آقای حسن روحانی! قصه بگو
« آقای حسن روحانی! قصه بگو » عنوان سرمقاله سردبیر روزنامه آفتاب یزد، سید علیرضا کریمی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
رئیس جمهور روحانی یکشنبه شب با مردم سخن گفت اما ای کاش این نشست برگزار نمی شد؛چرا که اکنون که نشست فوق برگزار شده چه چیزی تفاوت کرده است؟ نه اینکه حسن روحانی «بد» حرف زد؛ خیر. او مثل همیشه منسجم ،دقیق و بَین سخن گفت اما به نظر حرف تازه‌ای نداشت.در واقع از دل اظهارات رئیس جمهور اطلاعات جدیدی نمی شد یافت و کلهم اجمعین برنکاتی دست گذاشته شد که همگی می‌دانستیم و می دانستند.به راستی ضعف نطق تلویزیونی رئیس جمهور کجا بود؟
یک فلش بک لازم است.یک بازگشت به سال های 90 الی 92.همان زمانی که کشور و مردم درگیر تنگناهای شدید اقتصادی بودند و درآمدهای افسانه‌ای نفتی نه تنها موجب تغییر در معیشت ملت نشده بود بلکه دارایی‌های آنان به یک سوم کاهش پیدا کرده بود. در آن شرایط اسفناک، رئیس دولت وقت وقتی نشست تلویزیونی برگزار می نمود به گونه‌ای سخن می‌گفت که گویی مملکت هیچ مشکلی ندارد.فی المثل وقتی پراید 7 میلیونی به یکباره 20 میلیون تومان شد با لحنی تمسخر آمیز چشم در چشم مردم کرد و خطاب به خودروسازان گفت: «پراید کیلویی چند؟»این درحالی بود که خودروسازان تحت فرمان وزیر صنعت بودند و وزیر صنعت زیر نظر رئیس جمهور! و یا در شرایطی که بازار ارز متلاطم و آشفته بود او در تلویزیون مدعی می شد که مدل اقتصادی او در دنیا مورد استقبال قرار گرفته است. او همچنین درحالیکه کشور درگیر قطعنامه های رنگارنگ شورای امنیت شده بود ادعا می کرد که آب از آب تکان نخواهد خورد و مشکلی ایجاد نمی گردد.
محمود احمدی نــــــژاد در آن دوران اگرچه محرز شده بود کارنامه روشنی در پایان مسئولیت خود نخواهد داشت اما لحن و ادبیاتی را به کار می برد که می‌توانست مردم را تحت تاثیر قرار دهد.او عوام پسند و یا اصطلاحا «کوچه بازاری» سخن می گفت تا حتی آن راننده تاکسی و آن بقال سرکوچه هم درک کند چه می گوید.اما در نطق های رئیس جمهور فعلی این نکته خالی است.روحانی زبان پوپولیستی ندارد و نمی تواند ساده و قابل هضم بگوید و بفهماند که چه کرده است. البته ممکن است حامیان او این موضوع را حُسن وی بدانند اما مگر رئیس جمهور به رای همه مردم چه الیت و چه غیر الیت نیاز ندارد؟
دولت تدبیر و امید فاقد تیم اطلاع رسانی پویا است و غالب وزرا نیز تمایلی ندارند وارد گود شوند
.فلذا تمام بار بر دوش شخص حسن روحانی است و یکی دوتا از وزرا.رئیس جمهور ناچار است در این ماه های آینده کمی از آن اصول خود عدول کرده و کمی ملموس تر با مردم سخن بگوید.البته این بدین معنی نیست که او چشم در چشم مردم کند و سخن ناصواب بگوید بلکه دستاوردهای دولت را که حداقل قابل قیاس با دولت قبل نیست، بی پیرایه به جامعه انتقال دهد. خوشبختانه یا متاسفانه مردم ما با زبان آمار بیگانه هستند و زبان قصه را بهتر درک می کنند.
رئیس جمهور در نطق تلویزیونی اخیر خود به جز یک یا دو مورد کاملا آکادمیک و آماری سخن گفت که بازتابی در جامعه نداشت. حسن روحانی بایستی توفیقات خود و تیم همراهش را در قصه هایی بگنجاند و با هیجان بیان نماید.همان قصه‌هایی که هر روز و هر شب در مسیر خانه به محل کار و یا از محل کار به خانه از زبان راننده تاکسی می شنویم و یا بغل دستی مان در مترو و اتوبوس درباره آن سخن می گوید. آقای رئیس جمهور! نگران غرولند روشنفکرنماها و آروغ‌های روشنفکری شان نباشید.شما در گوش مردم قصه زندگی و امید نجوا کنید. بسم الله. وقت تنگ است.
رئیس جمهور روحانی یکشنبه شب با مردم سخن گفت اما ای کاش این نشست برگزار نمی شد؛چرا که اکنون که نشست فوق برگزار شده چه چیزی تفاوت کرده است؟ نه اینکه حسن روحانی «بد» حرف زد؛ خیر. او مثل همیشه منسجم ،دقیق و بَین سخن گفت اما به نظر حرف تازه‌ای نداشت.در واقع از دل اظهارات رئیس جمهور اطلاعات جدیدی نمی شد یافت و کلهم اجمعین برنکاتی دست گذاشته شد که همگی می‌دانستیم و می دانستند.به راستی ضعف نطق تلویزیونی رئیس جمهور کجا بود؟
یک فلش بک لازم است.یک بازگشت به سال های 90 الی 92.همان زمانی که کشور و مردم درگیر تنگناهای شدید اقتصادی بودند و درآمدهای افسانه‌ای نفتی نه تنها موجب تغییر در معیشت ملت نشده بود بلکه دارایی‌های آنان به یک سوم کاهش پیدا کرده بود. در آن شرایط اسفناک، رئیس دولت وقت وقتی نشست تلویزیونی برگزار می نمود به گونه‌ای سخن می‌گفت که گویی مملکت هیچ مشکلی ندارد.فی المثل وقتی پراید 7 میلیونی به یکباره 20 میلیون تومان شد با لحنی تمسخر آمیز چشم در چشم مردم کرد و خطاب به خودروسازان گفت: «پراید کیلویی چند؟»این درحالی بود که خودروسازان تحت فرمان وزیر صنعت بودند و وزیر صنعت زیر نظر رئیس جمهور! و یا در شرایطی که بازار ارز متلاطم و آشفته بود او در تلویزیون مدعی می شد که مدل اقتصادی او در دنیا مورد استقبال قرار گرفته است. او همچنین درحالیکه کشور درگیر قطعنامه های رنگارنگ شورای امنیت شده بود ادعا می کرد که آب از آب تکان نخواهد خورد و مشکلی ایجاد نمی گردد.
محمود احمدی نــــــژاد در آن دوران اگرچه محرز شده بود کارنامه روشنی در پایان مسئولیت خود نخواهد داشت اما لحن و ادبیاتی را به کار می برد که می‌توانست مردم را تحت تاثیر قرار دهد.او عوام پسند و یا اصطلاحا «کوچه بازاری» سخن می گفت تا حتی آن راننده تاکسی و آن بقال سرکوچه هم درک کند چه می گوید.اما در نطق های رئیس جمهور فعلی این نکته خالی است.روحانی زبان پوپولیستی ندارد و نمی تواند ساده و قابل هضم بگوید و بفهماند که چه کرده است. البته ممکن است حامیان او این موضوع را حُسن وی بدانند اما مگر رئیس جمهور به رای همه مردم چه الیت و چه غیر الیت نیاز ندارد؟
دولت تدبیر و امید فاقد تیم اطلاع رسانی پویا است و غالب وزرا نیز تمایلی ندارند وارد گود شوند
.فلذا تمام بار بر دوش شخص حسن روحانی است و یکی دوتا از وزرا.رئیس جمهور ناچار است در این ماه های آینده کمی از آن اصول خود عدول کرده و کمی ملموس تر با مردم سخن بگوید.البته این بدین معنی نیست که او چشم در چشم مردم کند و سخن ناصواب بگوید بلکه دستاوردهای دولت را که حداقل قابل قیاس با دولت قبل نیست، بی پیرایه به جامعه انتقال دهد. خوشبختانه یا متاسفانه مردم ما با زبان آمار بیگانه هستند و زبان قصه را بهتر درک می کنند.
رئیس جمهور در نطق تلویزیونی اخیر خود به جز یک یا دو مورد کاملا آکادمیک و آماری سخن گفت که بازتابی در جامعه نداشت. حسن روحانی بایستی توفیقات خود و تیم همراهش را در قصه هایی بگنجاند و با هیجان بیان نماید.همان قصه‌هایی که هر روز و هر شب در مسیر خانه به محل کار و یا از محل کار به خانه از زبان راننده تاکسی می شنویم و یا بغل دستی مان در مترو و اتوبوس درباره آن سخن می گوید. آقای رئیس جمهور! نگران غرولند روشنفکرنماها و آروغ‌های روشنفکری شان نباشید.شما در گوش مردم قصه زندگی و امید نجوا کنید. بسم الله. وقت تنگ است.
نظر شما
پربحث ترین عناوین
آخرین اخبار
