صدای ایران؛ عاطفه موسوی نژاد- اینجا که نفس می کشی، چشم اندازی از بهشت زیبای دنیاست. بوی هیزم است و خاکستر، چای و نبات، تره و ریحان. اینجا شبنم، مثل باران، از بام می چکد و صدای فرود هر قطره اش بر زمین، تو را یک ثانیه زنده تر می کند. نسیم، مثل یک موج آرام، از سمت دریا می وزد بر تو که در دشت نشسته ای منتظر پروانه ای که بیاید بالهای رنگارنگش را در آفتاب نمایان کند. اینجا شب، چراغ های شهر، مثل ستاره ها در آسمان، به تو چشمک می زنند.

در این نقطه بلند"تو" شب نماترین موجود زنده ای بر فراز یک روستای تاریک که مردمانش همه در خوابند و خوابهای آرام می بینند.اینجا در جوار تو جنگلی هست، چهار فصل، که پاییز و زمستانش، بهشت نارنجی و بهار و تابستانش، بهشت سبز خداست. جنگلی که می تواند زیر قدم های تو باشد. چشمه ای دارد، جوشنده از دل زمین در میان سنگ ها و شاخ و برگ ها.

اینجا گاهی ابرها می آیند در آغوشت و دو بال به تو می دهند، تعجب نکن اگر پرواز را تجربه کردی. اینجا شب و روزش را به معنای واقعی می توان "نقاشی" کرد و "شاعری" و "زنده گی". اینجا، تو ساعت های مدید، موازی غروب آفتاب، می نشینی در دشت و صدای راسو ها و پرستو ها می پیچد در باد، فکر می کنی و تماشا، و به پندار خود گویی "زمان" ایستاده است. اینجا زندگی پر از طراوت و دنیا بهشتی برای "همیشه ماندن" است.