این فیلم‌ها، «سینمایی» نیستند

تولید انبوه فیلم‌های تلویزیونی در سال‌های اخیر، اگرچه نیاز رسانه ملی به پخش و نمایش فیلم را تامین کرده اما نظارت محدود بر تولید این آثار و شتاب در ساخت آن‌ها سبب شده است که بیشتر فیلم‌های تلویزیونی با اشکالات و نواقص ساختاری و به عنوان فیلم سینمایی روی آنتن شبکه‌های مختلف برود.

به گزارشصدای ایرانخراسان در ادامه آورده است: جالب اینجاست که در بسیاری موارد در اعلام پخش این فیلم‌ها و در زیرنویس آن‌ها از عنوان فیلم سینمایی یاد می‌شود در حالی که هیچ نشانی از سینما ندارند؛ زیرا نه عوامل تولیدشان از سینماگران هستند و نه در فرمت سینمایی ساخته شده‌اند.

در هفته تعداد قابل توجهی از این فیلم‌ها از شبکه‌های مختلف روی آنتن می‌رود و اخبار ساخت این آثار در شکل وسیع منتشر می‌شود. برخی از این فیلم‌ها به سیاه‌مشق‌هایی می‌ماند که نمایش آن از شبکه‌های پربیننده تعجب‌برانگیز است. در شرایطی که رسانه ملی با مخاطب گسترده می‌تواند زمینه بالندگی و پویایی نسل فیلمسازان مستعد و جوان را فراهم کند به خاطر نیاز شبکه‌ها به مسابقه‌ای برای پر کردن آنتن تبدیل شده است.

فیلم‌های تلویزیونی با کیفیت‌های نازل در حالی از شبکه‌های مختلف پخش می‌شوند که بسیاری از فیلم‌های سینمایی فرصت اکران نیافته‌اند و تلویزیون می‌تواند با خرید حق پخش این فیلم‌ها هم انگیزه لازم را برای ورود فیلمسازان مستعد به سیما فراهم کند و هم سطح سلیقه مخاطبان را ارتقا دهد. در شرایطی که امروزه فرهنگ بسیاری از مخاطبان به سبب تماشای فیلم‌های با کیفیت داخلی و آثار استاندارد سینمای جهان که اتفاقاً گاه از خود تلویزیون هم پخش می‌شود، ارتقا یافته است، فیلم‌های 90 دقیقه‌ای تلویزیونی آن هم بدون در نظر گرفتن کیفیت، ساختار و محتوا، پاسخگوی نیاز مخاطبان جدی و منتقدان نیست.

فیلم تلویزیونی پدیده‌ای منحصر و محدود به شبکه‌های داخلی نیست. شبکه‌های مختلف خارجی هم فیلم تولید و پخش می‌کنند و با هزینه‌ای کمتر از بودجه یک فیلم سینمایی بخشی از نیاز مخاطب به دیدن فیلم را تامین می‌کنند، اما آن چه در شبکه‌های داخلی اتفاق می‌افتد گاهی جز نمایش خامی، بی‌تجربگی و سطحی‌نگری نیست. تا زمانی که فیلم‌های 90 دقیقه‌ای بی‌برنامه و بی‌کیفیت ساخته می‌شود و در جلب توجه مخاطبان و منتقدان توفیقی کسب نمی‌کند، نباید توقع داشت منتقدان این آثار کم‌اهمیت و بی‌محتوا را ارزیابی و بررسی کنند.

متاسفانه درجه‌بندی‌ کیفی برای این آثار وجود ندارد و به هر اثر بدون توجه به اینکه در چه گونه‌ ای ساخته می‌شود، بودجه ثابت تعلق می‌گیرد. بی‌توجهی به کیفیت فیلم‌های تلویزیونی عامل اصلی ضعف‌های تکنیکی و ساختاری این آثار است. این آثار به دلیل محدودیت بودجه و زمان با سرعت بالایی ساخته می‌شود و این مسأله به کیفیت این آثار لطمه وارد می‌کند و مهمترین عامل افت کیفیت این آثار، سفارشی بودن آن‌هاست.

برای افزایش کیفیت فیلم‌های تلویزیونی باید شرایطی فراهم شود که رابطه بین منتقدان به عنوان نماینده افکار عمومی با مدیران تلویزیون رابطه‌ای سالم و پویا باشد و اعتماد متقابل میان آن‌ها به وجود آید؛ چراکه نقد سازنده می‌تواند مسیر کارگردان‌ها را برای ساخت آثاری قابل دفاع هموار کند.