ديلي تلگراف: آيا آمريکا متحدان خود را در خاورميانه از دست داده است؟

روزنامه ديلي تلگراف نوشت آمريکا دوستان سني قديمي خود را با تصميم براي توافق هسته اي با ايران از خود دور کرده است.

به گزارش صدای ایران به نقل از خبرگزاری آریا، اين روزنامه انگليسي امروز در پايگاه اينترنتي خود در مقاله اي به قلم ديويد بلر نوشت يکي از سران کشورهاي منطقه خاورميانه آشکارا از کاخ سفيد فاصله گرفته است، ديگري با درايت از ديدار با باراک اوباما، رئيس جمهور آمريکا خودداري مي کند. يک پادشاه عرب تصميم مي گيرد به جاي پذيرفتن دعوت فرمانده کل قواي اين کشور ابرقدرت که امنيت تاج و تختش را تضمين مي کند، در نمايش اسبدواني سلطنتي ويندسور شرکت کند.

در عين حال، يک وزير امور خارجه از منطقه بيش از هر ديپلمات ديگري در جهان با وزير امور خارجه آمريکا وقت مي گذراند. 

اين مسئله نشان دهنده يک زلزله ژئوپليتيکي است که خاورميانه را تکان داده است. به طور خلاصه مي توان گفت مقامات کشورهايي که نمي خواهند با اوباما صحبت کنند از متحدان قديمي آمريکا در منطقه هستند و کسي که ساعات زيادي را با جان کري مي گذراند محمد جواد ظريف، وزير امور خارجه ايران است.

سياست آمريکا به حدي در هم پيچيده شده است که ديپلمات هاي آمريکايي اين روزها با مقامات کشوري که واشنگتن را هميشه به عنوان شيطان بزرگ محکوم کرده اند، گفتگوهاي دو جانبه زيادي برگزار مي کنند، اين در حالي است که کاخ سفيد از بنيامين نتانياهو، نخست وزير اسرائيل دوري مي کند.

اين ملک سلمان، پادشاه عربستان و متحد هفتاد ساله آمريکا بود که از شرکت در اجلاس کمپ ديويد در روز پنج شنبه خودداري کرد. پادشاهي که تصميم گرفت به جاي ديدار با اوباما به تماشاي اسب هاي اصيل ويندسور برود، ملک حمد پادشاه بحرين بود که کشورش ميزبان ناوگان پنجم آمريکا است. اکنون موضوع پيچيده تر شده است زيرا اين قدرت هاي عربي خود را در اتحادي مصلحتي با اسرائيل مي بينند، در حالي که آن را به رسميت نمي شناسند و از آن به عنوان يک رژيم صهيونيستي انتقاد مي کنند.

چرا چنين اتفاقي روي داده است و برندگان و بازندگان اين تحولات چه کساني هستند؟ 

پاسخ به اين سوال تقريبا روشن است متحدان قديمي آمريکا تحت فشار هستند زيرا آمريکا و ايران به منظور حصول توافق نهايي که اختلافات بر سر جاه طلبي هاي هسته اي ايران را حل و فصل مي کند و بزرگترين مانع براي رابطه جديد ميان دو کشور متخاصم را از بين مي رود، به هم نزديک شده اند.

احتمال دارد توافق هسته اي تا ضرب الاجل سي ام ژوئن به امضا برسد. 

اوباما اين توافق را فرصتي توصيف کرد که فقط يک مرتبه پيش مي آيد تا بتوان با جلوگيري از دستيابي ايران به سلاح هسته اي خاورميانه را امن تر کرد. ديپلمات هاي آمريکايي به طور خصوصي تاکيد کرده اند که نتيجه اين مذاکرات بيش از هر کشور ديگري به نفع متحدان آنها در منطقه خواهد بود.

اما اسرائيل، ‌عربستان و ديگر سلطان نشينان منطقه خليج (فارس) تحت تاثير اين استدلال ها قرار نگرفته اند. آنها معتقدند آمريکا با اجازه دادن به فعاليت غني سازي در ايران به آنها خيانت کرده است. حقيقت غيرقابل اجتناب اين است که کشوري که هزاران سانتريفوژ دارد هميشه توانايي توليد اورانيوم غني شده لازم براي توليد سلاح را دارد. 

کشورهاي حوزه خليج (فارس) ايران را دشمن سرسخت خود مي دانند که مصمم است سلطه خود را بر خاورميانه بار ديگر برقرار کند. در نگاه بدبينانه آنها، ديدارهاي مداوم نمايندگان ايران و آمريکا نشانه خوبي از يک ديپلماسي روشن نيست بلکه حاکي از يک قدرت زيرک قديمي است که در حال فريب يک قدرت جديد و ساده است.

اين نگراني ها موجب شده است که کشورهاي عرب حتي مايل باشند هدف مشترک ناگفته اي را با اسرائيل در مورد ايران در پيش بگيرند. در نتيجه اين کشورهاي سني که در مقابل ايران صف کشيده اند يک عضو افتخاري اعلام نشده در کنار درياي مديترانه دارند.

اکنون سوال دوم مطرح مي شود که آيا اين اختلاف با پايان دوران رياست جمهوري اوباما در ژانويه 2017 پايان خواهد يافت؟ 

آمريکا سال ها به علت نياز مفرط به نفت با اين کشورها متحد بوده است. اما امروز در حال رسيدن به استقلال در زمينه انرژي است. يکي از مزاياي اين دستاورد اين است که کاخ سفيد مي تواند در تصميم هاي خود به نگراني هاي دوستان کمتر توجه کند. 

آمريکا امروز در نحوه تامين منافع استراتژيک خود آزاد است و اين مسئله در مورد اين که چه کسي به کاخ سفيد خواهد آمد تغييري ايجاد نمي کند.