فاجعه فرزاد حسنی، نماد سردرگمی در صدا و سیما

صدای ایران - به گزارش پایتخت، گاف‌های صدا وسیما دیگر به امری عادی برای مردم تبدیل شده است. جام جم این روزها در سردگمی عجیبی به سر می برد. انگار رسانه ملی هر روز به دور خود می چرخد تا گم شده خود را پیدا کند. تلویزیونی که نه توان رقابت حقیقی با سایر رسانه ها را دارد و نه می‌تواند پرچم سفید بالا بگیرد و اتلاف بودجه عمومی را کاهش دهد.

  

گاف های صدا وسیما دیگر به امری عادی برای مردم تبدیل شده است. جام جم این روزها در سردگمی عجیبی به سر می‌برد، انگار رسانه ملی هرروز به دور خود می چرخد تا گم شده خود را پیدا کند. کارهای عجیب صداوسیما با عناوین مختلف چندسالی است که تعجب همگان را برانگیخته است. مصداق بارزش همین برنامه اکسیر که در روزهای اخیر باعث واکنش های زیادی از سوی مردم شده است. اینکه چرا و چطور تهیه کنندکان و سازندگان این برنامه فکر کرده‌اند با دست انداختن یک مرد مسن‌سال می‌توانند مردم را سرگرم کنند باید از خودشان پرسید! هدف در اینجا نقد برنامه «اکسیر» و اینکه چه نقاط قوت و ضعفی دارد و از چه برنامه ای تقلید کرده است، نیست بلکه هدف بررسی نگاه و عملکرد مجریانی است که در کشور ما در برنامه های ترکیبی به ناخدا و ستاره بلامنازع برنامه ها تبدیل می شوند، مجریانی که یادشان رفته قرار است چه چیزی را به مخاطب و شرکت کننده برنامه‌شان بیاموزند.

کمی تیکه بیندازید، کمی مهمان را ضایع کنید و اگر او به هر دلیلی با شما به اصطلاح «کل کل» نمی‌کند بیشتر کار خود را تکرار کنند و درنهایت اطلاعات یا محتوای کلامی او را به سخره بگیرید. این فرم برخورد با مخاطب مدتی است که دیگر انتظار نمی‌رود در رسانه‌های رسمی و فرهنگی مورد استفاده قرار گیرد و رویه‌ای است که دیگر مخاطبان هم به آن نمی‌خندند و واکنش‌های منفی آنها اگر درجا اعلام نشود قطعا بعد از فاصله‌ای در فضای مجازی بروز پیدا می‌کند.

البته اینکه در فضای مجازی و صفحات شخصی کسی بخواهد به فردی توهین کند این هم درست نیست. که متاسفانه این امر این روزها زیاد دیده می شود. با توهین‌ها و فحش‌های رکیک عده ای به صفحه شخصی هجوم می آورند و هرآنچه که نباید را می‌گویند. این واکنش ها در شان مردم ایران نیست و باید عده ای که شعله آتش را فروزان می‌کنند با بی توجهی و بی محلی به حال خودشان رها کرد.

رسانه ملی که قرار است اخلاق را ترویج دهد حالا مردی همچون خیلی از افراد جامعه را در قابی که مقابل چندین میلیون قرار گرفته است چند بار نشان می‌دهد و هیبت و اقتدار او را زیر سوال می برد. این رفتار مجری برنامه «اکسیر» همانطور که بحث‌های زیادی را در بین مردم به ویژه در فضای مجازی به دنبال داشته است جا دارد که در سطوح مدیریتی تلویزیون هم مورد بررسی قرار گیرد تا ضمن پرهیز از ادامه شکل‌گیری رفتارهایی از این دست، هم فرزاد حسنی هم دیگر مجریان مربوطه رهنمودهایی برای شیوه اخلاقی‌تر و حرفه ای‌تر کار خود دریافت کنند. البته دیشب در برنامه ۳ صداوسیما با حضور فرزاد حسنی و تهیه کننده برنامه و جمشید که به عنوان مهمان برنامه جنجالی اکسیر دعوت شده بود، اعلام شد که این برنامه صرفا جنبه نمایشی داشته و برای خنداندن مردم بوده و از قبل با جمشید درباره این موضوع و دیالوگ‌های آن هماهنگ شده بود، حسنی در این برنامه اعلام کرد از افرادی که شانتاژ رسانه ای کردند نمی گذرم و سر پل صراط باید پاسخگو باشند!

درست است که بی احترامی را کسی نمی پسندد و باید با نقد منصفانه با موضوع برخورد کرد اما چرا باید در برنامه ای حتی از قبل برنامه ریزی شده به این گونه عمل کرد؟ آیا واقعا این گونه دیالوگ ها باعث خندیدن مردم می شود؟ یا اینکه دقیقا بالعکس نه تنها باعث خندیدن مردم نمی شود بلکه این فرهنگ را ترویج می دهد تا همدیگر را دست بیاندازیم و به هم بخندیم. قطعا اینگونه برنامه‌ها در شان صداوسیمای جمهوری اسلامی نیست. امروزه نقدهای بیشماری به برنامه های تلویزیونی می شود. متاسفانه رسانه ملی ما دچار سومدیریت های شدیدی شده است. آنچه باید به طور جدی در دستور کار رسانه ملی قرار گیرد این است که باید افراد برای ورود به این رسانه و در دست گرفتن سکان برنامه‌ها در همه ارکان آن به ویژه در بخش اجرا که ویترین برنامه‌های مجری‌محور است گزینش‌های سخت‌گیرانه در همه ارکان شده باشد و اینکه نوع آوری را همراه با فرهنگ مردم در نظر بگیرند.

جریانی که منتسب به صداوسیما است هدف خاصی را دنبال می کند که تا به امروز نتواسته است رضایت مردم را به همراه داشته باشد. از رسانه ملی این توقع نیست که جانب دارانه عمل کند. روزی را انتظار می رود که سکوی مدیریتی و مدیران صداوسیما راه درستی را درپیش گیرند و مخاطبان دیروزی خود را با برنامه های جذاب و دوست داشتنی به سمت خود بیاورند. نه اینکه عامل یک جریان سیاسی خاص باشند تا به خواستگاه خود برسند. نباید فراموش کرد که صداوسیما متعلق به مردم است و در انحصار جریان خاصی است.