احزاب سیاسی انگلیس در انتخابات عمومی 2015 / نامزدها و قول ها

در حالی که شمارش معکوس برای برگزاری انتخابات عمومی انگلیس در روز پنجشنبه (هفتم ماه 'می') شروع شده است، احزاب سیاسی آخرین تلاش های خود را برای به دست آوردن آرای مردم با ارایه برنامه ها و وعده های جذاب و فربینده ، به کار بسته اند.

به گزارش ایرنا، اگر چه با توجه به آخرین نظرسنجی ها، انگلیس با غیر قابل پیش بینی ترین انتخابات از دهه 1970 میلادی روبه رو شده است و اکثر نظرسنجی ها نشان می دهد که رقابت حزب کارگر و حزب محافظه کار بسیار نزدیک به هم بوده و هیچکدام از آنها قادر به کسب اکثریت آرا در انتخابات هفتم ماه 'می' ( 17 اردبیهشت ماه ) نخواهند بود.

ضمن اینکه شمار زیاد آرای خاکستری و متزلزل سبب شده است که انتخابات عمومی انگلیس همچنان پیچیده و احتمالا تا روز پنجشنبه، زمان برگزاری انتخابات، غیرقابل پیش بینی باقی بماند.

با نزدیک تر شدن به زمان انتخابات پارلمانی انگلیس و تشدید این وضعیت، بروز تردید نسبت به آینده سیاسی این کشور، سرمایه گذاران داخلی و خارجی را نگران کرده و نرخ برابری لیره استرلینگ ( پوند) در برابر ارزهای قدرتمند از جمله دلار دستخوش آشفتگی شده است.

براساس گزارش های منتشر شده ، لیره استرلینگ با از دست دادن حدود پنج درصد ارزش اصلی اش، به پایین ترین حد خود از سال 2010 میلادی تاکنون رسیده است.

به گفته تحلیل گران ارزش لیره استرلینگ بیش از هر حال عامل دیگری تحت تأثیر وضعیت نامطمئن حاکم بر حیات سیاسی انگلیس است.

اما فارغ از این انعکاس های محیطی انتخابات انگلیس، احزاب سیاسی و مردم انگلیس در حال آماده شدن برای انتخابات عمومی در این روزهای پایانی هستند.

بر اساس آمارهای منتشر شده، 3 هزار و 971 نفر نامزد نمایندگی مجلس عوام شده اند. درانتخابات عمومی قبلی انگلیس که در سال 2010میلادی برگزار شد، چهار هزار و 150 نفر نامزد مجلس 650 نفر شده بودند .

در میان احزاب سیاسی ، حزب محافظه کار به رهبری ' دیوید کامرون' با معرفی 648 نامزد در مقام اول قرار دارد و حزب کارگر به رهبری 'اد میلیبند ' و حزب لیبرال دمکرات به رهبری 'نیک کلگ ' هم با معرفی 631 نامزد به طور مشترک مقام دوم را به خود اختصاص داده اند.

حزب ضد مهاجر و ضد اروپایی استقلال بریتانیا ( یوکیپ ) به رهبری 'نایجل فاراژ' با 624 نامزد، و حزب سبزها به رهبری خانم 'ناتالی بنت'، با 573 نامزد، تعداد نامزدهای خود را نسبت به همه دوره های پیش افزایش داده اند.

حزب ملی اسکاتلند به رهبری خانم 'نیکولا استرجن ' که دارای گرایش های استقلال طلبانه است، در تمامی 59 حوزه انتخابی اسکاتلند نامزد دارد و حزب ملی گرای ولز به رهبری خانم 'لیان وود'، هم برای همه 40 حوزه انتخابی ولز نامزد معرفی کرده اند.

همچنین 757 نامزد ”دیگر" هم در انتخابات حضور دارند که شامل حوزه های انتخابی ایرلند شمالی و احزاب کوچک تر و افراد مستقل می شود.

در ارتباط با معرفی نامزدها، براساس قانون انتخابات انگلیس، علاوه بر احزاب سیاسی بزرگ که رویه و سازو کار خاص خود را دارند، تمامی افراد مستقل نیز می توانند نامزد انتخابات عمومی بشوند و برای این کار علاوه بر پرداخت 500 پوند، باید ده نفر از حوزه ای که می خواهند در آن حوزه نامزد شوند، معرفی شان کنند. 

اما با توجه به حزبی بودن ساختار سیاسی و پارلمانی انگلیس، افراد مستقل شانس بسیار کمی برای ورود به مجلس عوام دارند و حتی در صورت راهیابی به مجلس نیز قادر به تاثیرگذاری چندانی بر روند تصمیم گیری این کشور نیستند.

به لحاظ ترکیب جنسیتی نامزدها، شمار نامزدهای زن ، 26.1 درصد از کل نامزدهای این دوره از انتخابات است که نسبت به انتخابات های سابق بیشتر شده است.هرچند این رقم هنوز به میزان قابل توجهی از نسبت زنان به کل جمعیت انگلیس کم تر است.

در این میان، نسبت نامزدهای زن احزاب سیاسی با یکدیگر متفاوت بوده و حزب سبز به رهبری خانم 'ناتالی بنت' وحزب ملی اسکاتلند به رهبری خانم 'نیکولا استرجن' بیشترین تعداد نامزدهای زن را دارند .

حزب سبزها، با 37.5 درصد بیشترین درصد نامزدهای زن را دارد و بعد از آن حزب ملی اسکاتلند، 35.6 درصد در رده دوم است.

زنان، 34.1 درصد از نامزدهای حزب کارگر را تشکیل می دهند که این رقم برای حزب محافظه کار 26.1 درصد، برای حزب لیبرال دمکرات 26.3 درصد، برای حزب ملی گرای حزب 25 درصد، است

حزب ضد مهاجر و ضد اروپایی استقلال بریتانیا (یوکیپ ) با 12 درصد، کمترین نامزد زن را دارد.

به لحاظ جغرافیایی، لندن با 30.4 درصد بیشترین نامزد زن را دارد و نواحی شرقی انگلستان با 21.6 درصد کم ترین تعداد نامزد زن را دارند.

از سوی دیگر رویکرد احزاب سیاسی انگلستان به معرفی نامزدهای انتخاباتی شان از میان اقلیت های قومی ومذهبی، نیز متفاوت بوده است.

در میان احزاب سیاسی اصلی انگلیس، احزاب محافظه کار و کارگر با توجه به اهمیت نقش انتخاباتی اقلیت های قومی و مذهبی در انتخابات عمومی ماه 'می'، برخلاف انتخابات عمومی 2010 میلادی، نامزدهای انتخاباتی بیشتری را از میان اقلیت های قومی خصوصا سیاه پوستان و آسیایی تبارها معرفی کرده اند.

حزب محافظه کار در حال حاضر 56 نامزد انتخاباتی اش را از میان سیاه پوستان و اقلیت های آسیایی تبار برگزیده که این رقم برای حزب کارگر 52 نفر است.

گفتنی است از میان 306 نماینده پارلمانی حزب محافظه کار در جریان انتخابات عمومی سال 2010 میلادی، تنها یازده نفرشان سیاه پوست و آسیایی تبار بودند .

اما از میان نمایندگان پارلمانی حزب کارگر که در سال 2010 میلادی به مجلس عوام راه یافتند، 16 نفرشان سیاه پوست و اقلیت های آسیایی تبار بودند که این رقم در میان نمایندگان پارلمانی حزب لیبرال دمکرات صفر بود.

در جریان انتخابات عمومی سال 2010 میلادی که منجر به روی کار آمدن دولت ائتلافی حزب محافظه کار و لیبرال دمکرات شد، تنها 16 درصد از اقلیت های قومی انگلیس به نامزدهای محافظه کار رای داده بودند.

براساس سرشماری سال 2011 میلادی، جمعیت انگلیس بالغ بر 53 میلیون نفر است که در حدود 7 میلیون و 300 هزار نفر از آنان در خارج از این کشور متولد شده اند. 

به گفته محققان دانشگاه آکسفورد، در حال حاضر 3.2 میلیون نفر از جمعیت لندن کسانی هستند که در خارج از انگلیس متولد شده اند که این رقم ، 200 هزار نفر بیش از آخرین سرشماری در سال 2011 میلادی است.

تحقیقات دانشگاه آکسفورد موید آن است که در برخی از حوزه های انتخاباتی بیشتر رای دهندگان کسانی هستند که متولد خارج هستند و بیشتر آنها از کشورهای چون هند، پاکستان، بنگلادش و نیز ایرلند به انگلیس آمده اند.

به موجب تحقیقات یاد شده، در انتخابات در پیش رو، چهار میلیون نفر از رای دهندگان در خارج از انگلیس متولد شده اند که نسبت به انتخابات سال 2010 میلادی ، 500 هزار نفر افزایش داشته است.

از میان تمامی احزاب سیاسی انگلیس، رهبران هفت حزب مطرح سیاسی انگلیس شامل حزب محافظه کار، حزب کارگر، حزب لیبرال دمکرات، حزب یوکیپ ، حزب ملی اسکاتلند، حزب ملی ولز و حزب سبز این امکان را داشته اند که در جریان مناظره های زنده سه شبکه تلویزیونی سراسری این کشور از جمله 'بی بی سی' و اسکای نیوز ، به تشریح برنامه های خود بپردازند.

علاوه بر احزاب یاد شده ، مناظره رهبران تعدادی از احزاب فعال در ایرلند شمالی، اسکاتلند و نیز ولز که برای کسب کرسی های حوزه های انتخابیه این مناطق در پارلمان انگلیس مبارزه می کنند، از طریق تلویزیون های محلی پخش شده است.

مسایل کلان و خرد اقتصادی، همانند مساله بدهی ملی و کاهش کسری بودجه، افزایش قدرت خرید مسکن، افزایش فرصت های اشتغال، مساله کاهش هزینه های عمومی، ارتقای وضعیت سیستم بهداشت عمومی، مساله مهاجران، بحث همه پرسی خروج از اتحادیه اروپا و نیز مساله دفاع هسته ای از جمله مهمترین مسایلی بوده که در این مناظره های انتخاباتی به آنها اشاره شده است.

در حال حاضر، بدهی ملی انگلیس به حدود یک تریلیون و 200 میلیارد پوند یعنی 78 درصد تولید ناخالص داخلی (درآمد سالیانه کشور) می رسد. این رقم در آغاز به کار دولت ائتلافی دیوید کامرون در سال 2010 میلادی، حدود 60 درصد و در سال 2008 میلادی ، یعنی سال آغاز بحران مالی، 49 درصد تولید ناخالص داخلی بود هر چند بدهی ملی در چند سال گذشته با شتاب کمتری افزایش یافته است.

کاهش درآمدها، افزایش اجاره مسکن، بالا رفتن هزینه های دانشگاهی و زندگی و تنزل یافتن وضعیت سیستم بهداشت عمومی، اقشار متوسط و کم درآمد انگلیس را دچار مشکل کرده که به گفته تحلیل گران اقتصادی بخش عمده ای از این وضعیت ناشی از بحران مالی و سیستم ریاضت اقتصادی دولت کامرون بوده است .

تاکنون احزاب سیاسی از جمله حزب محافظه کار و حزب کارگر وعده های زیادی را در زمینه های یاد شده به مردم انگلیس داده اند که به نظر می رسد با توجه به واقعیت اقتصادی این کشور بیش از آنکه واقعی باشند، آرمانی به نظر می رسند.

برخی از ناظران و مراکز مطالعاتی انگلیس به صراحت تمامی احزاب سیاسی را متهم کرده اند که برنامه های اقتصادی خود را بدون ارایه جزئیات و شفافیت لازم مطرح کرده اند و مشخص نیست که در صورت دستیابی به قدرت، بتوانند به تمامی وعده های خود عمل کنند. 

در طول 150 سال گذشته، نظام پارلمانی انگلیس عملا با غلبه دو حزب اصلی بوده است. از سال 1945میلادی هم حزب محافظه کار که قدمتش به قرن 18 برمی گردد و هم حزب کارگر که در اواخر دهه پایانی قرن نوزدهم ظهور کرد، قدرت را در این کشور در دست داشته اند.

حزب محافظه کار که از احزاب راست میانه به شمار می رود، میراث دار حزب سیاسی 'توری است که پیش از سده 19 میلادی درانگلستان فعالیت داشته است و به همین علت نیز در حال حاضر هم این حزب به طور غیررسمی' توری ها ' خوانده می شود.

سابقه فعالیت حزب محافظه کار به شکل گیری حزب ' توری ها' در قرن هفدهم باز می گردد که هدف آن، حمایت از پادشاه در برابر نفوذ اشراف زمین دار بود. این حزب در اوایل قرن نوزدهم به تجدید نظر در تفکرات و سیستم تشکیلات حزبی اش مبادرت کرد و نام حزب محافظه کار برگزید با این فرض که مردم انگلستان از شرایط خود راضی بوده و به حزبی علاقه مند هستند که همین وضعیت را کمابیش حفظ کند. 

حزب محافظه کار با داشتن 174 هزار عضو رسمی، در حال حاضر یک حزب 'راست میانه' محسوب می شود هر چند مانند سایر احزاب سیاسی، جناح های درونی آن در مورد مسایل خاص، گرایش های متفاوتی دارند .

این حزب دارای سه گرایش و شاخه اصلی است که جناح 'تاچریست ها' که از حامیان اصلی بازار آزاد بشمار می آیند، از آن جمله به شمار می آید.

طبقات متوسط و شهری ، صاحبان شرکت های تجاری بزرگ و کوچک و یهودیان از جمله حامیان سنتی و اصلی حزب محافظه کار به شمار می روند، هر چند در سال های اخیر برخی از اقلیت ها از جمله مسلمانان و هندی ها نیز با رویگردانی از حزب کارگر و سایر احزاب، به این حزب روی آورده اند.

مخالفان، از این حزب به عنوان یک حزب حامی طبقات پولدار و اشراف یاد می کنند هر چند مقامات ارشد حزب محافظه کار از جمله دیوید کامرون این مساله را بشدت انکار می کنند.

در هفته های اخیر بسیاری از صاحبان کسب و کار و روسای شرکت ها بزرگ ضمن ابراز حمایت از سیاست ها و برنامه های انتخاباتی حزب محافظه کار، از احتمال روی کارآمدن حزب کارگر ابراز نگرانی کرده اند.

دیوید کامرون، نخست وزیر و رهبر حزب محافظه در این دوره از انتخابات ، 'زندگی خوب برای همه' را به عنوان شعار اصلی انتخاباتی مطرح کرده و بیانیه انتخاباتی ( مانیفست ) این حزب راه های تحقق این شعار را، به خصوص در زمینه برنامه های اقتصادی شرح می دهد.

این حزب، صفر کردن کسری بودجه و مثبت کردن تراز مالی دولت تا پایان این دوره پارلمان، تخصیص 8 میلیارد پوند (بالاتر از نرخ تورم) به نظام خدمات درمانی تا سال 2020 میلادی، تعمیم 'حق خرید' به مستأجران اتحادیه های مسکن در انگلستان و فراهم کردن شرایط برای خانه دار شدن یک میلیون و 300 هزار خانوار انگلیسی، تصویب قانونی برای معافیت مالیاتی کسانی که تا 30 ساعت در هفته با حداقل دستمزد کار می کنند، هفته ای 30 ساعت مهد کودک رایگان برای خانواده های شاغلی که بچه های 3 و 4 ساله دارند و همه پرسی برای عضویت انگلیس در اتحادیه اروپا تا سال 2017 میلادی را از مهمترین برنامه هایش اعلام کرده است.

دیوید کامرون، رهبر حزب محافظه کار با اشاره به ایجاد 3 میلیون مشاغل کارآموزی برای جوانان گفته است این هدف ما (محافظه کار) است که بتوانیم آینده ای روشن برای میلیون ها نفر ایجاد کنیم. 

حزب محافظه کار انگلیس که بعد از انتخابات سال 2010 میلادی به همراه حزب لیبرال دمکرات دولت ائتلافی تشکیل داده ، از 650 کرسی مجلس عوام دارای 303 کرسی و از 792 کرسی مجلس لردها دارای 232 کرسی و از 73 کرسی انگلیس در پارلمان اروپا دارای 19 کرسی است.

حزب کارگر تشکلی با گرایش های چپ میانه است، و از سال 1994 میلادی و از زمان روی کار آمدن دولت کارگری تونی بلر، از عقاید چپ گرایانه فاصله بیشتری گرفته است.

حزب کارگر که به طور تاریخی و سنتی از حمایت سندیکاهای کارگری و تشکل های سوسیالیستی برخوردار بوده است، رقیب اصلی حزب محافظه کار در مبارزه برای کسب قدرت است و از دهه 1940 میلادی همواره یا دولت انگلستان در دست داشته و یا شریک بوده و یا نقش حزب اصلی مخالف دولت را ایفا کرده است.

سرآغاز شکل گیری حزب کارگر را سال 1900میلادی می دانند که 'کمیته نمایندگی کارگر' با هدف راه یافتن نمایندگان طبقه کارگر به پارلمان انگلیس، از ائتلاف 'جامعه فابین' و انجمن ها و اتحادیه های تجاری و صنفی تشکیل شد. 

این کمیته که برای انسجام دادن به حامیان پارلمانی نهضت کارگری تشکیل شده بود، در سال 1906 میلادی به 'حزب کارگر' تغییر نام داد و تا انتخابات سال 1910 میلادی توانست به تدریج تعداد کرسی هایش در مجلس عوام را به 42کرسی برساند.

حزب کارگر با هدف گسترش مالکیت دولتی بر صنایع، مالیات بستن بر ثروتمندان برای تامین هزینه خدمات تامین اجتماعی آغاز به کار کرد و تا دهه 1990 میلادی ، از آن با عنوان 'سوسیالیست' نیز نام برده می شد. 

این حزب در انتخابات های سراسری اوایل دههٔ 1920 میلادی از حزب لیبرال بریتانیا پیشی گرفت و توانست برای اولین بار دولت های اقلیتی به نخست وزیری'رمزی مک دونالد' در سال 1924 میلادی و از 1929 تا 1931 میلادی تشکیل دهد.

حزب کارگر پس از دو موفقیت نسبی در انتخابات و تشکیل دولت ائتلافی در سال های 1924 و 1929 میلادی به نخست وزیری 'رمزی مک دانلد' که به دنبال مشکلات و اختلافات مجبور به کناره گیری شد، در طول سال های جنگ جهانی دوم از سال 1940تا 1945 در دولت ائتلاف زمان جنگ شرکت داشت.

حزب کارگر نخستین پیروزی تمام عیارش را پس از جنگ جهانی دوم در سال 1945 میلادی تجربه کرد و دولتی با اکثریت حزب کارگر به نخست وزیری 'کلمنت آتلی' تشکیل شد که تا سال 1951 میلادی ادامه داشت. 

دولت آتلی، یکی از رادیکال ترین دولت های انگلستان در قرن بیستم است. او بانک انگلیس و بسیاری از صنایع مهم از جمله گاز، زغا ل سنگ، الکتریسیته و حمل ونقل را ملی کرد و نخستین نظام تامین اجتماعی گسترده را به وجود آورد. وی همچنین به مستعمرات انگلیس از جمله هند، پاکستان، برمه و سریلانکا استقلال داد و در بلوک ضد کمونیسم با آمریکا متحد شد. اما دولت آتلی که با کمبودهای پس از جنگ و مشکلات اقتصادی بسیاری مواجه بود، نتوانست اکثریت خود را حفظ کند و مغلوب محافظه کاران شد.

حزب کارگر همچنین در سال های 1964 تا 1970 و از سال 1974 تا 1979دولت انگلیس را در اختیار داشت.

آخرین حاکمیت حزب کارگر بر انگلستان، بین سال های 1997 تا سال 2010 میلادی به نخست وزیری 'تونی بلر' و 'گوردون براون بود'، که از اکثریت با اختلاف 179کرسی در مجلس عوام شروع شد و به 167 کرسی در سال 2001میلادی و 66 کرسی در سال 2005 میلادی کاهش یافت. دست یافتن به 285 کرسی در سال 2010 میلادی ، حزب کارگر را در موقعیت حزب مخالف دولت ائتلافی محافظه کار - لیبرال دمکرات قرار داد.

حزب کارگر رسما در سال 1995 میلادی در دوران تونی بلر سوسیالیسم سنتی را کنار گذاشت و با در پیش گرفتن سیاست های میانه روی سوسیال دموکراتیک به معمار اصلی جریانی به نام 'راه سوم ' تبدیل شد که در دهه 90میلادی در سراسر اروپا گسترش یافت. این نظریه میانه رو که توسط 'آنتونی گیدنز'، جامعه شناس انگلیسی و از مشاوران تونی بلر، تئوریزه شد، تلاش داشته است سیاست های سوسیالیستی و بازار آزاد را به نوعی با هم تلفیق کند.

مدرنیزه کردن و تغییر رویکرد سیاسی حزب کارگر توسط تونی بلر که مفهوم 'حزب کارگر جدید' را مطرح کرد، در کنار نگاه متفاوت و مدرن به رسانه ها، مقدمه ای برای پیروزی های برجسته این حزب در سال های بعد شد، هر چند در پیش گرفتن سیاست های اقتصادی 'نئولیبرال' و حتی 'تاچریستی' باعث شده است که بسیاری از منتقدان چپ این حزب را، حزبی 'نئولیبرال' بدانند.

با وجود تعدیل در نگرش چپ گرایانه حزب در دهه های اخیر، در ساختار سیاسی انگلیس، حزب کارگر هنوز به عنوان تریبون کارگران و طبقات کم درآمد محسوب می شود.

تا سال های اخیر این حزب که در حال حاضر دارای 184 هزار عضو رسمی است ، علاوه بر سندیکاهای کارگری ، طبقات کارگر و کم درآمد، از سوی مهاجران، اقلیت های قومی مورد حمایت قرار داشته است.

این حزب پایین آوردن سال به سال کسری بودجه و صفر کردن تراز مالی دولت در اولین زمان ممکن در پارلمان بعدی، تخصیص 2.5میلیارد پوند به نظام خدمات درمانی، عمدتا از محل مالیات بر خانه های گران تر از 2 میلیون پوند، افزایش حداقل دستمزد به نحوی که تا سال 2019 میلادی بالاتر از ساعتی 8 پوند باشد، ثابت نگه داشتن مالیات بر ارزش افزوده، حق بیمه، و نرخ مالیات بر درآمد، فراهم کردن امکان نگهداری از بچه های دبستانی از ساعت 8 صبح تا 6 عصر، ثابت نگه داشتن هزینه انرژی (برق و گاز) تا سال 2017 میلادی و اختیارات بیشتر برای نهاد نظارت بر انرژی برای این که همین زمستان قیمت ها را پایین بیاورد از جمله مهمترین برنامه هایش اعلام کرده است.

'اد میلیبند' رهبر حزب کارگر انگلیس همچنین روز یکشنبه گذشته در یک حرکت تبلیغاتی، از یک لوح بزرگ سنگی که بر روی آن مهمترین وعده های انتخاباتی اش حک شده بود، رونمایی کرد.

پایه گذاری یک اقتصاد قوی، کمک به خانوارهایی که شاغل هستند، بهبود بخشیدن به سیستم بهداشت عمومی انگلیس، کنترل مهاجرت، بهبود وضعیت مسکن از وعده هایی است که بر روی این سنگ حک شده است.

البته رونمایی از این لوح سنگی که به طول 2.4 متر است، سبب شد برخی از فعالان شبکه های اجتماعی و روزنامه های زرد با تمسخر از آن یاد کرده و از آن به عنوان یک سنگ قبر تشبیه کنند.

حزب مخالف کارگر، از 650 کرسی مجلس عوام انگلیس دارای 257 کرسی، از 792 کرسی مجلس لردها دارای 218 کرسی و از 73 کرسی انگلیس در پارلمان اروپا دارای 20 کرسی است. 

حزب لیبرال دمکرات یکی دیگر از احزاب مهم و قدیمی انگلیس با گرایش سیاسی میانه و میانه چپ است. این حزب تاکنون پس از حزب کارگر و حزب محافظه کار سومین حزب بزرگ در مجلس عوام شمرده می شده است.

حزب لیبرال دمکرات در سال 1988 میلادی با ادغام حزب لیبرال بریتانیا که پیشینه اش به قرن هیجدهم باز می گردد و حزب سوسیال دمکرات که در سال 1981 میلادی تاسیس شده بود، شکل گرفته است.

حزب لیبرال دمکرات به رغم پیشینه هشتاد ساله اش، هرگز نتوانسته است اکثریت لازم را برای تشکیل دولت به دست آورد اما با قرار گرفتن در موضع میانی بین دو حزب محافظه کار و کارگر، خود را نماینده 'میانه روها' در جامعه معرفی کرده است.

بیشترین موفقیت این حزب در انتخابات شوراهای محلی بوده در حالی که تا قبل از اصلاح مجلس اعیان (لردها) و کنار گذاشتن اشراف موروثی از عضویت آن، شمار قابل توجهی از اعضای این مجلس، در بسیاری موارد به دلیل سابقه و سنت خانوادگی، خود را نماینده این حزب در مجلس اعیان می دانستند.

سابقه حزب لیبرال دمکرات به ایجاد تشکلی به نام حزب 'ویگ' در اواخر قرن هفدهم باز می گردد که توسط اشراف زمیندار و به منظور مقابله با تمرکز قدرت در دست پادشاه شکل گرفت. در اوایل قرن نوزدهم، برخی از رهبران این حزب با کسب حمایت نمایندگان 'مترقی' در مجلس عوام و اعیان، تلاش برای اصلاحات سیاسی و اجتماعی را آغاز کردند و در اواسط همان قرن، نام حزب را به 'لیبرال' یا آزادیخواه تغییر دادند. آنچه که حزب لیبرال از سابقه تاریخی خود به ارث برد، تاکید بر حقوق شهروندی و تلاش برای محدودیت اختیارات حکومت بود.

حزب لیبرال تا چند دهه اول قرن بیستم رقیب اصلی حزب محافظه کار در تشکیل دولت بود اما با افزایش نفوذ حزب کارگر، موقعیت خود را به عنوان یکی از دو حزب اصلی انگلیس از دست داد. در اواخر دهه 1980میلادی ، یک حزب کوچک انشعابی از حزب کارگر به نام حزب سوسیال دمکرات در حزب لیبرال ادغام شد و تشکیلات جدید، نام حزب لیبرال دمکرات را بر خود نهاد.

در انتخابات سال 2010 میلادی که هیچیک از دو حزب عمده محافظه کار و کارگر نتوانستند اکثریت کرسی ها را برای تشکیل دولت به دست آورد، لیبرال دمکرات ها دعوت حزب محافظه کار برای تشکیل دولت ائتلافی را پذیرفتند. برخی از منتقدان رهبری این حزب گفته اند که پیوستن به دولت ائتلافی موقعیت آن به عنوان صدای مستقل در صحنه سیاسی انگلیس را تضعیف کرد و آینده آن را به خطر انداخت.

هم اینک نیز برخی از اعضای ارشد این حزب مخالفت صریح خود را با ائتلاف مجدد با حزب محافظه کار اعلام کرده اند.

این حزب تعدیل منصفانه بودجه از طریق کاهش برخی هزینه های دولت و افزایش مالیات افراد با درآمد بالا، بالا افزایش سقف معافیت مالیاتی تا سالی 12 هزار و 200 پوند، تضمین بودجه آموزشی از مهد کودک تا 19 سالگی با 2.5 میلیارد پوند بودجه اضافی و معلم های دوره دیده برای همه کلاس های درس، سرمایه گذاری 8 میلیارد پوندی در نظام خدمات درمانی و برخورد یکسان با سلامت جسمی و روانی و تصویب پنج قانون جدید برای حفظ طبیعت و مقابله با تغییرات اقلیمی به عنوان مهمترین برنامه هایش اعلام کرده است.

نیک کلگ، رهبرحزب لیبرال دمکرات، مخالفت با کاهش هزینه های رفاهی و توجه به دانش آموزان و تخصیص اعتبار 2.5 میلیارد پوندی برای حمایت از دانش آموزان نیازمند؛ از مهمترین برنامه هایش در صورت پیروزی در انتخابات بشمار آورده است.

حزب لیبرال دمکرات که دارای 43 هزار عضو رسمی می باشد در حال حاضر از 650 کرسی مجلس عوام دارای 56 کرسی، از 792 کرسی مجلس لردها دارای 105 کرسی و از 73 کرسی انگلیس در پارلمان اروپا دارای یک کرسی است.

حزب یوکیپ در سال 1993 میلادی تاسیس شده و در مجلس عوام دارای دو کرسی می باشد وبراساس نظرسنجی های صورت گرفته در حال حاضر بعد از احزاب محافظه کار و کارگر، سومین حزب پرطرفدار در این کشور شمرده می شود.

یوکیپ یکی از جدیدترین 'احزاب اصلی' انگلیس بوده و با هدف تلاش برای خارج شدن انگلیس از اتحادیه اروپا و مقابله به موج مهاجران اروپایی تشکیل شده است.

این حزب برای پیشبرد هدف خود وارد مبارزات انتخاباتی پارلمان اروپا شد و در انتخابات سال 1999میلادی، سه کرسی از 72 کرسی انگلستان در این پارلمان را به دست آورد. در انتخابات سال 2004میلادی ، شمار کرسی های یوکیپ در پارلمان اروپا به یازده کرسی افزایش یافت و حزب موفقیت هایی در انتخابات محلی در انگلستان کسب کرد. در حال حاضر، این حزب 23 کرسی در پارلمان اروپا و دو کرسی از 650 کرسی مجلس عوام را در اختیاردارد.

نقطه عطف در تاریخ این حزب، موفقیت چشمگیر آن در انتخابات محلی سال های اخیر بوده که حزب را به یک قدرت سیاسی مهم و نگران کننده برای احزاب عمده تبدیل کرده است. صعود این حزب به خصوص با افول ستاره اقبال حزب لیبرال دمکرات همراه بوده است.

اهداف اصلی این حزب تلاش برای خروج کامل بریتانیا از اتحادیه اروپا، محدودیت مهاجرت خارجیان و کاهش کمک های بریتانیا به کشورهای توسعه نیافته است.

برنامه اقتصادی این حزب نشانگر رویکرد راستگرایانه آن است. یوکیپ خواستار کاهش مالیات ها از جمله برای صاحبان درآمدهای بالا و ایجاد فضای آزاد برای کسب و کار است. 

نایجل فاراژ رهبر حزب یوکیپ معتقد است که صرفه جویی ناشی از خروج انگلیس از اتحادیه اروپا، کاهش کمک های خارجی و بازنگری بودجه مربوط به کمک به اسکاتلند، ویلز و ایرلند شمالی می تواند کسری بودجه را جبران کند و در نهایت به بازپرداخت بدهی ملی منجر شود. 

منتقدان یوکیپ گفته اند که محاسبات این حزب در این مورد دقت و قابلیت اجرایی لازم را ندارد اما رهبران یوکیپ مدعی شده اند که تمامی جزئیات برنامه اقتصادی خود را به تایید کارشناسان رسانده اند.

'نایجل فاراژ' رهبر حزب یوکیپ گفته است که این حزب پس از کسب آرای لازم در انتخابات ماه می، می تواند سبب ایجاد تعادل قدرت در انگلیس شود که به طور سنتی در اختیار دو حزب قدرتمند محافظه کار و کارگر قرار داشته است.

وی که در جریان انتخابات پارلمان اروپا در 22 می (اول خرداد ماه 1393 )موفق شد، بار دیگر به این پارلمان راه یابد، رسما از سوی حزب استقلال انگلیس برای کسب کرسی ˈکنتˈ در انتخابات نامزد شده است.

فاراژ که از سال 2010 میلادی رهبری حزب استقلال را برعهده دارد و یک پیروزی شیرین را در انتخابات اخیر پارلمانی اروپا تجربه کرده، امیدوار است بتواند برای اولین بار به پارلمان انگلیس راه یابد. 

این حزب همه پرسی سریع برای عضویت انگلیس در اتحادیه اروپا، مهار مهاجرت با نظام امتیازی، سقف 50 هزار کارگر ماهر در هر سال و ممنوعیت مهاجرت بی مهارت تا پنج سال، تخصیص سالی 3 میلیارد پوند برای نظام خدمات درمانی در انگلستان، لغو مالیات بر حداقل دستمزد، رعایت توصیه ناتو در مورد اختصاص 2 درصد از تولید ناخالص ملی به بودجه دفاعی، و افزایش 'چشمگیر' نسبت به این رقم را از مهم ترین برنامه هایش اعلام کرده است.

این تشکل سیاسی در دهه 1970 میلادی با نام حزب محیط زیست کار خود را آغاز کرد و به زودی توانست در یکی از شوراهای محلی انگلستان یک کرسی به دست آورد. در انتخابات پارلمانی سال 1979میلادی ، این حزب نامزدهایی را در تعدادی از حوزه های انتخابیه معرفی کرد که هیچیک موفق به ورود به مجلس نشد. در دهه 1980میلادی ، حزب نام خود را به حزب سبزهای انگلستان تغییر داد و با این نام وارد مبارزات انتخاباتی شد. 

فعالیت های این حزب گرچه سبب شده که تنها بتواند یک کرسی در مجلس عوام بدست آورد، اما سبب جلب توجه احزاب دیگر به مسایل زیست محیطی شده است.

پایان سیاست ریاضتی و بازسازی بخش دولتی، ایجاد شغل هایی که با درآمدشان بشود زندگی کرد، پایان دادن به خصوصی سازی نظام خدمات درمانی، همکاری با کشورهای دیگر در راستای جلوگیری از افزایش دمای زمین (حداکثر 2 درجه سانتی گراد)، برنامه 85 میلیارد دلاری برای عایق سازی خانه ها، تولید برق از منابع تجدیدپذیر و محافظت در برابر سیل، تأمین 500 هزار خانه دولتی برای مستأجران تا سال 2020 و کنترل اجاره بها، و بازگرداندن راه آهن به بخش دولتی از مهمترین برنامه های این حزب اعلام شده است.

حزب احترام ' Respect' در سال 2004 میلادی توسط 'جورج مونیبوت'، مقاله نویس روزنامه گاردین و 'سلما یعقوب'، رئیس 'ائتلاف جنگ را متوقف کنیم شهر برمینگهام'، تاسیس شده و دارای دیدگاه چپ و نظرات سوسیالیستی است.

حزب احترام یا 'ریسپکت' کلمه ای اختصاری است و از اولین حروف کلمات احترام، برابری، سوسیالیسم، صلح ، محیط زیست، جامعه گرایی و اتحادیه گرایی (جانبداری از اتحادیه های کارگری ) گرفته شده است.

حزب احترام در ژانویه سال 2004 میلادی در بحبوحه مخالفت های صورت گرفته با جنگ عراق، در شهر لندن تاسیس شد .

گروه های چپ که سال ها در تلاش بودند در نتیجه رای گیری های انتخاباتی انگلیس تاثیرگذار باشند، در جریان اعتراضات سال 2003 میلادی به جنگ عراق ، به حرکت درآمدند. در آن سال حدود یک میلیون نفر از مردم در مخالفت با حمله به عراق به خیابان های لندن سرازیر شدند.

برگزاری این تظاهرات باعث شد که فعالان سیاسی چپ تحت شعار 'جنگ را متوقف کنیم'، برای اولین بار با یکدیگر و همچنین برخی از اعضای سازمان های اسلامی در انگلیس از بسیاری جهات، همرزم و همپیمان شوند.

آنها با کنار گذاشتن مسائل خاص و پیدا کردن آرمان های مشترک، در سال 2004 میلادی موفق به تشکیل حزب احترام - ائتلاف وحدت، شدند.

در حال حاضر ، رهبر حزب احترام ' جورج گالووی' نماینده شهر برادفورد و از نمایندگان پارلمانی پیشین حزب کارگر و از فعالان ضد جنگ است.

مبارزه با تبعیض و نژادپرستی محافظت از حقوق فرهنگ ها، مذاهب و پیشینه های (مختلف) در یک بریتانیای چند فرهنگی، پایان دادن به جنگ های غیرقانونی و اشغال کشورهای دیگر و نظام مالیاتی پیشرو که ثروت را عادلانه تر تقسیم کند از اهداف این حزب بیان شده است.

این حزب در سال 1934 میلادی با ادغام دو حزب ملی اسکاتلند و حزب اسکاتلند و با هدف کسب خودمختاری و در نهایت، استقلال اسکاتلند از بریتانیا تاسیس شد و از سال 1967 میلادی تاکنون همواره در مجلس عوام انگلیس دارای نماینده بوده است. 

حزب ملی اسکاتلند با اجرای قانون تمرکززدایی و ایجاد پارلمان محلی اسکاتلند در سال 1999 میلادی، تلاش خود را بر تسلط بر این پارلمان متمرکز کرد و موفق شد برای اولین بار، پس از انتخابات عمومی اسکاتلند درسال 2007 میلادی ، دولت اقلیت را تشکیل دهد.

این حزب پس از پیروز قاطع در انتخابات عمومی اسکاتلند در سال 2011 میلادی و کسب اکثریت کرسی های پارلمان این منطقه، دولت محلی را کاملا در دست گرفته است.

این حزب با بیش از 107 هزار عضو رسمی، دارای گرایش های چپ گرایانه است و در حال حاضر رقیب اصلی حزب کارگر در منطقه اسکاتلند محسوب می شود.

با توجه به موقعیت عالی حزب ملی اسکاتلند در منطقه اسکاتلند، در صورتی که در انتخابات آینده، هیچیک از دو حزب اصلی محافظه کار و کارگر، اکثریت لازم را به دست نیاورند، ممکن است ملی گراهای اسکاتلندی وارد ائتلافی رسمی یا غیر رسمی با حزب کارگر شوند.

حزب ملی اسکاتلند هدف نهایی اش استقلال از بریتانیا می باشد اما با شکست همه پرسی استقلال اسکاتلند در سال گذشته میلادی، این هدف را، دست کم فعلا، کنار گذاشته است.

افزایش نیم درصدی سرمایه گذاری دولتی در هر سال، یعنی 140 میلیارد پوند سرمایه گذاری بیشتر، تلاش برای ساخت 100 هزار خانه ارزان در انگلستان در هر سال،

بالا بردن حداقل دست مزد تا ساعتی 8 پوند تا سال 2020 میلادی ، بازگرداندن سقف 50 درصدی مالیات بر درآمد برای درآمدهای بیش از 150 هزار پوند در سال، تعیین مالیات برای خانه های گران و پاداش کسانی که در بخش بانکداری کار می کنند، ایجاد ائتلاف علیه نوسازی سیستم بازدارنده هسته ای (پروژه ترایدنت )، 

تضمین حقوق بازنشستگی و یارانه سوخت زمستانی برای بازنشسته ها از اهم برنامه های این حزب در صورت پیروزی در انتخابات عنوان شده است. 

این حزب در حال حاضر در مجلس عوام انگلیس دارای 9 عضو و در مجلس محلی اسکاتلند دارای 69 کرسی است.

این حزب در سال 1925میلادی با هدف کسب خودمختاری برای منطقه ولز تاسیس شده و دارای دیدگاه های چپ میانه است.

حزب ولز در دهه های بعد از تاسیس ، توانست به پارلمان انگلیس راه یابد و با ایجاد پارلمان محلی (مجمع ملی) ولز در سال 1999میلادی، این حزب به یک قدرت عمده محلی تبدیل شده هم اکنون رقیب اصلی حزب کارگر در این منطقه محسوب می شود.

مقامات انگلیس نگران از این هستند که در صورت قدرت گرفتن ملی گراهای اسکاتلندی و تلاش مجدد آنها برای کسب استقلال، این مساله سبب تحریک ولزی ها برای استقلال شود.

برنامه های اقتصادی این حزب با حزب ملی گرای اسکاتلند شباهت بسیار دارد با این تفاوت که تاکید آن بر منتفع شدن مردم منطقه ولز است.

دستمزد متناسب با هزینه های زندگی برای همه شاغلان تا سال 2020، استخدام 1000 پزشک دیگر برای نظام خدمات درمانی ولز، برچیدن مالیات بر اتاق اضافی خالی در خانه ها، انتقال مسئولیت نظام قضایی جنایی – شامل پلیس – به ولز، مخالفت با تجدید سیستم سلاح هسته ای ترایدنت ، اختیارات اضافی برای ولز، مشابه اسکاتلند، و منابع مالی مشابه با اسکاتلند از جمله برنامه های انتخاباتی حزب ولز اعلام شده است.

حزب ولز که دارای هشت هزار عضو رسمی است ، سه نماینده در مجلس عوام ، یازده نماینده در پارلمان محلی و یک نماینده در پارلمان اروپا دارد.

حزب دمکراتیک وحدت طلب حزبی بشدت محافظه کار و وحدت طلب بوده و در سال 1971 میلادی توسط 'ایان ریچارد کیل پیزلی' و 'دزموند بوآل' و دیگر اعضای حزب وحدت پروتستان تاسیس شده است.

این حزب که از زمان تاسیس ، موفق به بدست آوردن کرسی های شوراهای محلی، پارلمان محلی ایرلند شمالی، مجلس عوام و نیز پارلمان اروپا شد، بشدت با مواضع و حرکت های سیاسی 'ایان پیزلی' گره خورده است.

ایان پیزلی، که کشیش فرقه کلیسای 'پرسبیتری آزاد اولستر' بود، به خصوص در جریان درگیری های سی ساله ایرلند شمالی، از برخورد تند با کاتولیک های جدایی طلب ایرلند حمایت می کرد و مخالفانش، سخنرانی های آتشین او را علیه جمهوری خواهان ایرلندی باعث تحریک اختلاف فرقه ای و در نتیجه، دامن زدن به خشونت در ایرلند شمالی می دانستند.

در حالیکه اکثر جمعیت انگلستان پیرو آئین پروتستان هستند، اکثریت جمعیت جزیره ایرلند را کاتولیک ها تشکیل می دهند. اختلاف مذهبی در کنار احساسات ملی گرایانه و ناخرسندی از نحوه برخورد دولت مرکزی انگلیس با ساکنان این جزیره، همواره عاملی در بروز احساسات استقلال طلبانه در میان اکثریت کاتولیک مذهب این جزیره بوده است.

'ایان ریچارد کیل پیزلی' در ششم آوریل سال 1926 میلادی در منطقه 'آرما' ایرلند شمالی به دنیا آمد و در مقام یک کشیش پروتستان فعالیت های سیاسی اش را در دهه 60 میلادی آغاز کرد.

وی در فوریه سال 1966 میلادی روزنامه 'پروتستان تلگراف' را بنیاد نهاد که نشریه ای جنجالی و به شدت ضد کاتولیک بود و در سال 1971 میلادی با کمک 'دزموند بوال' حزب حزب دموکراتیک وحدت طلب ایرلند شمالی را تاسیس کرد و به "دکتر نه” معروف شد.

گفته می شود 'نه' پیزلی در سه محور خلاصه می شد. نه به یک ایرلند واحد، نه به حق مشارکت کاتولیک ها در دولت و نه به هرگونه تماس با ارتش جمهوریخواه ایرلند.

وی به رغم مخالفت با هرگونه همکاری دولت انگلستان با دولت ایرلند جنوبی به منظور پایان دادن به خشونت در ایرلند شمالی و سازش با جمهوری خواهان کاتولیک، در نهایت، توافقنامه سازش ایرلند شمالی را در سال 1998 میلادی پذیرفت.

حزب دمکراتیک وحدت طلب از سال 2000 به بعد به یکی از اصلی ترین احزاب وحدت طلبان در ایرلند شمالی تبدیل شده است.

پیزلی در سال 2007 میلادی کاملا تغییر رویه داد و در راس دولت وحدت ملی با ارتش جمهوریخواهد ایرلند شمالی وارد مذاکره شد و معاون دولتش را 'مارتین مگ گینس'، یکی از فرماندهان شین فین برگزید.

ایان پیزلی، رهبر حزب پروتستان «دی یو پی» و 'جری آدامز' از حزب کاتولیک «شین فین» برای چند دهه رقبای سرسخت و سازش ناپذیر یکدیگر بوده اند. 

برخلاف حزب دمکراتیک وحدت طلب که به شدت از ادامه اتحاد ایرلند شمالی و بریتانیا حمایت می کند ، شین فین و شاخه نظامی اش ارتش جمهوریخواه ایرلند، برای سال ها به منظور جدایی این سرزمین از انگلستان و الحاق آن به جمهوری ایرلند (جنوبی) مبارزه کرده است.

درگیری های سی ساله ایرلند شمالی که گفته می شود حدود 1800 کشته و ده ها میلیارد خسارت اقتصادی برجای گذاشته بخشی از تاریخ جزیره ایرلند را تشکیل می دهد که به تناوب دستخوش آشوب و خونریزی بوده است.

ˈایان ریچارد کیل پیزلیˈ، که در شهریور ماه گذشته پس از یک دوره بیماری، در سن 88سالگی در گذشت، در سال 1979 میلادی به پارلمان اروپا راه یافت و تا سال 2004 میلادی کرسی خود را حفظ کرد.

وی از سال 1998 تا سال 2011 میلادی عضو پارلمان محلی ایرلند شمالی هم بود و پس از کناره گیری از این سمت، لقب لرد 'بانیساید' و عضویت مجلس اعیان انگلیس را دریافت کرد.

حزب دمکراتیک وحدت طلب که رهبری آن برعهده 'پیتر رابینسون' می باشد، در حال حاضر بزرگترین حزب ایرلند شمالی بوده و دارای هشت کرسی در مجلس عوام، 38 کرسی در مجلس محلی ایرلند شمالی و یک کرسی در پارلمان اروپا است.

تبدیل ایرلند شمالی به یک قدرت اقتصادی، ارایه خدمات عمومی با بالاترین استانداردهای جهانی، ایجاد جامعه ای مبتنی بر عدالت و فرصت برای همه و بهبود سیاست و دولت در ایرلند شمالی و تقویت هویت بریتانیایی از مهمترین برنامه انتخاباتی حزب دمکراتیک وحدت طلب عنوان شده است.

'شین فین' یک حزب ایرلندی است که ریشه آن اگرچه به سال 1905 میلادی بر می گردد ، اما به شکل فعلی در سال 1970 میلادی تاسیس شده است.

شین فین که شاخه سیاسی ارتش جمهوریخواه ایرلند شمالی شناخته می شود، علاوه بر ایرلند شمالی در ایرلند جنوبی نیز فعال بوده و استقلال ایرلند شمال از انگلستان از اهداف اصلی آن شمرده می شده است.

'جری آدامز' از سال 1983 میلادی تاکنون رهبری این حزب که در حال حاضر دومین حزب بزرگ ایرلند شمالی است را برعهده دارد.

جری آدامز قهرمان جمهوری خواهان ایرلند است و پروتستان های هواخواه وحدت با انگلستان از وی کینۀ عمیقی به دل دارند. وی که مردی پرنفوذ در صحنۀ سیاسی ایرلند شمالی است، یکی از بازیگران اصلی توافق نامۀ میان انگلستان، کاتولیک ها و پروتستان های ایرلند در دهم آوریل 1998 میلادی محسوب می شود. این پیمان، به یک جنگ سی ساله پایان داد.

آدامز در سال 1983 میلادی برای نخستین بار طی نزدیک به هفتاد سال، توانست به عنوان نمایندۀ ایرلند در مجلس عوام انگلیس انتخاب شود اما از حضور در پارلمان خودداری کرد. بعد از این اقدام بود که رهبری شین فین را به عهده گرفت.

وی پس از آن در مقام رهبری شین فین، مذاکرات با انگلیس برای صلح را ادامه داد و در یک روز جمعه که به روز "جمعۀ نیک” معروف شده است، در تاریخ دهم آوریل 1998 میلادی قرارداد صلح میان جمهوریخواهان کاتولیک، پروتستان ها طالب وحدت و انگلیس به امضا رسید.

این مذاکرات که ابتدا در خفا برگزار می شد، برای نخستین بار در روز بیست و سوم سپتامبر 1997 میلادی علنی شد. این مذاکرات، نخستین گفت وگوی مستقیم میان طرف های درگیر از زمان تقسیم ایرلند در سال 1921 میلادی به دو بخش شمالی و جنوبی بود.

این پیمان، به نزدیک به سی سال جنگ و بمبگذاری در ایرلند شمالی و انگلیس خاتمه داد و از آن پس، شین فین، با خلع سلاح، به مبارزۀ نظامی خاتمه داد و راه مبارزۀ سیاسی را برگزید.

حزب شین فین در حال حاضر در مجلس عوام انگلیس دارای 5 نماینده، در پارلمان محلی ایرلند دارای 29 کرسی و در پارلمان اروپا برخوردار از یک کرسی است.

پایان سیاست ریاضتی – چانه زنی برای 'بازگرداندن' 1.5 میلیارد پوند برای اشتغال زایی و خدمات عمومی باکیفیت، بازگرداندن اختیارات اقتصادی (به ایرلند)، از جمله اختیار مالیات بر درآمد، اجرای کامل برنامه رفاهی طبق موافقت نامه 'استورمونت هاوس' و ادامه تلاش برای ر أی گیری در مورد مرزهای ایرلند متحد از جمله اهداف انتخاباتی این حزب اعلام شده است.

انتخابات عمومی انگلیس که پنجاه و ششمین انتخابات پارلمانی این کشور از سال 1801 میلادی بشمار می آید، قرار است در هفتم ماه می ( 17 اردیبهشت ) برگزار شود و حزب پیروز سکان دولت این کشور را به مدت پنج سال در دست خواهد گرفت.

براساس آخرین نظرسنجی های صورت گرفته ، تا این لحظه هیچ حزبی نمی تواند اکثریت کرسی های مجلس عوام به دست آورد، و در صورت تحقق این مساله، پیش بینی می شود همانند انتخابات سال 2010 میلادی، مجلس بعدی، به اصطلاح معلق شود و دو یا چند حزب ناچار شوند با هم ائتلاف کنند و دولت بعدی انگلیس را شکل دهند.