محمدرضا رحیمی: «فرهنگ فر» موج نوئی در تمبک به وجود آورد

صدای ایران؛ مریم نیکوئی* - محمدرضا رحیمی به سال 1334 در شهر تهران، در خانواده ای اهل هنر و موسیقی به دنیا آمد،پدر وی آقای رضا رحیمی بود که کمانچه می نواخت و دوست نزدیک و از شاگردان برجسته استاد علی اصغر بهاری بود وایشان ازهمان کودکی تحت تاثیر هنر نوازندگی پدرقرار گرفت و به موسیقی علاقه مند شد ودر سن 10 سالگی با سازهای پیانو و سنتور نیز آشنا شد و در سن 13 سالگی با ساز تار آشنا شد و از محضر اساتیدی چون سلیمان روح افزا،هوشنگ ظریف،محمد تقی مسعودیه،اسماعیل مهرتاش و... بهره جست و به مدت 16 سال در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی سنتی به صورت آهنگساز، مدرس و نوازنده فعالیت داشتند و در سال 1365 با تشکیل مجدد گروه درویش به سرپرستی آقای رضا شفیعیان با این گروه به طور دائم فعالیت کردند و کنسرت های متعددی در داخل و خارج از کشور همراه با سایر هنرمندان شرکت کرده اند.

متن گفتگوی «صدای ایران» به بهانه فرا رسیدن سالروز درگذشت «ناصر فرهنگ‌فر» را در ادامه بخوانید:

بنده سیزده سالم بود که همراه پدرم به شهر تبریز رفته بودم و در آنجا از نزدیک با تار مرحوم بیگجه خانی آشنا شدم.

صدا دهی مضراب استاد و همچنین سرعت پنجه ایشون مرا خیلی تحت تاثیر قرارداد و از آن موقع علاقه شدید به تار پیدا کردم و در مورد علاقه مندیم به سه تار هم باید بگم کهآشنایی با خانواده محترم مرحوم سعید هرمزی و تحت تاثیر ایشان به سه تار علاقه مند شدم.

برای یاد گیری و نواختن این ساز ،ابتدا نزدسلیمان روح افزا و پس از آن در هنرستان ملی موسیقی نزد استاد هوشنگ ظریف دوره ی تار راتمام کردم و مجددا برای تکمیل دوره ی موسیقی،نزد محمد تقی مسعودیه ،اسماعیل مهرتاش و روح افزا رفتم و آهنگسازی و هارمونی را ادامه دادم.

فعالیت های هنری خود را ابتدا به عنوان معلم موسیقی در وزارت آموزش و پرورش آغاز کردم و سپس در سال 1358 با دانشسرای هنر به عنوان مدرس سازهای تار و سه تار همکاری نمودم و در ضمن فعالیت های هنری خود را با تالار رودکی و مرکز صدا و سیما و آموزشگاه های آزاد نظیر:چکاوک،بتهوون،باغ نغمه ها و... ادامه دادم.

از سال 1362 وارد مرکز حفظ و اشاعه موسیقی شدم و مدت 16 سال در آن مرکز به تدریس و آهنگسازی و گروه نوازی مشغول شدم.

آثاری که در این زمان ساخته ام پیش در آمد ماهور،ابوعطا(بدون کلام)،گنبد مینا،مژده وصل،ذوق وصال و تماشاگه راز و در آثاری چون گذر تنهایی،سرگشته ،غوغای جان ،یار و... به عنوان آهنگساز ،نوازنده و تکنواز سه تار و تار همکاری داشته ام وجا دارد بهتون بگم که من آثار متعددی از قدما و بزرگان موسیقی ایران را چه به صورت بدون کلام و با کلام بازسازی کردم.

از کودکی گوشم با نوای تمبک آشنا بود چون پدر و مادرم تمبک می زدند،اوایل دهه ی 50 از طریق رادیو با نوای تمبک ناصر فرهنگ فر آشنا شدم و سبک او در نواختن تمبک به خصوص در زدن پِلَنگ و ریز و اشاره ها خیلی تحت تاثیرم قرار داد و پیوسته دوست داشتم اجراهایی که او در آن شرکت داشت را گوش بدهم در سال 60 در منزل یکی از دوستان که همراه پدرم رفته بودیم از نزدیک با وی آشنا شدم وبه اتفاق ناصر فرهنگ فر قطعاتی را در سه گاه و همایون با صدای فرهنگ فر اجرا کردیم که نوار صوتی آن موجود است.

بله،بنده در مرکز حفظ و اشاعه سال ها این افتخار را داشتم که با او همکار و هم صحبت باشم و به صدای سازش گوش بدهم و خاطرات زیادی از این هم صحبتی ها دارم.

ناصر فرهنگ فر موج نوعی در تمبک به وجود آورد که جوان های بی شماری شیفته ی این سبک شدند امیدوارم راه او را پیوسته ادامه بدهند.

ایشون خلق و خویی خاص داشتند که مثل نوازندگیش منحصر به فرد بود. روزی در مرکز بودیم من از او پرسیدم نظرت در مورد حسین تهرانی چیست؟گفت:ضرب را حسین احیا کرد.

فوت فرهنگ فر ضربه ای بزرگی به من زد بنده پیوسته به اجراهایش گوش می دهم و یاد و خاطرش همیشه در خاطرم باقی می ماند . روحش شاد