ادامه اصرار بر استانداردهای دوگانه در صدور پروانه نمایش؛
فیلم‌هایی که در سینما دیده شوند، در خانه قابل تماشا نیستند!
با استمرار این رویه، علاوه بر استانداردهای چندگانه که سینماگر را در قبال خطوط قرمز گیج کرده، تبعیض آشکار در حق گروهی از مردم ایران روا می‌شود که توان اقتصادی سینما رفتن به همراه خانواده را ندارند و سینمای ایران را از طریق خرید نسخه‌های DVD دنبال می‌کنند.
اصرار مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بر تفکیک مجوزهای اکران سینمایی و شبکه نمایش خانگی برای هر فیلم سینمایی منجر به شکل‌گیری استانداردهای دوگانه‌ای شده که علاوه بر تبعیض در حق بخشی از مردم ایران، اصل نظارت را با چالشی جدی مواجه می‌سازد و نظارت چند مرحله‌ای را صرفاً محملی برای کاهش ترکش‌های اکران فیلم‌های پرحاشیه جلوه می‌دهد.
به گزارش صدای ایران، «همیشه اعلام کرده‌ایم که اکران فیلمها در سینما دلیلی بر توزیع آنها از طریق شبکه توزیع خانگی نیست. مراتبی وجود دارد پس از اکران فیلم اگر تهیه کننده متقاضی باشد باید مجوز لازم را دریافت کند و بدون طی مراحل قانونی تخلف محسوب می شود حتی اگر مجوز اکران در سینما را دارا باشند.» این تازه‌ترین موضع‌گیری حسین نوش آبادی سخنگوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره پروانه نمایش فیلم‌های سینمایی برای عرضه در شبکه خانگی است.
از سال‌های دور تاکنون شورایی مستقل از شورای پروانه نمایش، درباره انتشار فیلم‌های سینمایی در شبکه نمایش خانگی (عرضه نسخه DVD در سوپرمارکت‌ها و فروشگاه‌ها) تصمیم‌گیری می‌کند و ممکن است فیلمی که دارای پروانه اکران در سینماهای سراسر کشور باشد و چند میلیون ایرانی به تماشایش نشسته‌اند، مجوز پخش با تیراژ چندصدهزار نسخه را در شبکه نمایش خانگی دریافت نکند و هیچ‌گاه توزیع نشود.
البته این اتفاق به اشکال دیگری نیز رخ می‌دهد و در اتفاقی مرسوم، نسخه‌های عرضه شده فیلم‌های سینمایی در سطح شبکه نمایش خانگی، یا بیش از نسخه سینمایی سانسور شده‌اند و یا حاوی برخی صحنه‌های سانسور شده در نسخه سینمایی هستند. البته بنابر قاعده مرسوم، فیلم‌های سینمایی که در شبکه خانگی عرضه می‌شوند، بیش از نسخه سینمایی سانسور شده‌اند و فیلم‌هایی که بخش‌های سانسور شده‌اش در نسخه سوپرمارکتی عرضه شده، انگشت شمارند.
فیلم‌هایی که در سینما دیده می‌شوند، در خانه مردم قابل تماشا نیستند!
این رویه منجر به شکل‌گیری استانداردهای دوگانه‌ای شده که به نظر نمی‌رسد توجیه عقلانی داشته باشد. در واقع فضا به سمت و سویی رفته که با این برخورد دوگانه، ظاهراً فیلم‌هایی که در سینما دیده می‌شوند، در خانه مردم قابل تماشا نیستند! واقعاً قابل درک نیست که چرا باید نمایش سکانسی از یک فیلم در سینماها مشروع باشد اما تماشای همان سکانس بر روی لوح فشرده و در خانه مردم نامشروع جلوه می‌کند و حذف می‌شود؟!
با استمرار این رویه، علاوه بر استانداردهای چندگانه که سینماگر را در قبال خطوط قرمز گیج کرده، تبعیض آشکار در حق گروهی از مردم ایران روا می‌شود که توان اقتصادی سینما رفتن به همراه خانواده را ندارند و سینمای ایران را از طریق خرید نسخه‌های DVD دنبال می‌کنند. با رویه کنونی این گروه از مردم کشورمان از تماشای بخشی از فیلم‌های سینمایی محروم می‌شوند، هرچند ممکن است این بخش از فیلم‌های سینمایی یک یا چند سکانس کلیدی باشد.
به نظر می‌رسد شکل‌گیری شوراهای چندگانه برای صدور پروانه نمایش در سینمای ایران یک اشتباه جدی است که مدیریت کنونی سینمایی می‌تواند به این مسیر باطل پایان دهد و دریافت پروانه نمایش برای اکران در سینماهای ایران برابر با دریافت پروانه نمایش برای توزیع در شبکه خانگی باشد. البته دور از انتظار نیست که با توجه به محافظه‌کاری‌ها و همچنین برخی ملاحظات این مسیر غلط پابرجا بماند و این استانداردهای دوگانه همچنان برقرار باشد.
تنها کارکرد واقعی صدور پروانه نمایش مجزا برای فیلم‌های سینمایی جهت عرضه در شبکه نمایش خانگی در این سال‌ها، جلوگیری از عرضه یا ممیزی مجدد فیلم‌هایی بوده که اکران‌شان در سینماها حاشیه‌ساز شده است؛ در غیر این صوت، برای سینمای ایران تبعاتی به جز طولانی شدنِ پروسه صدور مجوز برای عرضه در شبکه خانگی و محیا شدن فرصت برای قاچاق فیلمها، حاصل دیگری در بر نداشته و نخواهد داشت.
به گزارش صدای ایران، «همیشه اعلام کرده‌ایم که اکران فیلمها در سینما دلیلی بر توزیع آنها از طریق شبکه توزیع خانگی نیست. مراتبی وجود دارد پس از اکران فیلم اگر تهیه کننده متقاضی باشد باید مجوز لازم را دریافت کند و بدون طی مراحل قانونی تخلف محسوب می شود حتی اگر مجوز اکران در سینما را دارا باشند.» این تازه‌ترین موضع‌گیری حسین نوش آبادی سخنگوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره پروانه نمایش فیلم‌های سینمایی برای عرضه در شبکه خانگی است.
از سال‌های دور تاکنون شورایی مستقل از شورای پروانه نمایش، درباره انتشار فیلم‌های سینمایی در شبکه نمایش خانگی (عرضه نسخه DVD در سوپرمارکت‌ها و فروشگاه‌ها) تصمیم‌گیری می‌کند و ممکن است فیلمی که دارای پروانه اکران در سینماهای سراسر کشور باشد و چند میلیون ایرانی به تماشایش نشسته‌اند، مجوز پخش با تیراژ چندصدهزار نسخه را در شبکه نمایش خانگی دریافت نکند و هیچ‌گاه توزیع نشود.
البته این اتفاق به اشکال دیگری نیز رخ می‌دهد و در اتفاقی مرسوم، نسخه‌های عرضه شده فیلم‌های سینمایی در سطح شبکه نمایش خانگی، یا بیش از نسخه سینمایی سانسور شده‌اند و یا حاوی برخی صحنه‌های سانسور شده در نسخه سینمایی هستند. البته بنابر قاعده مرسوم، فیلم‌های سینمایی که در شبکه خانگی عرضه می‌شوند، بیش از نسخه سینمایی سانسور شده‌اند و فیلم‌هایی که بخش‌های سانسور شده‌اش در نسخه سوپرمارکتی عرضه شده، انگشت شمارند.
فیلم‌هایی که در سینما دیده می‌شوند، در خانه مردم قابل تماشا نیستند!
این رویه منجر به شکل‌گیری استانداردهای دوگانه‌ای شده که به نظر نمی‌رسد توجیه عقلانی داشته باشد. در واقع فضا به سمت و سویی رفته که با این برخورد دوگانه، ظاهراً فیلم‌هایی که در سینما دیده می‌شوند، در خانه مردم قابل تماشا نیستند! واقعاً قابل درک نیست که چرا باید نمایش سکانسی از یک فیلم در سینماها مشروع باشد اما تماشای همان سکانس بر روی لوح فشرده و در خانه مردم نامشروع جلوه می‌کند و حذف می‌شود؟!
با استمرار این رویه، علاوه بر استانداردهای چندگانه که سینماگر را در قبال خطوط قرمز گیج کرده، تبعیض آشکار در حق گروهی از مردم ایران روا می‌شود که توان اقتصادی سینما رفتن به همراه خانواده را ندارند و سینمای ایران را از طریق خرید نسخه‌های DVD دنبال می‌کنند. با رویه کنونی این گروه از مردم کشورمان از تماشای بخشی از فیلم‌های سینمایی محروم می‌شوند، هرچند ممکن است این بخش از فیلم‌های سینمایی یک یا چند سکانس کلیدی باشد.
به نظر می‌رسد شکل‌گیری شوراهای چندگانه برای صدور پروانه نمایش در سینمای ایران یک اشتباه جدی است که مدیریت کنونی سینمایی می‌تواند به این مسیر باطل پایان دهد و دریافت پروانه نمایش برای اکران در سینماهای ایران برابر با دریافت پروانه نمایش برای توزیع در شبکه خانگی باشد. البته دور از انتظار نیست که با توجه به محافظه‌کاری‌ها و همچنین برخی ملاحظات این مسیر غلط پابرجا بماند و این استانداردهای دوگانه همچنان برقرار باشد.
تنها کارکرد واقعی صدور پروانه نمایش مجزا برای فیلم‌های سینمایی جهت عرضه در شبکه نمایش خانگی در این سال‌ها، جلوگیری از عرضه یا ممیزی مجدد فیلم‌هایی بوده که اکران‌شان در سینماها حاشیه‌ساز شده است؛ در غیر این صوت، برای سینمای ایران تبعاتی به جز طولانی شدنِ پروسه صدور مجوز برای عرضه در شبکه خانگی و محیا شدن فرصت برای قاچاق فیلمها، حاصل دیگری در بر نداشته و نخواهد داشت.
گزارش خطا
نظر شما
پربحث ترین عناوین
آخرین اخبار
