وقتی وزیر ایرانی با صدام دست داد + عکس
هفته گذشته در بحبوحه اخبار فاجعه منا شایعه‌ای در حال انتشار بود که حکایت از دیدار وزیر خارجه ایران دکتر محمدجواد ظریف با باراک اوباما رئیس‌جمهور آمریکا داشت؛ شایعه‌ای که ساعاتی پس از انتشار، تأیید شد و همه، واکنش‌های موافقان و مخالفان را انتظار می‌کشیدند.
مجلس‌نشینان از اولین افرادی بودند که در مقابل این خبر مواضعی سرسخت گرفتند. دلواپسان در صدر مخالفت با این حرکت ظریف بودند و برخی منتظر نماندند تا صدای اعتراضشان را از تریبون مجلس قرائت کنند. حمید رسایی نماینده مردم تهران در مجلس در صفحه اینستاگرام خود ظریف را با عمرسعد قیاس کرد و گفت: آقای ظریف به گندم ری نمی‌رسی!
بیراوند نماینده مردم بروجرد در مجلس نیز نتوانست عصبانبت خود را پنهان کند و خطابه‌ای با لحن غیررسمی از تریبون رسمی مجلس خطاب به وزیر خارجه خواند که منجر به قطع میکروفن وی توسط ابوترابی شد.
هرچند دکتر محمدجواد ظریف به همراه تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای برای بررسی آخرین اقدامات انجام شده از سوی گروه 1+5 در نیویورک به سر می‌برد و باید منتظر ماند تا هنگام ورود وی به ایران واکنش‌های مخالفان را دید، اما سیاست امری فراتر از احساساتی عمل کردن است. بد نیست مروری داشته باشیم از دیدار دکتر علیرضا مرندی وزیر بهداشت دولت ششم که در کمتر از گذشت یک دهه از پایان جنگ تحمیلی عازم بغداد شد تا پیام دعوت رسمی رئیس‌جمهور وقت را به دست صدام حسین برساند.
مرندی در این سفر نه تنها با صدام حسین دیدار داشت بلکه با وزیر بهداشت عراق و سعید الصحاف وزیر اطلاع‌رسانی نیز دیدار کرد. اگر مواضع کنونی دلواپسان از اقدام اخیر دکتر ظریف را به‌جا بدانیم، این سؤال در ذهن ایجاد می‌شود که مجلس‌نشینان آن دوره به خاطر اقدام دیپلماتیک مرندی نه تنها باید استیضاح وی را دستور کار قرار می‌دادند بلکه رئیس‌جمهور را نیز بابت ارسال پیام دعوت به مجلس احضار می‌کردند.
هرچند صدام هیچ‌گاه در اجلاس سران کشورهای اسلامی در تهران حاضر نشد اما هیأتی دیپلماتیک به ریاست طارق عزیر قدم به تهران نهاد. همچنین می‌توان تصور کرد پس از دیدار دکتر مرندی و حضور هیأت عراقی باید تمام خانواده‌های شهدا و خسارت‌دیدگان جنگ تحمیلی در محکومیت این حرکت دست به تحصن و راهپیمایی می‌زدند و مخالفت خود را با این حرکت نشان می‌دادند.
آمریکا دشمن ایران بود و کماکان هست؛ اما اگر بخواهیم تاریخ را مرور کنیم، بسیاری از کشورها باید دشمن امروزی ایران تلقی شوند. با مرور تاریخ، بسیاری از همسایگان امروزی در پی دست‌اندازی به آب و خاک این سرزمین بودند و کار تا جایی پیش رفت که برخی نیز خیال برافراشتن پرچم خود در ایران را داشتند. با این استدلال باید روابط خود با اکثر کشورهای دنیا را قطع کنیم و به دنبال دوستی بگردیم که هیچ خاطره بدی از آن به یاد نداشته باشیم.
بد نیست حدیثی از حضرت علی (ع) را در مورد «اعتدال در دوستی‌ها و دشمنی‌ها» را بازخوانی کنیم. مولای مقتیان در حکمت 268 نهج‌البلاغه می‌فرمایند:
«وَ قَالَ (علیه السلام): أَحْبِبْ حَبِیبَکَ هَوْناً مَا عَسَی أَنْ یَکُونَ بَغِیضَکَ یَوْماً مَا وَ أَبْغِضْ بَغِیضَکَ هَوْناً مَا عَسَی أَنْ یَکُونَ حَبِیبَکَ یَوْماً مَا.»
«و درود خدا بر او، فرمود: در دوستی با دوست مدارا کن، شاید روزی دشمن تو گردد، و در دشمنی با دشمن نیز مدارا کن، زیرا شاید روزی دوست تو گردد.»
مجلس‌نشینان از اولین افرادی بودند که در مقابل این خبر مواضعی سرسخت گرفتند. دلواپسان در صدر مخالفت با این حرکت ظریف بودند و برخی منتظر نماندند تا صدای اعتراضشان را از تریبون مجلس قرائت کنند. حمید رسایی نماینده مردم تهران در مجلس در صفحه اینستاگرام خود ظریف را با عمرسعد قیاس کرد و گفت: آقای ظریف به گندم ری نمی‌رسی!
بیراوند نماینده مردم بروجرد در مجلس نیز نتوانست عصبانبت خود را پنهان کند و خطابه‌ای با لحن غیررسمی از تریبون رسمی مجلس خطاب به وزیر خارجه خواند که منجر به قطع میکروفن وی توسط ابوترابی شد.
هرچند دکتر محمدجواد ظریف به همراه تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای برای بررسی آخرین اقدامات انجام شده از سوی گروه 1+5 در نیویورک به سر می‌برد و باید منتظر ماند تا هنگام ورود وی به ایران واکنش‌های مخالفان را دید، اما سیاست امری فراتر از احساساتی عمل کردن است. بد نیست مروری داشته باشیم از دیدار دکتر علیرضا مرندی وزیر بهداشت دولت ششم که در کمتر از گذشت یک دهه از پایان جنگ تحمیلی عازم بغداد شد تا پیام دعوت رسمی رئیس‌جمهور وقت را به دست صدام حسین برساند.
مرندی در این سفر نه تنها با صدام حسین دیدار داشت بلکه با وزیر بهداشت عراق و سعید الصحاف وزیر اطلاع‌رسانی نیز دیدار کرد. اگر مواضع کنونی دلواپسان از اقدام اخیر دکتر ظریف را به‌جا بدانیم، این سؤال در ذهن ایجاد می‌شود که مجلس‌نشینان آن دوره به خاطر اقدام دیپلماتیک مرندی نه تنها باید استیضاح وی را دستور کار قرار می‌دادند بلکه رئیس‌جمهور را نیز بابت ارسال پیام دعوت به مجلس احضار می‌کردند.
هرچند صدام هیچ‌گاه در اجلاس سران کشورهای اسلامی در تهران حاضر نشد اما هیأتی دیپلماتیک به ریاست طارق عزیر قدم به تهران نهاد. همچنین می‌توان تصور کرد پس از دیدار دکتر مرندی و حضور هیأت عراقی باید تمام خانواده‌های شهدا و خسارت‌دیدگان جنگ تحمیلی در محکومیت این حرکت دست به تحصن و راهپیمایی می‌زدند و مخالفت خود را با این حرکت نشان می‌دادند.
آمریکا دشمن ایران بود و کماکان هست؛ اما اگر بخواهیم تاریخ را مرور کنیم، بسیاری از کشورها باید دشمن امروزی ایران تلقی شوند. با مرور تاریخ، بسیاری از همسایگان امروزی در پی دست‌اندازی به آب و خاک این سرزمین بودند و کار تا جایی پیش رفت که برخی نیز خیال برافراشتن پرچم خود در ایران را داشتند. با این استدلال باید روابط خود با اکثر کشورهای دنیا را قطع کنیم و به دنبال دوستی بگردیم که هیچ خاطره بدی از آن به یاد نداشته باشیم.
بد نیست حدیثی از حضرت علی (ع) را در مورد «اعتدال در دوستی‌ها و دشمنی‌ها» را بازخوانی کنیم. مولای مقتیان در حکمت 268 نهج‌البلاغه می‌فرمایند:
«وَ قَالَ (علیه السلام): أَحْبِبْ حَبِیبَکَ هَوْناً مَا عَسَی أَنْ یَکُونَ بَغِیضَکَ یَوْماً مَا وَ أَبْغِضْ بَغِیضَکَ هَوْناً مَا عَسَی أَنْ یَکُونَ حَبِیبَکَ یَوْماً مَا.»
«و درود خدا بر او، فرمود: در دوستی با دوست مدارا کن، شاید روزی دشمن تو گردد، و در دشمنی با دشمن نیز مدارا کن، زیرا شاید روزی دوست تو گردد.»
گزارش خطا
حسین
| 
۲۰:۱۷ - ۱۳۹۴/۰۷/۱۱
پاسخ
احسنت نظرشمادرباره کاردیپلماتیک به جای آقای ظریف خیلی جالب بود
آخرین اخبار