کارشناس بروکینگز: اتحادیه اروپا باید اداره مذاکرات هسته‌ای رابه موگرینی بسپارد

'ریکاردو آلکارا' کارشناس اندیشکده بروکینگز گفت، اتحادیه اروپا باید پرونده مذاکرات هسته ای ایران را به 'فدریکا موگرینی'رییس جدید سیاست خارجی این اتحادیه بسپارد زیرا در غیر این صورت موجب بروز بی اعتمادی به گزینه منتخب خود خواهد شد.

آلکارا در مقاله ای در پایگاه اطلاع رسانی این اندیشکده آمریکایی، از مذاکرات هسته ای به عنوان نمونه ای مهم برای رییس سیاست خارجی اتحادیه اروپا به منظور ایفای نقشی برجسته در عرصه بین المللی یاد کرد و نوشت،رییس سیاست خارجی اتحادیه اروپا از سال 2006، نه تنها به عنوان نماینده اتحادیه اروپا و تروئیکای اروپایی (فرانسه، آلمان و انگلیس) بلکه نماینده سایر اعضای گروه پنج بعلاوه یک(آمریکا، روسیه و چین) ریاست نشست ها و تماس ها با ایران را به عهده دارد. 

آلکارا افزود، با وجود آن که 'کاترین اشتون' در پایان اکتبر به کار خود به عنوان رییس سیاست خارجی اتحادیه اروپا پایان داد اما، در حال حاضر همچنان ریاست این مذاکرات را به عهده دارد. 

از آنجا که آوردن رییسی جدید اندکی قبل از مهلت تعیین شده برای دستیابی به توافق نهایی(24 نوامبر) چندان منطقی نبود، وظایف و اختیارات اشتون تمدید شد اما، اکنون که ژوئن به عنوان مهلت نهایی مذاکرات تعیین شد، زمان آن است که اتحادیه اروپا مذاکرات را به 'موگرینی رییس جدید سیاست خارجی این اتحادیه بسپارد.

به گفته آلکارا، شایعات حاکی از بحث و جدل بی فایده اتحادیه اروپا بر سر این امر است. سران اتحادیه اروپا باید فورا اعلام کنند، این جابجایی در اسرع وقت صورت خواهد گرفت. در غیر این صورت، آنها ضربه ای غیرضرور به اعتبار اتحادیه اروپا در مقام بازیگر سیاست خارجی و امنیتی وارد خواهند کرد.

مسایل شخصی در مذاکرات بین المللی جایگاهی ندارد. نتیجه مذاکرات حساس دیپلماتیک مستلزم مهارت، خلاقیت و تفویض اختیارات مذاکره کنندگان خاص است و وجود فردی که کل روند را نظارت و مدیریت کند، احتمالا عاقلانه ترین گزینه است اما، مذاکرات هسته ای در زمره این موارد نیست. 

آلکارا یادآور شد، اشتون به خوبی از اداره مذاکرات پنج بعلاوه یک برآمد. این مذاکرات فرصتی برای او فراهم کرد تا در سطح بین المللی اعتبار کسب کند و بر بدبینی اولیه ناشی از انتخاب او در سال 2009 به عنوان رییس سیاست خارجی اروپا فایق آید. درواقع، وی به هنگام شروع کار تقریبا هیچ تجربه ای در زمینه سیاست خارجی نداشت اما جایگاهی قانونی و نهادینه شده ای به عنوان رئیس سیاست خارجی اتحادیه اروپا داشت.

اشتون جانشین 'خاویر سولانا' شد که ابتکار و راه حل هایی بیشتر ارایه داده بود. این سولانا بود که توانست اعتماد دولت 'جرج بوش'، به ویژه 'کاندولیزا رایس' وزیر خارجه وقت آمریکا را جلب کند و موفق شد که موافقت این کشور را برای ایفای نقش رییس سیاست خارجی اتحادیه اروپا به عنوان نماینده این اتحادیه و کل گروه پنج بعلاوه یک بگیرد. 

طبق مقررات، با پایان دوره ریاست سولانا، وظایف و مسوولیت های وی به اشتون واگذار شد. این، تصمیمی درست و همسو با جاه طلبی اعلام شده اروپا برای تقویت اعتبار سیاست خارجی و امنیتی اش بود. 

آلکارا افزود، واگذاری مسوولیت مذاکرات هسته ای به اشتون، نشانه ای مهم دال بر دخیل بودن اتحادیه اروپا در این قضیه در راستای تشکیلات و رویه های تصمیم گیری این اتحادیه بود. درواقع، آنچه مهم است، این تشکیلات و نه افراد است. 

حال، چرا اکنون باید قضیه فرق کند؟ مطمئنا، موگرینی رئیس جدید سیاست خارجی اتحادیه اروپا کم تجربه تر از اشتون در سال 2009 نیست.

وی افزود، باید گفت، وضعیت وی بهتر از اشتون است. موگرینی وزیر خارجه ایتالیا، رئیس هیات این کشور در نشست پارلمان سازمان پیمان آتلانتیک شمالی(ناتو) و سال ها در واحد امور بین الملل حزب خود فعال بود. 

وی گفت که به هر روی، سران اتحادیه اروپا تشخیص دادند که تجربیات وی برای تصدی ریاست سیاست خارجی این اتحادیه کفایت می کند. حال، اگر آنها مانع از مدیریت یکی از مهم ترین پرونده های مربوط به رئیس سیاست خارجی از جانب وی شوند، درواقع، این پیام را مخاطره خواهند کرد به انتخاب خودشان اعتماد ندارند.

در طول مذاکرات 12 ساله درباره برنامه هسته ای ایران، وزرای خارجه و مذاکره کنندگان همه طرفین مذاکره تغییر کردند و جابجا شدند اما، مذاکرات ادامه پیدا کرد زیرا اهمیت مذاکرات بسیار بیشتر از افراد است. دلیلی ندارد که اکنون، این رویه تغییر کند.