نشنال اینترست: روز رستاخیز و فروپاشی چین نزدیک است

صدای ایران؛ سید مهدی موسوی* - چین می تواند در آستانه فروپاشی باشد و این که واشنگتن چگونه می¬تواند از این اهرم به نفع خود استفاده کند. محققین چینی می گویند چین به مرحله نهایی پیش از فروپاشی رسیده است. فروپاشی دومین و بزرگترین قدرت اقتصادی و هسته ای موضوع کوچکی به شمار نمی رود. ایالات متحده باید چه اقداماتی انجام دهد؟ با خروج از چهارمین جاده کمربندی، ارتباطی را با چین به حاشیه رانده شده ایجاد کنید و با صحبت درباره حقوق بشر به مردم چین نشان دهید که ایالات متحده در توسعه چین «سهم اخلاقی» دارد. حتی اگرچه فروپاشی حزب کمونیست چین طی سال ها رخ ندهد، این معیارها به سیاستگزاران ایالات متحده جهت حرکت در مسیر درست تاریخی کمک می کند. 

چنین معیارهایی در برابر مشکل بی ثباتی سیاسی بالقوه چین و فروپاشی ساختار حاکم بی اهمیت به نظر می رسد. این گام های ابتدایی سیگنال واقعی به مردم چین که ایالات متحده در کنار آنها می ماند و خواهد ماند. اگر این نارضایتی ها حزب کمونیست چین را نابود کند، با این حال، حمایت لفظی، ایالات متحده را در نظر مردم چین سرافراز نمی¬کند. اقدامات بجای حمایت لفظی، حداقل در گرماگرم بحران دیگری در مقیاس اعتراضات ملی سال 1989، میزان منافع اخلاقی واشنگتن در آینده چین خواهد بود. 

تدارک و ایجاد بحران سیاسی بالقوه برای سرنگونی حزب کمونیست چین به تلاش های بسیار جدی نیازمند است که هر دو حوزه تحقیق و پژوهش را در بر می گیرد. پیش از بروز بحران، ده¬ها هزار معترض با توجه به افزایش برتری بین المللی چین یادآور این موضوع است که این کشور بر روی خطوط گسل سیاسی ایجادگر زلزله حرکت می کند. با این هشدار، ناکامی اخلاقی در چشم پوشی از پتانسیل ناآرامی تغییر رژیم یا هر نوع دیگر بحران سیاسی می¬باشد که این رژیم را تهدید و چیزی که پکن برای جلوگیری از وقوع آن تلاش می کند. 

هدف این وظایف کاهش عدم قطعیتی که سیاستگزاران با آن مواجه بوده و- همانطور که بحران چینی ظهور و در سراسر کشور پخش می شود- همچنین به همراه شناخت شیوه ها و نقاط تصمیم گیری در نقاطی که واشنگتن می تواند بر انتخاب های حزب کمونیست چین تاثیر بگذارد. اگر سعی و تلاشی برای کاهش عدم قطعیت انجام نشود، پس ترس ناشی از عدم شناخت سیاستگزاران ایالات متحده را به تصمیمی سوق می دهد که از حکومت چین فراتر از جهل و ناخودآگاهی بجای محاسبه مطلق حمایت کنند. 

یکی از اولین قدم های مرتبط با حوزه تحقیق و پژوهش به شناخت نیروهای منسجم و گریز از مرکز داخل چین ارتباط دارد. حزب کمونیست چین از حضور 66 ساله در قدرت برای تفکیک جامعه مدنی چین استفاده می کند و خودش را به هر گروه با پتانسل تبدیل¬شدن به نیروی سیاسی وارد می کند. گروه هایی مثل فالونگون که نمی توانند تصمیم بگیرند و مورد نفرت قرار گرفته و از سوی حکومت شکار می شوند. گروه های فعال و جامعه مدنی در نقاط کور پیچ وخم های بوروکراسی چین باقی می مانند. اگر واشنگتن می¬خواهد مدعی سهم اخلاقی باشد، به ساختار سیاسی چین فراتر از حزب برای فهم آن نیاز است. 

شورای اطلاعات ملی پیش از تهاجم به عراق در سال 2003، یک ارزیابی از چشم اندازهای سیاسی عراق بعد از سقوط صدام حسین تدوین کرد. این سند تحلیلی از 1980 به روز شده و به درستی رقابت های فرقه ای و شکاف های داخلی را تجزیه و تحلیل کرد که این نیروها (اکنون) در دولت عراق پس از صدام حضور دارند. با این حال، آن مشخص نیست که آیا چنین سندی نه تنها برای اویغورها و تبتی ها، بلکه در اراتباط با 24/1 میلیارد چینی هان که ناچارا آینده استبدادی یا دمکراتیک چین را کنترل خواهند کرد، صدق نمی کند.

دومی، توسعه، نگهداری و به روزرسانی اطلاعات مربوط به رهبران چینی(به همراه خانوده¬هایشان) که قدرت نفوذ، مثل ارزیابی دارایی های خارج از کشور را در بر می گیرد و آن می تواند با اطلاعات تماس الکترونیکی و تلفنی تکمیل شود. دولت ایالات متحده همانند بلومبرگ و نیویورک تایمز از توانایی تحقیق و استخراج این نوع اطلاعات برخوردار است. اگر حزب کمونیست چین در شرایط انفجار قرار بگیرد، شرایط تنش تضمین می کند که بسیاری از کادرها تحقیق و بررسی در ارتباط با ثروت و رفاه خانوادگی و شخصی خودشان بجای حزب کمونیست را آغاز می کنند. هنگامی که بقاء در خطر است، شاید انسجام سازمانی حزب کمونیست چین متزلزل شود. بطوریکه هر کسی از خودش مواظبت کند و وجود یک راه فرار را تضمین کند. در این شرایط، توانایی نفوذ بر تصمیمات پکن بسیار شخصی خواهد بود و اگر واشنگتن به دنبال شکل دهی پیامدها باشد، توانایی هر دو تماس و شکل دهی انگیزه تصمیم گیرندگان در «زونگ نان هان» (محل اقامت مقامات چینی در پکن) و رهبران استانی و مقامات امنیتی می تواند محک زده شود. این پروژه همانند پایگاه اطلاعاتی داده های شرکت ها و سازمان های غیرحکومتی، باید از طریق جلسات با مقامات گذشته ایالات متحده و سایر امریکایی های مهم همراهی شود. به این ترتیب، واشنگتن از رابطه موجود  آگاهی دارد و ارتباط با مقامات چینی را در صورت ضرورت درخواست می کند. آن شاید به مذاکرات معمول کمک کند که طرف¬های چینی همیشه با تدارک و شناخت بهتر نسبت به همقطاران امریکایی به نظر می¬رسند. آن همچنین به صداقت کاخ سفید، حداقل بوروکراسی امریکا در مواجهه با پکن نیازمند است- برخی چیزهایی که در روابط امریکا و چین مطرح نبوده اند. 

سوم، شناخت نیروهای امنیت داخلی چین، از جمله اطلاعات داخلی و توانایی هایی شبه نظامی برای فهم این موضوع حیاتی که آیا ناآرامی در آستانه بحران قرار هستند.

 

اکثر مطالعات آینده چین اغلب خدمات امنیت کشوری را بدون فهم توانایی آنها در حفظ رژیم تصور می کنند و آن به پویایی بی ثبات کننده و پرنوسانی وابسته است که همچنین فن آوری و فعالان شهروندی را در بر می¬گیرد. اگر تغییر سیاسی چین از طریق تظاهرات گسترده باشد، پس آن بدین معناست که مفروضات درست بوده و دستگاه امنیتی در حفظ آنها توانا و وفادار نبود. 

مداخله، حداقل مقرها و ستادهای ارتش آزادیبخش مردمی را در بر خواهد گرفت، اگر کمیسیون مرکزی بالاترین و ارشدترین مجموعه تصمیم گیری سیاسی و نظامی به ریاست شین جین پینگ نیست. اگر دستور از مرکز برسد، رهبری ارتش تصمیم می گیرد که آیا از دولت کنونی حمایت کند یا خودشان قدرت را در دست بگیرند یا کنار بایستند. اگرچه بیشتر افسران ارتش آزادیبخش مردمی عضو حزب هستند، روابط میان 2 سازمان به طور بنیادی از زمان مائو تسه تونگ و دنگ شیائو پینگ تغییر کرده است هنگامی که نخبگان نظامی سیاسی همزاد رهبری چینی را تحت سلطه خود داشتند. ارتش آزادیبخش مردمی شاید هویت حرفه ای مجزایی از هویت حزبی خود را گسترش دهد. انزوای نسبی نظامی از جامعه که با مولفه های محصور و فقدان تجربیات مشترک تشدید می شود، مدرن سازی ارتش قوی چین به افسران ارتش آزادیبخش مردمی با آموزش بهتر و حرفه ای تر نیازمند است. اگر ارتش آزادیبخش مردمی  این ایده را تقویت کند که ارتش آزادیبخش مردمی باید یک ارتش ملی باشد، پس سیاستگزاران ایالات متحده نیازمند درک این موضوع هستند و درک این که چه کسی به این احساسات اتکاء می کند. 

چهارم، سیاستگزاران ایالات متحده و تحلیلگران نیازمند طراحی دقیق تصمیماتی هستند که پکن در نتیجه ناآرامی ها با آن مواجه خواهد شد و تسری به بحران بزرگتر آغاز می¬شود. اولا، رهبران چینی می¬باید ارزیابی کنند که آیا تظاهرات می تواند با خرید یا گرفتن رهبران معترض ناکام گذاشته شود. یا اینکه پیش از تسری به کل کشور منزوی یا محلی شود. مجموعه بزرگ بعدی تصمیماتی را در بر می گیرد که آیا مقامات محلی و استانی برای حل و فصل بحران بدون دخالت رهبران مرکزی مجازند. بر اساس ترتیبات پیچیده ای که همکاری همسطح در سراسر حوزه های قضایی را غیرممکن می سازد، تظاهرات های گسترده ای که مرزهای استانی را درنوردیده و به دخالت مرکزی برای اقدام هماهنگ نیاز خواهد داشت. با علم به این که چگونه این اقدام از کارایی برخوردار بوده و چه کسی در سطوح مختلف تصمیم گیری خواهد کرد، می تواند برای حوادث مهم تاثیرگذار باشد. با تجسم بخشی از این فرایند و نقاط تصمیم گیری می توان اطلاعات جدیدی را به دست آورد، نکته مهم توضیح این موضوع در حالی که هرگز فکر نمی کنیم که این جواب نهایی باشد. به قول دوایت آیزنهاور که طرح های واقعی شاید غیرممکن باشد، اما برنامه ریزی ضروری خواهد بود. 

پنجم، دولت ایالات متحده به مسیری برای حفظ رابطه با مردم چین نیازمند است، حتی اگر چین قطع ارتباط بین¬المللی را دنبال کند. دیوار بزرگ آتش غیرقابل نفوذ می باشد و خاموش کردن اینترنت چین مشکل خواهد بود، اما چین با اختلال اخیر در شبکه های شخصی مجازی (VPN) ثابت کرد که می تواند در فرایند ارتباطات و اطلاعات از طریق اینترنت مشکل ایجاد کند. حرکت تبلیغاتی امریکا به صورت صرفا آنلاین بدون ایمنی و محافظت، در بهترین حالت بی پروایانه می باشد. اگر چنین ایمنی نتواند با توانایی برای اجتناب از سانسور عقاید باشد، پس بهترین گزینه بعدی حفظ توانایی پخش رادیویی در داخل چین در مواقع اضطرار است. 

در نهایت، به نوعی از تلاش اطلاعاتی متمرکز که شاید به نوعی آماده¬سازی احتمالی برای وقوع نیاز نباشد. اگر مجموعه اطلاعاتی و دستگاه تحلیلی کنونی ایالات متحده – از جمله سرویس خارجی ایالات متحده- برای این وظایف نامناسب باشد، بنابراین تجدیدنظرهایی در ارتباط با چگونگی ایجاد تخصص، جمع آوری و پردازش اطلاعات و مدیریت بحران سیاسی داخلی باید انجام شود. این سوال لزوما درباره میزان تلاش نیست، اما به تمرکز و حصول اطمینان درباره تلاش مستمر برای حفظ معیارهای پیش¬رو نیاز است. و آن به حضور مستقیم سیاستگزاران، به دلیل نقش آنها در جمع آوری برخی اطلاعات شخصی مهم به همراه حقیقت بدیهی نیاز خواهد داشت که سیاستگزاری محدودیت های اطلاعاتی آن را مشخص می-کنند. 

اگر واشنگتن از افول قریب الوقوع چین نگران است، بنابراین ارزیابی سهم اخلاقی در توسعه چین به چیزی کمتر از تلاش قابل توجه برای فهم چشم انداز سیاسی چین فراتر از نگرانی های سیاستگزاری روزانه و تاثیر بر رهبران چینی پیش از ماشه کشیدن دوباره به سوی مردم چین نیاز است. ایالات متحده و سایر رهبران بین المللی بدون آماده سازی و تدارک پیشرفته چشم انداز نگران کننده ای از چین بی ثبات و ناپایدار را خواهند دید احتمالا با این دیدگاه که آثار شکست آن بسیار تاثیرگذار است. آنها حتی ممکن است از حاشیه همانند سال 1989 به آن نگاه کنند، نه با علم به این که به بهترین شیوه اقدام کنند یا این که چطور بر تصمیمات رهبران چینی تاثیر بگذارند. آنها شاید اشتباه نکنند، اما چنین تصمیم مهمی نباید ناآگاهانه باشد، تصاویر ذهنی قدیمی و اطلاعات پراکنده به عنوان وقفه بحرانی متراکم می شوند.   

برای خواندن متن اصلی این مقاله به اینجا مراجعه نمائید.