جنگ و صلح در فضای سایبری

تکنولوژی های اطلاعاتی و ارتباطی تبدیل به جزء محوری زندگی روزمره اکثریت جمعیت جهان شده است. این موارد حتی بر توسعه نیافته ترین مناطق جهان در کنار مناطقی که بیشترین توسعه، ابتکار و رشد اقتصادی را دارند، تاثیر داشته است. اما این آغاز این تبدیل بنیادی است. در سال های پیش رو، تکنولوژی های جدید از قبیل «ابزار اینترنتی»، پرینت های سه بعدی و وسایل نقلیه بدون راننده، باعث به وجودآمدن انقلاب در اقدامات تجاری، رژیم های نظارتی و حتی کنوانسیون های اجتماعی می شوند.

این تکنولوژی ها منشاء مزایای بسیاری هستند، اما همچنین مخاطره آمیز هم هستند. از قبیل عدم دسترسی به اطلاعات و استفاده از آنها برای مقاصد مجرمانه. حملات سایبری از لحاظ تعداد، مهارت، شدت و تاثیر، گسترش بسیاری یافته اند. در حالی که جهان بیش از اندازه وابسته و به هم مرتبط شده است، نگرانی های فزاینده ای درباره آسیب پذیری اینترنت که زیرساخت تقریباً تمام فعالیت های اقتصادی - شامل تجارت، انرژی و کل سیستم مالی- به آن بستگی دارد، به وجود آمده است.

حملات سایبری در فضای مجازی که در آن اقدامات تهاجمی بیش از دفاعی اهمیت دارد، صورت می گیرد. در واقع زیرساخت فضای مجازی بر اساس اطمینان یافتن از قابلیت همکاری و باز بودن آن طراحی شده است و اغلب به خاطر مسائل امنیتی قصد دارند قابلیت استفاده از آن را محدود کنند.

حملات سایبری اکثراً نامتقارن هستند. موانع بر سر راه فضای مجازی بی اهمیت هستند و دولت ها سعی دارند تا در زمینه امور آنلاین، قوانینی را ایجاد کنند. حمله کنندگان با استفاده از منابع محدود، قادر به فعالیت های مخربی به مراتب بزرگتر از اقدامات مشابه در جهان فیزیکی هستند. در واقع، صدمه ناشی از حمله سایبری با استفاده از طبیعت فراملی اش، به سرعت قابل تسری به سطح جهانی است.

در قالبی که محصور به مرزهای سیاسی نیست، غیرممکن است که بتوان خطرات را از تنها یک حوزه قضایی مدیریت کرد. در واژگان اقتصادی جرایم سایبری قابل مقایسه با قاچاق مواد مخدر و بین المللی تر از آن است. اما ما همچنان در حال توسعه حکومتی جهانی هستیم. ابتکارات مختلفی برای تسهیل مدیریت بین المللی فضای سایبری صورت گرفته است، اما هیچ کدام از آنها بیشتر از یک موفقیت محدود کسب نکرده اند.

کنفرانس جهانی فضای مجازی که اخیراً به میزبانی هلند برگزار شد، نمونه ای از این قبیل اقدامات است. نمایندگان دولت های مختلف، بخش خصوصی، جامعه مدنی و انجمن های فنی در لاهه برای رسیدن به رویکردی چند جانبه برای همکاری میان دولت ها و بخش خصوصی، دیدار کردند. رویکردی که در این کنفرانس استفاده شد ترکیبی از رژیم های سنتی -که دولت ها بازیگر اصلی آن بودند- و استفاده از رویکرد مدرن است که در آن تمام طرفین درگیر شرکت دارند. این مدل چند جانبه در زمینه بحث های فضای مجازی بسیار موثر است.

این قبیل ابتکارات توسط سه قدرت سایبری بزرگ جهان -ایالات متحده، چین و روسیه- که بر سر معاهده ای که قوانین بین المللی را تجمیع کند، اشتراک نظر ندارند، محدود شده است. در واقع خطر منازعات بین المللی در چند ماه اخیر افزایش یافته است و همین مسئله بر اعتماد میان قدرت های جهانی تاثیر گذاشته است. فضای مجازی تبدیل به صحنه نبرد دولت ها، بازیگران غیردولتی و بخش های خصوصی شده است. حمله اخیر جهادی ها به کانال 5 فرانسه و حمله هکرهای کره شمالی به شرکت سونی، نشانه هایی از این دست هستند.

واکنش نشان دادن به تهدیدهای قرن بیست و یکمی با استفاده از ابزارهای قرن بیستمی، ایده بدی است. تا سال 2020، دو سوم جمعیت جهان، آنلاین خواهند بود. جهان نیازمند گفتگویی موثر و صریح میان دولت ها، بخش خصوصی و جامعه مدنی به منظور تضمین امنیت فضای مجازی است.

جامعه بین المللی در حال تصویب قوانینی در رابطه با بهداشت و خلع سلاح اتمی است. دلیلی وجود ندارد که نتوانیم اقدام مشابهی در زمینه فضای سایبری انجام دهیم. ما دارای منافع مشترکی در این رابطه هستیم.