«داوود آزاد» از اجرای کنسرت برای زندانیان می‌گوید: موسیقی درمانگر است

قرار است  روز دهم مهر داوود آزاد، موزیسین، نوازنده و خواننده سرشناس موسیقی ایران، برای زندانیان زندان اصفهان به اجرای یک کنسرت ویژه بپردازد. با او درباره تأثیر حضور هنرمندان در جامعه و روند مسائل اجتماعی گفت‌وگو کرده‌ایم. 

یک موزیسین باید در مسائل اجتماعی روز جامعه خود حضور فعال و جدی داشته باشد خصوصا در خیریه‌ها. نگاه من به فعالیت‌های اجتماعی هنرمندان از این جنس است و فکر می‌کنم اگر هنرمندی بتواند خود را به جامعه و جامعه را به سمت هنرش نزدیک کند، قدم مهمی در جهت مسئولیت اجتماعی خود برداشته است. ماجرای کنسرت در زندان اصفهان هم یکی از همین فعالیت‌هاست. 

بله. در ادامه کنسرت‌های شش‌ماهه دوم امسال، سیزدهم ژانویه هم در تورنتو برای سالمندان کهریزک کنسرت خواهم داشت. حتی دوست دارم برای کودکان سرطانی و سالمندان کرمان هم برنامه‌ای داشته باشم که در دست بررسی است. ماجرای زندان اصفهان هم به این شکل بود که از طرف آنها پیشنهاد برگزاری کنسرت شد و من قبول کردم که بیرون زندان در سالن رودکی و درون زندان دو اجرای متفاوت داشته باشم. 

هنرمند از چنین حضورهایی انرژی می‌گیرد. وقتی که در میان مردم و خصوصا در میان آنهایی که دچار انواع آسیب‌های اجتماعی هستند قرار می‌گیرم، فکر می‌کنم که خلاقیتم تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد. متأسفانه در ایران، حضور موسیقی به دلایلی در بسترهای اجتماعی کم‌رنگ است. شاید به این خاطر که نفس موسیقی به دلایلی برای حضور در جامعه با مشکلاتی مواجه بوده و نتوانسته در جاهایی که به آن نیاز است، خود را عرضه کند اما معتقدم که هنرمند انرژی خود را از چنین برنامه‌هایی می‌گیرد و مطمئنم که حضور در هر فرایند اجتماعی‌ای می‌تواند تأثیر مستقیم روی هنر هنرمند داشته باشد. وقتی که شما در یک کنسرت خیریه برای مردمی از قشرهای مختلف جامعه می‌نوازید، عکس‌العمل‌های مختلفی را از گروه‌های متفاوت دریافت می‌کنید که بدون آنها محال است هنرمند به یک خودشناسی واقعی برسد. 

کلا نگاه من به موسیقی، به‌عنوان هنری درمانگر است که می‌تواند از نظر روحی و جسمی تأثیرگذار باشد. موسیقی بیان‌کننده اندیشه‌هایی است که فارغ از زبان، فارغ از میزان سواد و جایگاه اجتماعی قابلیت انتقال دارند و می‌توانند تأثیرگذاری شگرفی داشته باشند. 

‌

تجربه جوامع غربی نشان می‌دهد که آنها به موسیقی، درمانگرانه‌تر از ما می‌اندیشند. در دانشگاه کمبریج یا آکسفورد، میان دو نفری که به‌لحاظ علمی هم‌سطح باشند، کسی برگزیده خواهد شد که آشنایی با موسیقی داشته باشد. آنها در تجربه‌های مختلفی، از هنرمندان عرصه موسیقی برای ملاقات با بیمارانی که با بیماری‌های صعب‌العلاج درگیرند، بهره برده‌اند. خود من برای اجرای موسیقی برای بیماران ‌ام‌اسی چندبار دعوت شده‌ام و شاهد بودم که بعد از کنسرت، موسیقی روی آنها تأثیرهای متفاوتی گذاشته است درحالی‌که حتی زبان من را متوجه نمی‌شدند. ما هم باید برای حضور بیشتر موسیقی در مصائب و تلخی‌های اجتماعی‌مان برنامه‌ریزی کنیم. باید از وجهه درمانگرانه موسیقی در کاهش آلام بشری و فشارهای روحی مردم بهره بگیریم تا این رابطه دوطرفه میان هنرمند و مخاطب، دوباره احیا شود.