کجایی که ببینی بعد از رفتنت سنتور هم دیگر صفایی ندارد...

صفحه خوابید

دیگر صدایی به گوش نمی رسید

مضراب ها از نبودنت کمر خم کردند

کجایی که ببینی بعد از رفتنت سنتور هم دیگر صفایی ندارد...

آنهایی هم که می زنند

ناکوک نواز شده اند

هنوز با گذشت شش سال از آن ایام کنار آمدن با آن دشوار است. شش سال است که او در میان ما نیست.

به بهانه درگذشتش مروری کوتاه بر زندگی اش داشته ایم

متولد 1334 نیشابور

آهنگساز ، موسیقی دان ، نوازنده و پژوهشگر

تسلط کامل بر چند ساز به صورت تخصصی(سنتور و سه تار)

آشنایی و شروع فعالیت هنری از شش سالگی نزد پدر

بهره گیری از اساتیدی چون دکتر محمدتقی مسعودیه - دکتر مهدی بر لشکی - عبدالله دوامی- سعید هرمزی و یوسف فروتن

تشکیل گروه عارف در سال 1356

همسر سابق افسانه شجریان و صاحب دو فرزند به نامهای آوا و آیین

همکاری با محمدرضا شجریان و خلق آثار ماندگاری چون بیداد، آستان جانان، سِرّ عشق، نوا، دستان، گنبد مینا و جان عشاق بود.

توقف اجراهای صحنه ای و انتشار آلبوم از سال 1376 تا 1384

درگذشت در 29 شهریور سال 1388 و در سن 54 سالگی بر اثر نارسایی قلبی 

خاکسپاری در محوطه بیرونی باغ عطار در مقبره عطار نیشابوری با حضور جمعیت پانرده هزار نفری

استاد مشکاتیان را بسیاری با سنتور می شناسند اما ایشان علاوه بر این ساز علاقه بسیاری نیز به ساز سه تار داشتند و هنرمندانه آن را می نواختند. تبلور این این امر را می توان در آلبوم سر عشق استاد شجریان دید، آنجا که سه تار ایشان ما را به فرازستان معنا می کشاند.

به دلیل کامل بودن این ساز  بسیاری از اساتید دستی بر مضراب سه تار دارند که از جمله آن می توان به استاد کسایی و کیهان کلهر اشاره کرد اما عشق و علاقه استاد مشکاتیان به قدری به این ساز زیاد بود که سر عشق تنها گوشه ای از ارادت او به این ساز بود و بعد ها ایشان کاستی به نام پس پرده ها را منتشر نمودند که این البوم  حال و هوای قدمای سه تار نوازی ایران را به یاد می آورد. این البوم حاصل چند اجرای خصوصی از جمله در منزل اقای علی رستمیان در سال 63 بود که انتشار پیدا کرد.

شاید بگوییم چرا امروز دیگر خبری از آثار ارزشمند نیست؟ چرا دیگر صداهایی اساتید قدیم را نمی شنویم؟ چرا آثار منتشره کیفیت ایرانی خود را از دست داده اند و هزاران چرای دیگر

یکی از پاسخ ها به این پرسش این است که برای خلق یک اثر جاودانه ابتدا باید ساز دل کوک شود و آن وقت آمیخته با مهارت بالا.

شخصیت کاریزمای مشکاتیان موجب شده بود که به راحتی اساتید گرد او جمع شده و با دل سپردن به وی با وحدت آثار ماندگار ایجاد کنند

ذکر یک خاطره از حافظ زمانه؛ سایه عزیز می تواند گویای وحدت دلی و عملی آن ایام باشد. 

هوشنگ ابتهاج می گوید کارهای فاخر حاصل وحدت ما بود. در منزل نشسته بودم ناگهان صدای زنگ می آمد. پرویز یاحقی بود می گفت خب شعر را بگو من هم ویلون این کار را می زنم تا من شعر را به پایان برسانم همه اساتید یک به یک می آمدند و در کنار هم یک کار فاخر خلق می کردیم این بود جریان وحدت

ای کاش وحدت را سرلوحه هنر بکنیم و قدر هنرمندانی چون پرویز مشکاتیان را در زمان زنده بودنشان می دانستیم...

اکنون مشکاتیان در میان ما نیست. افسوس

قدر اساتید کنونی را بدانیم و این شعر حافظ را سرلوحه قرار دهیم

امروز که در پیش توام مرحتمی کن 

فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت