نگاه متفاوت مختاباد به ماجرای لیلا حاتمی
سید ابوالحسن مختاباد در خبرآنلاین نوشت:
از روزی که خانم لیلا حاتمی با ژاکوب 84 ساله مصافحه کرده، فضای مجازی و رسانه‌ای ایران محمل بحث‌های موافق و مخالف بسیاری شده است اما آنچه که منتقدان کمتر به آن توجه کرده‌اند، فلسفه وجودی مصافحه و روبوسی در فرهنگ غربی است و البته مهم‌تر از آن، شرایط اضطراری‌ای که در این‌گونه موارد فرد با آن روبه‌رو می‌شود.
در فرهنگ غربی کسی برای التذاذ جنسی با طرف مقابل مصافحه نمی‌کند و این را تنها آنهایی در خواهند یافت که نه حتی به عنوان توریست که مدتی را در این فرهنگ زیسته باشند.
به یاد داشته باشیم که لیلا حاتمی نماینده دولت ایران یا ارگانی از قوای سه‌گانه یا وزارت ارشاد و معاونت سینمایی در این جشنواره نیست که حتما بخواهد پروتکل‌های آن را در کشوری خارج از ایران رعایت کند اما فارغ از این جمله معترضه، نکته مهم‌تر شرایط اضطراری‌ای است که افراد در چنین مواقعی با آن روبرو می‌شوند.
حتما خوانندگان این نوشته به یاد دارند که دکتر محمود احمدی‌نژاد در مواجهه با مادر هوگو چاوز در مراسم تدفین با چه شرایطی روبه‌رو شد و به رغم آن همه حشم و خدمی که همراهشان بودند و بارها و بارها پروتکل‌های این‌چنینی را چک و خنثی (!) می‌کنند، اما در این حادثه وضعیت به گونه‌ای شد که هیچ کاری از دست کسی برنمی‌آمد و خود آقای احمدی‌نژاد هم در شرایط اضطراری قرار گرفت که مجبور به چنین عکس‌العملی شد و منتقدان داخلی هم متاسفانه به جای درک این شرایط مدام بر آتش این انتقاد نفت افشاندند و یک حادثه کوچک و بی‌اهمیت را این همه بزرگ کردند.
نگارنده در سال‌های دور خاطره‌ای را از مرحوم رجایی خواندم که در اوایل انقلاب که ایشان وزیر آموزش و پرورش بودند، یکی از بادمجان دور قاب چین‌هایی که در تمامی ادارات و نهادها حضور دارند وکارشان زیرآب‌زنی است، عکسی از یکی از مدیران آموزش و پرورش را که در پز و قیافه بوسیدن دست شاه بود به مرحوم رجایی نشان داد که آقای رجایی با پاره کردن آن عکس گفت اگر من هم در آن دیدار بودم همین کار را می‌کردم. (نقل به مضمون)
حال با چنین مسائلی و با توجه به اینکه خانم حاتمی تمام تلاشش را صورت داد و در رعایت پوشش هم سعی کرد حرمت‌ها را نگاه دارد، لذا مصافحه ایشان با پیرمردی 84 ساله را نباید این قدر با مته به خشخاش گذاشتن بزرگ کرد. نکته جالب اینکه در آرای برخی از فقها از جمله آیت‌الله سیستانی استثنائاتی برای مصافحه زن و مرد در شرایط اضطرار آمده است که حرمت شرعی این‌گونه حوادث را هم توجیه می‌کند.
واقعا آدمی به شگفت در می‌آید که کشور با این همه مشکلات و مسائل اصلی در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی و سیاسی روبروست و یک عده به جای دیدن نقطه مثبت خانم حاتمی (نخستین بانوی ایرانی که توفیق داوری در مهم‌ترین جشنواره سینمایی دنیا را به دست آورد) فقط دنبال اینند که بهانه‌هایی این‌چنینی پیدا کنند و آن را دستمایه کوبیدن افراد قرار دهند.
از روزی که خانم لیلا حاتمی با ژاکوب 84 ساله مصافحه کرده، فضای مجازی و رسانه‌ای ایران محمل بحث‌های موافق و مخالف بسیاری شده است اما آنچه که منتقدان کمتر به آن توجه کرده‌اند، فلسفه وجودی مصافحه و روبوسی در فرهنگ غربی است و البته مهم‌تر از آن، شرایط اضطراری‌ای که در این‌گونه موارد فرد با آن روبه‌رو می‌شود.
در فرهنگ غربی کسی برای التذاذ جنسی با طرف مقابل مصافحه نمی‌کند و این را تنها آنهایی در خواهند یافت که نه حتی به عنوان توریست که مدتی را در این فرهنگ زیسته باشند.
به یاد داشته باشیم که لیلا حاتمی نماینده دولت ایران یا ارگانی از قوای سه‌گانه یا وزارت ارشاد و معاونت سینمایی در این جشنواره نیست که حتما بخواهد پروتکل‌های آن را در کشوری خارج از ایران رعایت کند اما فارغ از این جمله معترضه، نکته مهم‌تر شرایط اضطراری‌ای است که افراد در چنین مواقعی با آن روبرو می‌شوند.
حتما خوانندگان این نوشته به یاد دارند که دکتر محمود احمدی‌نژاد در مواجهه با مادر هوگو چاوز در مراسم تدفین با چه شرایطی روبه‌رو شد و به رغم آن همه حشم و خدمی که همراهشان بودند و بارها و بارها پروتکل‌های این‌چنینی را چک و خنثی (!) می‌کنند، اما در این حادثه وضعیت به گونه‌ای شد که هیچ کاری از دست کسی برنمی‌آمد و خود آقای احمدی‌نژاد هم در شرایط اضطراری قرار گرفت که مجبور به چنین عکس‌العملی شد و منتقدان داخلی هم متاسفانه به جای درک این شرایط مدام بر آتش این انتقاد نفت افشاندند و یک حادثه کوچک و بی‌اهمیت را این همه بزرگ کردند.
نگارنده در سال‌های دور خاطره‌ای را از مرحوم رجایی خواندم که در اوایل انقلاب که ایشان وزیر آموزش و پرورش بودند، یکی از بادمجان دور قاب چین‌هایی که در تمامی ادارات و نهادها حضور دارند وکارشان زیرآب‌زنی است، عکسی از یکی از مدیران آموزش و پرورش را که در پز و قیافه بوسیدن دست شاه بود به مرحوم رجایی نشان داد که آقای رجایی با پاره کردن آن عکس گفت اگر من هم در آن دیدار بودم همین کار را می‌کردم. (نقل به مضمون)
حال با چنین مسائلی و با توجه به اینکه خانم حاتمی تمام تلاشش را صورت داد و در رعایت پوشش هم سعی کرد حرمت‌ها را نگاه دارد، لذا مصافحه ایشان با پیرمردی 84 ساله را نباید این قدر با مته به خشخاش گذاشتن بزرگ کرد. نکته جالب اینکه در آرای برخی از فقها از جمله آیت‌الله سیستانی استثنائاتی برای مصافحه زن و مرد در شرایط اضطرار آمده است که حرمت شرعی این‌گونه حوادث را هم توجیه می‌کند.
واقعا آدمی به شگفت در می‌آید که کشور با این همه مشکلات و مسائل اصلی در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی و سیاسی روبروست و یک عده به جای دیدن نقطه مثبت خانم حاتمی (نخستین بانوی ایرانی که توفیق داوری در مهم‌ترین جشنواره سینمایی دنیا را به دست آورد) فقط دنبال اینند که بهانه‌هایی این‌چنینی پیدا کنند و آن را دستمایه کوبیدن افراد قرار دهند.
گزارش خطا
آخرین اخبار