تحلیلی بر چرایی تاسیس حزب "ندای ایرانیان"

صدای ایران؛ حیدر سمیرکرم- در تاریخ یکصد سال اخیر ایران وبالاخص پس از دوران مشروطه، که اولین حرکتهای آزادی خواهانه مردم با توجه به رخوتی که  جامعه ایران را سالها در برگرفته بود و معاشرت و رفت و آمد های ایرانیان به سرزمین های دیگر، و دیدن تفاوت های شگرف فرهنگی وسیاسی، شکل گرفته، این روند آزادی خواهی ومبارزه با استبداد فراز وفرودهایی داشته است که اوج این حرکت را می توان در جریان انقلاب 57 مشاهده نمود.

انقلاب 57 آغازی بود بر شکل گرفتن تاریخ نو ودگرگون در سرزمین ایران که با گذشته خود تفاوتی شگرف داشت،دفاع جانانه از سرزمین وشکل گیری دولت-ملت به معنای حقیقی اش، وپس از پایان جنگ، شروع و آغاز و بیان خواسته های فرهنگی واجتماعی توسط جامعه  را مشاهده می نمائیم که با واکنش های مثبت ومنفی حاکمیت سیاسی روبرو می شود و نظاره گر یک آموزش وآزمون و خطا برای شکل گیری نوعی دموکراسی و فرهنگ گفتمانی متفاوت در جامعه ایران هستیم که با تمام ادوار تاریخ گذشته متفاوت است والبته در بستر این تجربه حتما کوتاهی ها، نقص ها وحتی ظلم هایی شکل می گیرد که این نیاز وهزینه ای است که یک جامعه برای دست یافتن به گفتمانی متفاوت نسبت به تمام ادوار گذشته اش است باید بپردازد.

اوج شکل گیری این گفتمان را می توان در دوم خرداد 76 به نظاره نشست که با مشارکت آگاهانه مردم وچهره های سیاسی ورفتار معقولانه ومدبرانه حاکمیت،شروعی بود بر بالندگی ورشد وشکوفایی فرهنگی وفکری جامعه ایران.

اما پس از آن واقعه فرخنده، سو تدبیر ها و تندروی های باعث شد این تجربه مشترک زیبا از مسیر خود خارج شود در یک سو گروهی بودند که خواسته هایی را مطرح می ساختند که خارج از توان این نهال رو به رشد بود ودر طرف دیگر کسانی بودند که در خود توان شرکت در یک رقابت عادلانه را نمی دیدند با پناه بردن در زیر اصول مشترک جامعه وبدجلوه نشان دادن رقیب، سعی داشتند از قدرت وتوان منابع قدرت حاکمیت سو استفاده نمایند.

در جهت حذف رقیب، چون خود وگفتمان خویش را در برابر گفتمان رقیب ضعیف می دیدند لذا با سو استفاده از نهادهای ملی و دینی سعی کردند این ضعف خویش را ازآن راه جبران نمایند

بنابراین حاصل عملکرد این دولبه قیچی، چیزی نبود مگر خارج شدن حرکت جامعه از مسیر عقلانیت ورشد، وحرکت در مسیر تندروی ودشمنی بود واوج این حرکت مذموم در انتخابات سال 88 بود، که جامعه را دچار دو دستگی وگسست نمود و حاصل آن فشارهای روز افزون خارجی بود.

در زمانی که علائم بروزخطر برای جامعه داشت خود را نشان می داد، حرکت عاقلانه دلسوزان مملکت که قصد شان فقط اصلاح وبرطرف کردن نقصانها وعیوب نظامی بود که خود در شکل گیری وبالندگی اش نقش بسزایی داشتند و از طرف دیگر تدبیر عاقلانه حکومت بر اینکه رای حق مردم است وحتی کسانیکه دلبسته ایران هستند ولیکن شاید نظام حاکم را قبول ندارند نیز در انتخابات شرکت نمایند، منجر به این واقعه شد که دوباره جامعه در مسیر عقلانیت ورشد قرار گیردوبستری که داشت فرهنگ گفتگو میان مردم وحاکمیت در آن شکل می گرفت ،دوباره جان بگیردورشد خویش را از سر بگیرد.

حال پس از آن واقعه میمون، نیاز است که هر دوطرف واقعه به روند طی شده در گذشته نگاهی کنند،نگاهی انتقادی،واول نیز از خویش شروع کنند ونه نگاهی به طرف مقابل داشته باشند و خود را منزه از خطا بدانند و طرف مقابل را پر از نقد واشکال، که همین نوع نگاه خودش باز تولید کننده همان راه دشوار وتاریک گذشته است که بنا به قول پیامبر رحمت (مومن از یک سوراخ دوبار گزیده نمی شود).

نگاه انتقادی از گذشته باعث می شود با بازشناسی نقاط ضعف وعیب،سعی بر برطرف نمودن آن نمائیم وبا پی بردن به نقاط قوت ومشترک سعی در تقویت آن داشته باشیم.

نقاط مشترک هر دوطرف بسیار است و نقاط اختلاف کم، ولیکن اگر نقاط کم اختلاف بر نقاط بسیار اشتراک غلبه نماید آن موقع فضا برای رشد خناسان وموج سوراران فراهم می شود که به هر دوطرف ضربه بزنند ونفع خویش ببرنند که در سالهای گذشته این ماجرا متاسفانه رخ داد.

با توجه به این مقدمات است که نسلی جوان از دل جریان اصلاح طلبی ،پا به این عرصه گذاشته است تا در راه تکامل فرهنگ گفتگو ورشد آن قدم بردارد، آمده است که راهی را که نسلهای گذشته در ایجاد وتثبیت آن آزارهاوخون های فراوانی داده است را به رشد وتکامل برساند.

این نسل شاید از لحاظ سنی جوان است اما از لحاظ تجربه، غنی است و مسائلی را از سرگذرانده است و به چشم دیده است که او را در سن جوانی، به تجربه پیری دست یازیده است.

پس مرام گفتار وکردار وپندار این نسل، عقلانیت و گفتگو است و در این مسیر، دست خویش را به سوی هر کس که خواهان گفتگو بر پایه عقلانیت واعتدال است را دراز می نماید و دستش را می فشارد.

این نسل، معتقد به آرمانهای تمام نسلهای گذشته از صدر مشروطه تا قیام سی تیر، از انقلاب 57 تا دفاع مقدس، واز خرداد 76 تا خرداد93 است.وآن آرمانها چیزی نیست مگر شکل گیری ایرانی که در آن عدالت،آزادی،استقلال، مردم سالاری جز اصول اولیه آن باشد.

و هویتی بر بن پایه های سه گانه اسلامیت، ایرانیت و دنیای جدید شکل بگیردکه ملت و دولت به معنای واقعی در آن متحقق شود و زندگی متوازن از لحاظ فرهنگی و اقتصادی و سیاسی واجتماعی برای تک تک آحاد مردم این سرزمین فارغ از هر گونه نگاه جنسیتی، زبانی، نژادی ومذهبی محیا گردد.

این نسل، نه رقیب و نه پشت کننده به پدران معنوی خویش است، بلکه می خواهد با استفاده از تجارب وآزمون  وخطاهای پدران خویش،مسیر آینده را با کمترین هزینه وبر اساس عقلانیت طی نماید.این نسل به تمام زحمات وکوشش های نسلهای گذشته احترام می گذارد.

اما با حفظ احترام به آنها، به بعضی از عملکردهای آنها نقد دارد ومی خواهد گفتمان اصلاح طلبی را با معیارهای زمان خویش باز سازی نماید ومسیر در پیش را با نگرش وگفتار جدیدی بپیماید.

این نسل، معتقد به رنگ سرخ است که ریشه در خون آزادی خواهان ومجاهدان راه حقیقت وآزادی و ایمان وعقیده است، دارد ودر عین حال سبز است اما سبزی او ریشه در فرهنگ علوی وشیعی دارد،این نسل، عاشق  ودلداده رنگ سفید است که ریشه در صلح دوستی وهم نوع دوستی دارد.
این نسل،فرزند زمان خویش است.

بنابراین معتقد به تعاطی افکارو تجارب با فرهنگها و ملل گوناگون جهان است. در عین آنکه ریشه در هویتی دینی وملی خویش دارد،خواهان همگام شدن باجامعه جهانی است در جهت شکل گیری مفاهیم مشترک جهانی است.

و با این نگرش حامی و دلبسته فضیلتهای جمعی جهانی است همچون دفاع از حقوق بشر، صیانت از محیط زیست، دفاع از حقوق زنان وکودکان و......

این نسل، دلداده، نگران، دلسوز، خواهان جامعه ای است که در راه توسعه متوازن در تمام سطوح قدم بردارد، که در آن جامعه فرهنگش همچون اقتصادش، سیاستش همچون اجتماعش در یک مسیر ودر یک افق ومتوازن رشد نمایند.

بنابراین با این پیش زمینه ها،ندای ایرانیان جوابی است برای این دغدغه ها،وبا اعتقاد به این موارد، دست خویش را به سوی هر کس که در زمینه های فوق قدم بر می دارد، دراز می نماید تا با کمک ویاری یکدیگر در مسیر رشد وعقلانیت،آینده ای بهتر برای نسلهای بعد بسازیم.