عامل شکست رئال در ال کلاسيکو چه بود؟

اين بازي بزرگ و نکته‌هاي فراوان و جالبش براي همه ما درسي بزرگ خواهد بود‎. ‎

از منظر تاکتيکي و فني، ‏کار‌شناسان قطعا تحليل‌ها و نظرات خود را در مورد اين بازي خواهند گفت اما در اين يادداشت کوتاه تلاش ‏شده اين ديدار از نظر بدنسازي بررسي شود:‏

افت جسماني در بازي فوتبال، در چهار مسير اتفاق مي‌افتد:‏

افت موقت در انتهاي نيمه اول

افت موقت در دقايق ابتدايي شروع نيمه دوم

افت در انتهاي بازي ناشي از خستگي

‎ ‎

افت نيمه دوم نسبت به نيمه اول (در ميزان کل دوندگي و به ويژه در فعاليت‌هاي با شدت بالا)‏ دو مسير اول از اهميت کمتري برخوردار هستند و دغدغه اصلي فوتبال مدرن از منظر جسماني، دو مسير ‏بعدي هستند. تيم‌هاي روز دنيا سعي دارند برنامه‌هاي تمريني و ريکاوري خود را طوري تنظيم و اجرا ‏کنند که اين دو شکل از افت جسماني به حداقل برسند به ويژه زماني که برنامه بازي‌هاي يک تيم فشرده ‏مي‌شود، کاهش عملکرد جسماني در مسيرهاي ذکر شده نگران‌کننده خواهد بود.‏

بارسا (سه بازي در ۹ روز) براي ال‌کلاسيکو برنامه فشرده‌تري نسبت رئال (دو بازي در ۷ روز) داشت ‏و بايد استراتژي مناسبي براي اين سه بازي در نظر مي‌گرفت. بارسلونا در بازي با ايبار، بازي خيلي آرام ‏با هدف کمترين فشار ممکن، ذخيره انرژي و استفاده از بازيکنان ذخيره را در دستور کار قرار داد. پس از ‏بازي سنگين مقابل منچسترسيتي، حتي با يک ريکاوري ايده‌آل، بارسلونا با رئالي مواجه مي‌شد که ‏استراحت و آماده سازي بهتري در طول هفته منتهي به بازي داشت. به همين دليل، کاملا بديهي بود که ‏بارسلونا از نظر جسماني در سطح پايين‌تري از رئال بازي را شروع مي‌کرد. به علت اين برتري رئال، ‏کاملا طبيعي بود که بارسلونا يک نيمه از بازي را از دست مي‌داد و استراتژي بارسا براي اين بازي اين ‏بود که با يک ريتم مشخص و ثابت بازي را شروع و سعي کند با حفظ همين ريتم، بازي را به اتمام ‏برساند.‏

حسن اين استراتژي اين بود که بارسا علي‌رغم اينکه يک نيمه را با برتري رئال بازي مي‌کرد اما در نيمه ‏دوم و زماني که به علت خستگي، سطح قواي جسماني رئال هم سطح بارسا مي‌شد، زمان ضربه به رئال ‏مي‌رسيد. در واقع بارسلونا با انتخاب اين استراتژي اگرچه يک نيمه را از دست مي‌داد (که تحت هر ‏شرايطي اجتناب ناپذير بود) اما مي‌توانست در نيمه دوم به اهدافش مقابل رئال برسد. اگر بازي را يک بار ‏ديگر به دقت نگاه کنيم، کاملا مشخص است که بارسا در نيمه اول تحت تاثير دوندگي بيشتر رئال ‏قرار ‌گرفت و اين باعث ‌شد در اکثر مواقع نيمه اول چه در فاز حمله و دفاع مقابل برتري عددي بازيکنان ‏رئال قرار گيرد. بالا رفتن سطح خستگي تيم رئال در نيمه دوم (به ويژه در ۳۰ دقيقه آخر بازي) اين ‏برتري از از بين برد و بارسا از اين زمان به بعد مالک ميدان شد. اگر بارسا مثل رئال بازي را آغاز ‏مي‌کرد (با تمام انرژي) و سعي در تقسيم انرژي نداشت، اين برتري ۳۰ دقيقه‌اي انتهاي بازي مي‌توانست ‏کاملا برعکس باشد و شايد نتيجه بازي چيز ديگري ميشد.‏

‏"آنچلوتي" قبل از بازي گفته بود برنده اين بازي را مسائل جسماني تعيين نمي‌کند و مسائل رواني تعيين ‏کننده هستند. البته از ديد او اين مسئله کاملا درست است چون رئال نياز به آمادگي رواني ايده‌آل داشت و ‏بارسا به آمادگي جسماني مطلوب. شايد او با گفتن اين جمله، قصد داشت اين برتري تيمش را پنهان کند اما ‏چه کسي نمي‌داند براي چنين بازي‌هاي بزرگي حداکثر آمادگي رواني، جسماني، تکنيکي و تاکتيکي لازم ‏است.‏