یادمان محمدرضا لطفی؛ گوش‌جان به برجسته‌ترین آثار استاد

غم رفتنت بسی سنگین است
چشمانم خیس گشته و دلم پرخون است

خدا یش رحمت کند،نوازنده چیره دستی رو از دست دادیم. استاد شجریان می گفت زمانی که با لطفی توی کنسرت هستم انگار با یک کشتی گیر روبرو هستم. کنسرت عشق داند یکی از شاهکارهای استاد

روحت شاد استاد

چه خوش گفت سایه یار دیرین استاد این شعر را:
این چه رازی است که هرسال بهار/با عزای دل ما می آید

استاد هنوز نوای شورانگیز تارت در وجودم طنین انداز است

بازهم استاد دیگری در عرصه موسیقی غریبانه درگذشت کلمبیا برای مرگ مارکز عزای عمومی اعلام کرد چه زیبا فرمود مولوی علیه الرحمه
هفت شهر عشق را عطار گشت
ما هنوز اندر خم یک کوجه ایم

شوکه شدم، خدا رحمتش کنه... تک بود...

خداوند رحمتش کند
روحت شاد استاد
صدای ایران دستت دردنکنه
برای صدا و سیما بسیار متاسفم که قدر این بزرگان را در حیات و مماتشان نمی داند

محمدرضا لطفی
موسیقی اصیل این مرز و بوم و مردم ایران وامدار تو هستند و بی شک قدردان هنر والای تو خواهند بود

روز جمعه ما تلخ شد خبر بس ناگواری است یادت همیشه سبز استاد

در رفتن جان از بدن گویند هزاران سان سخن /من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود

از ویژگی های برجسته استاد لطفی اهتمام ایشان به تدریس و ترویج موسیقی بود.

لطفي ، لطفي بود به هنر ايران
روحش شاد
قدر دان استادان حاضر باشيم

اولین بار طنین تار استاد لطفی رو در رادیو در اجرای ترانه بهار دلکش شنیدم الحق که بهارانه زیبایی بود که اثر زحمات دو استاد بزرگ شجریان و لطفی است اکنون در میانه بهار 93 استاد لطفی در میان ما نیست.
انشالله روحش شاد و همیشه بهاری باشد.

استاد سریر گفتند در آخرین دیدارم با استاد لطفی در بیمارستان احساس کردم از لحاظ عرفانی آماده رفتن است . این عرفان و شور و شیدایی را به خوبی می توان در آثار ایشان به ویژه اثر زیبای همیشه در میان دید . پیوستنش به ملکوت گرامی باد

منطقاً در نقاط عطف باید بررسیهای ویژه کرد و یا حداقل سخنان ویژه بر زبان راند! مرگ نیز یکی از نقاط عطف در زندگی انسان است. محافظه کارانه همرنگ جماعت شدن و همه یک سخن گفتن همزبانی نیست آنهم در دنیای "مجازی"، بلکه نشان از شخصیتی مجازیست. تمجیدهای چاپلوسوارانه کار گشای ماندگان نخواهد بود چه رسد به رفته گان! نوشداریست بعد از مرگ سهراب!
یه سری به "فارس" بزنید و شباهت ها را ببینید سپس حداقل برای خود نقد کنید آن "ژن" مشترکتان را!
"صدای ایران" مینویسد:
"محمدرضا لطفی ... اظهارنظرهای تند نسبت به استاد شجریان داشت ..."! ولی توضیحی نمیدهد که آیا مخالفت او صرفاً بخاطر مصاحبه کردن شجریان با رسانه های غربی، از جمله بی بی سی بوده و یا همچنین حسادت به کار و کاسبی داغ او! اگر توضیحی لازم نبود پس هدف از نوشتن این اظهار "نظر" های سربسته چیست!؟
در تحولات اجتماعی سر پیچ های تند خیلی از "هنرمندان" از گرفتن موضعی مستقل ناتوانند و در کار "هنریشان" تسلیم پوپولیسم شده به قدرت فائقه کولی می دهند. لطفی، شجریان و یا ناظری از این دست اند. در آن دورانی که فرادستان با مستمسک قرار دادن جنگ مشغول زدن پنبه جنبش فرودستان بودند و تازه از فرزندان همین اقشار مایه میگذاشتند، اینها "کاروان شهید" می ساختند و "حکم جلودار است بر هامون بتازید، هامون اگر دریا شود از خون بتازید" (!) می خواندند. در حقیقت همرنگ جماعت میشدند و خاک به چشم فرودستان می پاشیدند. البته همه هنرمندان در چنین شرایطی چنین نمی کنند. بطور نمونه "ا. بامداد" در شعر آفتاب میگفت:
" ...
ای یاوه یاوه یاوه!
خلایق مستید و منگ !
یا به تظاهر تزویر میکنید؟
از شب هنوز مانده دو دانگی
ور تائبید و پاک و مسلمان نماز را از چاوشان نیامده بانگی
..."
بعد ها که فرودستان متوجه کلاه گشادی شدند که بر سرشان گذاشتند و اکثریشان صف خود را از غاصبان جدا کردند این "هنرمندان" نیز به این صف پیوستند، بدون کوچکترین نقدی به گذشته شان و اینکه تا چه حد در تبدیل "کاروان شهید" دیروزی به کاروان بوگاتی و پورشه نان به نرخ روز خوار ها و بادمجان دور قاب چینها نقش داشتند. اینها حالا "وقت شناسی" کرده ساز مخالف کوک میکنند. هیچ بروی مبارک نمی آورند که در گذشته وقتی آب جنبش مردمی ضد استبدادی سربالا میرفت قورباغه این آقایان "ابو عطا" میخواند!
این گفتار آقای لطفی صادقانه نبود که میگفتند یک موسیقی‌دان اول می‌بایست دردش خود موسیقی باشد. چرا که فعالیت اوائل انقلاب ایشان, شجریان و همچنین ناظری کاملاً سیاسی بوده و در راستای "دفاع از مبارزات ضد امپریالیستی امام" و "آماج های انقلاب"(!؟) بوده است. این سیاست در حقیقت موضع حزبی و سازمانی این آقایان بود!

من اینجا بس دلم تنگ است
و هر سازی که می بینم بد آهنگ است

استاد عزیزم دیگر کسی توان قدم گذاشتن در مکتب خانه را ندارد هر کجا را نگاه کنیم نوای ساز تو می آید.

روحت شاد و صد هزار حیف که رفتی
و هرگز دنیا همتای تو را نخواهد دید

باور درگذشت استاد خیلی سخت است، بیشتر شبیه یا کابوس وحشتناک است.
استاد هیچگاه فراموش نخواهی شد
دوستدار شما

دم نویسنده گرم آدم برد به ایام خوب