌متحده باشگاه فوتبالی به‌نام «رئال سالت‌لیک» تاسیس شد و اگر جام باشگاه‌های اروپا هنوز هم پربیننده‌ترین مسابقه ورزشی در سرتاسر دنیاست، همه از صدقه‌سر اسطوره‌ای به نام «آلفردو دی‌استفانو» است و پربیراه نیست اگر بگوییم که باید تاریخچه فوتبال را به دو دوران تقسیم کرد: دوران پیش از دی‌استفانو و دوران بعد از دی‌استفانو.
منبع: روزنامه شرق
گزارش خطا
نظر شما
پربحث ترین عناوین
آخرین اخبار
