10 چهره برتر ورزش ایران در سال 93

همشهری تماشاگر نوشت:

مانند تمام سال های گذشته و مثل همه سال هایی که پیش رو داریم، سال 1393 نیز با اتفاقات تلخ و شیرینی در ورزش همراه بود و پیروزی ها و شکست های زیادی را به تاریخ ورزش کشورمان اضافه کرد. تعدادی از ستاره های ورزش کشورمان در این سال روی نوار پیروزی بودند و در نقطه مقابل آنها، برخی دیگر از ورزشکاران سال سخت و ناموفقی را پشت سر گذاشتند. بعضی ها در سال 93 به اوج رسیدند و برخی دیگر از اوج به زیر آمدند. چنان که اگ ربنا را بر لیست کردن «برخاستگان» و «فروافتادگان» این سال بگذاریم، برای هر کدام از این لیست ها نام های زیادی را می توان ردیف کرد. 

در پایان سالی که یک تورنمنت مهم بین المللی در حد بازی های آسیایی را در دل خودش جای داده بود، طبعا بسیاری از ستاره ها و چهره های موفق ورزش کشورمان از دل همین رقابت ها یعنی بازی های آسیایی 2014 اینچئون بیرون می آیند و برای انتخاب نخستین ورزشکار، چه کسی بهتر از همان دختر جوان بیرجندی که در عین ناباوری اولین مدال طلای کاروان ایران را به نام خودش سند زد.

در واقع هیچ کس فکرش را هم نمی کرد که پرچم ایران در اینچئون اولین بار توسط یک دختر 18 ساله به اهتزاز دربیاید اما نجمه خدمتی در رشته تپانچه بادی 10 متر انفرادی زنان توانست همه رقبا را پشت سر بگذارد و سرود ملی ایران را در کره جنوبی به ترنم دربیاورد.

جالب اینکه خدمتی یکی از جوان ترین اعضای کاروان ایران و در واقع یکی از دهه هفتادی های کاروان اعزامی به بازی های آسیایی 2014 بود. او در همان سالی به دنیا آمده که تیم ملی فوتبال ایران با خداداد عزیزی و دایی و باقری 6 گل به کره جنوبی زده بود و حالا 18 سال بعداز آن اتفاقات، در همان کشور کره نخستین طلای بازی ها را برای ایران به ارمغان آورده است. از همین حالا به این ورزشکار دوست داشتنی متولد 1375 برای کسب مدال در رقابت های المپیک امید زیادی بسته ایم.

برای آنهایی که با دریا و رودخانه و آب سر و کار دارند، هرگز عجیب نیست که کمی احساساتی تر از سایر ورزشکاران حاضر در بازی های آسیایی باشند. هم محسن شادی که سال ها است در قایقرانی می درخشد و می دانستیم و می دانست این بار هم طلایی می شود و هم سونیا گماری که به تازگی به این رشته روی آورده، بعد از قطعی کردن مدال هایشان، تا می توانستند اشک ریختند. اشک هایی که قوانین فیزیک از شور بودن شان حکایت داشتند اما شک نداریم که این بار شیرین بودند، کاملا شیرین!

محسن شادی متولد سال 1367 در شهرستان نقده، اولین پاروزن ایرانی است که موفق شده از مسابقات قهرمانی جهان مدال بگیرد و همچنین نخستین قایقران ایرانی است که مدال طلای بازی های آسیایی را برای کشورمان کسب کرده، آن هم نه یک بار بلکه دوبار متوالی.

قهرمان بازی های آسیایی 2010 که در گوانگژو در رشته سبک وزن به قهرمانی رسیده بود این بار در سنگین وزن طلا گرفت تا ثابت کند وزن سبک و سنگین برایش فرق چندانی ندارد. شادی در فینال رقابت های تک نفره سنگین وزن روئینگ بازی های اینچئون، حریفانش از هندوستان، ازبکستان، کره جنوبی، اندونزی و قزاقستان را با رکورد 7 دقیقه و 5 ثانیه و 66 صدم ثانیه پشت سر گذاشت و به عنوان قهرمانی رسید. شادی ات مستدام آقای شادی.

از بین تمام سکوهای مدالی اینچئون 2014، تنها یک سکو وجود داشت که هر سه فرد حاضر روی آن صاحب گردن آویز طلا شدند؛ طلای درخشان رفاقت! این می تواند تنها یک شعار خوش رنگ و لعاب باشد اگر همه ماجرا را نداینم و از یاد ببریم همان هایی که روی سکو، دانشور جوان را روی دست بلند کردند، در پیست مسابقه چطور به او باخته بودند. 

آن ثانیه ها، درست آن ثانیه های هیجان انگیز دو رآخر مسابقه بود که انگار، باوری و صدایی، از راهروهای ذهن پسر ایرانی به پاهایش رسید و او فهمید که می تواند رتبه چهارمی را با اولی عوض کند. این اتفاق افتاد تا همه مخاطبانی که مسابقه را به صورت زنده تما می کردند، برای دقایقی به شوک فرو بروند.

در پایان مسابقه ژاپنی ها تصور می کردند برنده شده اند اما شرکت کننده آنها 0.014 ثانیه دیرتر از دانشور و 0.004 ثانیه دیرتر از نفر دوم از خط پایان گذشته بود.

فتوچک، طلای این رقابت دیوانه وار را به دوچرخه سوار کم سن و سال مشهدی داد و رقبا خیلی زود، با یک لبخند بی لهجه، به ستایش او پرداختند.

طلای محمد دانشور یکی از آن طلاهای دلچسبی بود که کاروان ورزشی ایران برایش نقشه نکشیده بود اما درست مثل آب نطلبیده ای به گلوی ورزش ایران ریخته شد و کام همه را شیرین کرد. این دوچرخه سوار جوان البته در ادامه سال و در رقابت های مختلف آسیایی و بین المللی موفق به تکرار این موفقیت نشد اما همان طلای خوش رنگ اینچئون می تواند یک جای مطمئن در میان 10 ورزشکار برخاسته سال 93 برای او دست و پا کند.

سردار جوان فوتبال ایران، اگر فقط همان دو گلی را که در جام ملت های آسیا به دروازه قطر و عراق دوخت در کارنامه سال 93 خودش داشت، باز هم می توانست کاندیدای مناسبی برای حضور در جمع ورزشکارانی باشد که سال گذشته برایشان با موفقیت های خوبی در ورزش توأم بوده است. 

جوان رعنای فوتبال ایران حتی پیش از رقابت های جام ملت ها نیز آنقدر درخشش داشت که تعدادی از رسانه های خارجی، لقب «مسی ایرانی» را برایش در نظر گرفته بودند اما در جام ملت های آسیا او از مسی بودن فاصله گرفت و به جایش یادآور دنیس برگکمپ شد.

سردار در اوج جوانی، ناگهان به شکلی دور از انتظار در برابر تیم ملی قطر فیکس شد و توانست زیباترین گل جام به انتخاب کارشناس ها را به ثمر برساند و صعود ایران به دور بعدی رقابت ها را قطعی کند.

سردار ایرانی در مقابل عراق نیز ضربه سر فوق العاده ای را وارد دروازه حریف کرد؛ توپی که می توانست تضمین کننده پیروزی ایران باشد؛ اگر بنجامین ویلیامز عدالت را در قضاوتش رعایت می کرد.

سردار به خوبی از پس آزمون جام ملت ها برآمد و حتی بعد از ناکامی ایران، در شهر زادگاهش با استقبال فوق العاده ای مواجه شد. او در آخرین ماه سال 93 از تیم روبین کازان جدا شد و به روستوف پیوست تا به کمک دیگر یارانش از سقوط این تیم جلوگیری کند اما چشم های زیادی در ایران به پنجره های نقل و انتقالاتی سال آینده دوخته شده اند تا این پسر را در باشگاه های درجه یک اروپایی ببینند.

رشته تیراندازی با کمان نیز بعد از سال ها حضور در رقابت های آسیایی و جهانی، موفق شد سهم مهمی از موفقیت ورزش ایران در بازی های آسیایی اینچئون را بر دوش بگیرد؛ آن هم توسط یک کماندار زبده که تیرهای را یک به یک و با دقتی مثال زدنی به هدف زد و مدال طلای آسیا را از آن خود کرد.

اسماعیل عبادی در بعضی از مسابقاتش حتی در قد و قامت رابین هود ظاهر شد (!) و با زدن تیرهایش به قلب هدف، به حداکثر امتیازات هم حمله کرد. به عنوان مثال او در مسابقه نیمه نهایی، چنان الفتی با تیرهای 10 امتیازی برقرار کرده بود که از 15 تیر، فقط و فقط یک تیر را به نقطه 9 امتیازی سیبل زد و از سایر تیرها امتیاز کامل گرفت تا از مجموع 150 پوئن، به 149 تای آن دست پیدا کند! در آن لحظات آرزو می کردیم ای کاش سال ها بعد از افسانه آرش کمانگیر، باز هم سیاستمردان قرار بگذارند یک کمانگیر مرزهای ایران را تعیین کند تا ما اسماعیل عبادی را جلو بفرستیم و صاحب نیمی از جهان شویم! او در فینال نیز 145 امتیاز گرفت و با فاصله ای نسبتا خوب قهرمانی را از آن خود کرد. این یکی از دلچسب ترین طلاهای ایران در رقابت های اینچئون بود.

در بازی های آسیایی اینچئون و در رشته تکواندو، کره ای های میزبان که ادعای زیادی در این رشته ورزشی دارند، کیمیا علیزاده تکواندوکار نوجوان ایرانی را در آستانه آ؛از مسابقه به دلیل نرسیدن به 17 سال کامل رد کردند اما یک نوجوان دیگر توانست برای تکواندوی ایران در بازی های آسیایی مدال بگیرد.

فرزان عاشورزاده، یکی دیگر از بروبچه های شایسته دهه هفتاد در بازی های آسیایی بود و یکی از پر امیدترین مهره های نسل جدید تکواندو که بدجوری بوی یک نسل طلایی می دهند. او به عنوان نماینده سرآمد نسلی که هر روز به هزار و یک اتهام محکوم می شوند، با آرامشی مثال زدنی در تک تک بازی ها روی شیاب چانگ حاضر شد و در بازی فینال، بازگشتی باشکوه - در حد کام بک های الکس فرگوسن - را تجربه کرد.

او در حالی که 4 امتیاز از حریف عقب بود، 7 امتیاز متوالی کسب کرد و طلایی که بود، طلایی تر شد! عاشورزاده، متولد 1375 در تنکابن و ساکن شهرستان سلمانشهر، علاوه بر طلای بازی های آسیایی 2014، مدال طلای دو مرحله گرندپریکس منچستر و مکزیک و نقره گرندپریکس قزاقستان در سال 2014 را نیز در کارنامه دارد.

او در گرندپریکس مکزیک تممی حریفان قدرتمند و نامدار خود را با اختلاف 12 امتیاز و قبل از پایان مسابقه برد. کسب این همه افتخار، آن هم فقط در عرض یک سال برای حضور در جمع برترین و موفق ترین ورزشکاران سال گذشته ایران، لابد کفایت می کند. نمی کند؟

در فینال مسابقات جهانی، اگر روند کشتی برای او به شکل بهتری پیش می رفت و با فن 4 امتیازی حریف آذربایجانی غافلگیر نمی شد، مسعود اسماعیل پور از هر دو تورنمنت مهم سال 93 با مدال طلا بازگشته بود و ما حالا داشتیم درباره قهرمان جهان و آسیا صحبت می کردیم اما با وجود اینکه طلای او در رقابت های ازبکستان به نقره تبدیل شد، باز هم با وجود طلای آسیا در آستانا، نقره جهان در ازبکستان و طلای بازی های آسیایی در اینچئون، مسعود اسماعیل پور پرافتخارترین کشتی گیر کشورمان در سال 93 بوده است.

در ایران از هر کسی سراغ مهد کشتی را بگیرید بی درنگ نشانی استان مازندران و شهرستان جویبار را پیش رویتان می گذارد. به جویبار که برسید در همان ساعت اول متوجه می شوید اغلب قهرمانان این شهر زیر نظر محمود اسماعیل پور رشد کرده اند و حالا حاج محمود باید خوشحال تر از همیشه باشد، چون آخرین شاگردی که روانه سکوهای جهان و المپیک کرده فرزند خودش بوده است.

مسعود اسماعیل پور، متولد مرداد ماه 1367، امسال تازه 26 ساله می شود و برای درخشیدن در کشتی دنیا هنوز فرصت دارد. فرصت کافی برای اینکه رقبا را مثل رقیب هندی اش در فینال اینچئون کلافه کند و ما بلافاصله برایش بخوانیم: یا علی بگو... حماسه ای به پا کن دوباره...

در سال رو به پایان 93، دومین پدیده موفق فوتبال ایران بعد از سردار آزمون بدون شک مدافع سابق نفت تهران و بازیکن حال حاضر باشگاه «تیانجین تدا» بود. مرتضی پورعلی گنجی از فرصتی که کارلوس کی روش در جام ملت های آسیا در اختیارش گذاشت نهایت بهره را برد و خیلی سریع خودش را به جمع ستاره های درجه اول فوتبال ایران اضافه کرد.

تا پیش از سفر ملی پوشان به استرالیا شاید کسی فکرش را هم نمی کرد که نام مدافع نفت تهران حتی در میان 22 بازیکن نهایی قرار بگیرد اما او نه تنها در لیست نهایی قرار گرفت بلکه در تمامی بازی ها جزو 11 نفر اصلی بود و به خوبی از پس وظایفش برآمد تا جایی که در بازی دراماتیک مقابل عراق زننده یکی از خاطره انگیزترین گل های تیم ملی هم شد و شادی طولانی اش در آغوش هواداران ایرانی تا مدت ها از خاطرات محو نخواهد شد.

مرتضی بعد از بازگشت از استرالیا روند مثبت و نمایش های درخشانش را در تیم باشگاهی اش نفت نیز ادامه داد اما با انتقالی ناگهانی و نامتعارف به لیگ چین تردیدهایی را در مورد آینده حرفه ای خود ایجاد کرد. 

حضور در لیگ فوتبال چین شرایط و سختی های خاصی دارد و به همین دلیل بسیاری از ستاره های ایرانی تاکنون با وجود پیشنهادات چرب و نرم مالی قید حضور در این لیگ را زده اند اما پورعلی گنجی با انتخاب باشگاه تیانجین برای ادامه فوتبالش ابراز امیدواری کرده که از لیگ چین راهی به لیگ های اروپایی پیدا کند.

آینده نشان خواهد داد حق با مرتضی است یا با آنهایی که پیش از او دست رد به سینه باشگاه های چینی زده اند.

آنقدر در زمین ابرقدرت ها و مدعیان والیبال دنیا جا خالی انداخت که اگر نامش را در میان 10 ورزشکار موفق سال نیاوریم جای خالی اش بدجوری احساس خواهد شد! 

کاپیتان تیم ملی والیبال ایران با درخشش در رقابت های جهانی و قهرمانی در بازی های آسیایی اینچئون سال بسیار موفقی را پشت سر گذاشت. او بلد بود چگونه در تمام سرزمین های دنیا از ایتالیا گرفته تا ایالات متحده آمریکا جای خالی برای فرود توپ هایش پیدا کند چنانکه حالا همه او را به عنوان یکی از برترین پاسورهای والیبال جهان می شناسند.

کاپیتان دوست داشتنی والیبال ایران که با نام کامل «میر سعید معروف لکرانی» مهر ماه 1364 در محطه عطایی ارومیه به دنیا آمده و سابقه بازی در تیم های مقاومت ارومیه، پگاه، صنام، سایپا، داماش، کاله، شهرداری ارومیه و متین و رامین را دارد، با درخشش های اخیرش در رقابت های جهانی و آسیایی مشتریان زیادی در آن سوی مرزها پیدا کرد و نهایتا راهی باشگاه های روسیه شد.

او در خانواده ای ورزشی به دنیا آمده و دایی هایش ا زوالیبالیست های مطرح ارومیه بوده اند اما با درخشش خیره کننده ای که طی این سال ها داشته، از تمام والیبالیست های خانواده و شهرستان و استان والیبال خیزش پیش افتاده است.

سعید معروف حالا یکی از معروف ترین والیبالیست های تاریخ ایران در سطح جهان است، حتی از خودش هم معروف تر!

به عنوان آخرین فرد از لیست برخاستگاه و حسن ختامی بر معرفی موفق ترین ورزشکاران سال 93، چه کسی مناسب تر و بهتر از ستاره تیم ملی کشتی فرنگی که یک رکورد تاریخی و چندین ساله را در سال رو به پایان جابجا و به نام خودش ثبت کرد؛ رکوردی که علدالله محود با کسب 6 مدال طلای جهان و المپیک در فاصله سال های 1965 تا 1970 میلادی به ثبت رسانده بود، امسال با هفتمین طلای حمید سوریان بالاخره بعد از 45 سال شکسته شد و حالا این بچه شهر ری صاحب بیشترین مدال از رقابت های جهانی و المپیک در میان کشتی گیران ایرانی است. 

سوریان که با جدایی مربی محبوبش محمد بنا از تیم ملی کشتی، روحیه همیشگی را تا حدودی از دست داده بود، برای فتح طلای هفتم سختی های زیادی را متحمل شداما در نهایت با برتری در رقابتی نزدیک و نفسگیر با رقبیا خود، سند رکوردشکنی در کشتی ایران را بر گردن آویخت. در ازبکستان 2014، پیروزی سوریان مقابل کشتی گیر میزبان در مرحله نیمه نهایی و همچنین شکست دادن سمینوف روس در یک فینال نزدیک که هر دو با نتیهج 2- یک به دست آمد نشان داد طلای هفتم چندان هم برای او ساده به دست نیامده است.

اگر شکست دادن همین حریف روس در جام جهانی تهران را که طی سخت ترین کشتی عمر سوریان به دست آمد به طلای ازبکستان اضافه کنید، تازه متوجه می شوید این دلاور چه پیروزی های گرانبهایی را در سال 93 به کوله بار سنگین و رنگینی موفقیت هایش اضافه کرده است.