بالاخره پس از کش و قوس های فراوان از 18 ماه قبل تا کنون ایران و 5+1 به متن مشترکی در مورد سرنوشت پرونده هسته ای ایران دست یافتند. متنی که حرف و حدیث های فراوانی را به همراه داشت ولی بالاخره در 14 فروردین ماه به امضای دو طرف رسید و تا 11 تیرماه طرفین باید جزئیات آن را پایه ریزی نمایند.
بعید به نظر می رسد که در لحظه امضای "بیانیه"، "توافق" و یا "تفاهم " لوزان، اتفاق سیاسی و یا رویداد دیپلماتیک مهمتر و حساس تر از آن در جهان در حال رخ دادن بود که وزاری خارجه روسیه و چین از حضور در تصویر جمعی آخر این بیانیه انصراف داده و لوزان را به سمت پایتخت های خود ترک کردند و معاونان خود را راهی این اتفاق مهم دیپلماتیک نمودند.
چین به دلیل بلوکه شدن میلیارد ها دلار درآمد نفتی و . . . جمهوری اسلامی ایران در آن کشور به نفعش می باشد که وضعیت کنونی ادامه پیدا کند و روسیه نیز با به تعویق انداختن تعهدات خود در مورد نیروگاه بوشهر و سایر مسائل هسته ای و خصوصا نیروگاه بوشهر به دلیل مبهم فشار به کشورش، تا به حال توانسته مبلغ شایان توجهی را حواله خزانه خود کند، بدیهی است که خوشایند آنان توافق به شکل کنونی نمی باشد.
آمد و شد چند باره وزیر خارجه چین و روسیه نیز شاید به همین دلیل باشد.

 سرازیر شدن انبوهی از کالاهای بی کیفیت چینی در مدت اوج تحریم ها، نشان از آن دارد که آنها بیشتر از آنکه ایران را شریکی استراتژیک ببینید، بازار مصرفی دیده اند که چندان ارزش سرمایه گذاری کلان ندارد.
کنار گذاشتن پیمان کاران کند چینی از پروژه های کلان نفت و گاز کشور بعد از روی کار آمدن دولت روحانی، چندان خوشایند چشم بادامی ها نبوده و روانه ساختن معوان وزیر خارجه کشورشان در انتهای این مذاکرات حساس نیز شاید بر هیم نکته استوار باشد.

 ناگفته پیداست که دو شریک قدیمی کشورمان چندان از روند مذاکرات راضی نبوده و نیستند.