درگذشت کلودیا کاردیناله
کلودیا کاردیناله، ستاره برجسته و محبوب سینمای ایتالیا که با بازی در شاهکار‌های سینماگرانی، چون فلینی، ویسکونتی و سرجیو لئونه و نیز فیلم مشهور «پلنگ صورتی» در تاریخ سینما جاودانه شد، در ۸۷ سالگی در فرانسه درگذشت.
به گزارش صدای ایران از ایسنا، کلودیا کاردیناله، ستاره بزرگ سینمای ایتالیا که در فیلم‌های کلاسیکی همچون «هشت و نیم» فلینی، «روکو و برادرانش» و «پلنگ» ساخته لوکینو ویسکونتی، وسترن اسپاگتی «روزی روزگاری در غرب» سرجیو لئونه و نیز «پلنگ صورتی» بازی کرده بود، درگذشت.
نماینده این بازیگر به خبرگزاری فرانسه گفت که او در شهر نمور نزدیک پاریس درگذشته است و در بیانیه‌ای اظهار داشت: «او میراثی از زنی آزاد و الهام‌بخش چه به‌عنوان یک زن و چه به‌عنوان یک هنرمند برای ما به‌جا گذاشت.»
کاردیناله در ابتدای کار خود با ایفای نقش‌های مکمل تأثیری ماندگار بر جای گذاشت. برای نمونه، در میان مجموعه‌ای از بازی‌های درخشان در فیلم «روکو و برادرانش» ویسکونتی، نقش‌آفرینی او به‌عنوان همسر تازه برادر بزرگ‌تر چشمگیر بود.
همچنین در فیلم «پلنگ» ویسکونتی، حضور پرشور و جذابش در نقش عروس شخصیت آلن دلون داشت، هرچند زیر سایه بازی قدرتمند برت لنکستر قرار گرفت
در فیلم «هشت و نیم» فلینی، او پس از مارچلو ماسترویانی دومین نام مهم تیتراژ بود. کاردیناله در نقش کلودیا، زنی اسرارآمیز و اغواگر که همچون رویایی خیال‌انگیز بر زندگی کارگردان سایه می‌افکند، ظاهر شد.
او همچنین در فیلم ماجراجویانه تاریخی فرانسوی «کارتوش» (۱۹۶۳) ساخته فیلیپ دو بروکا، همبازی ژان پل بلموندو شد.
در فیلم کمدی کلاسیک «پلنگ صورتی» ساخته بلیک ادواردز (۱۹۶۳)، کاردیناله در نقش شاهزاده‌خانم دالا بازی کرد که مالک جواهری بود که دزد افسانه‌ای ملقب به «فانتوم» (با بازی دیوید نیون) قصد ربودنش را داشت. او سال‌ها بعد، پس از مرگ پیتر سلرز، در فیلم «پسر پلنگ صورتی» (۱۹۹۳) باز هم به این مجموعه بازگشت.
در وسترن «حرفه‌ای‌ها» (۱۹۶۶) ساخته ریچارد بروکس، هرچند نقش زیادی برای او نوشته نشده بود، اما داستان حول شخصیت او شکل می‌گرفت؛ همسر یک مرد ثروتمند (با بازی رالف بلامی) که توسط راهزن مکزیکی ربوده می‌شود و گروهی از مزدوران حرفه‌ای برای نجاتش اجیر می‌شوند. این فیلم نامزد اسکار بهترین کارگردانی، فیلمنامه و فیلمبرداری شد.
در فیلم «روزی روزگاری در غرب» سرجیو لئونه، کاردیناله نقش زنی را ایفا کرد که گذشته بد نام را پشت سر گذاشته و اکنون زندگی خانوادگی دارد؛ اما با بازگشت به خانه با صحنه‌ای دلخراش، یعنی مرگ فرزندانش، روبه‌رو می‌شود.
او در مینی‌سریال تحسین‌شده «عیسی ناصری» (۱۹۷۷) در نقش زنی فاسد ظاهر شد و در سریال «پرنسس دیزی» (۱۹۸۳) محصول شبکه «NBC» آمریکا هم نقشی پررنگ ایفا کرد.
کاردیناله در فیلم «فیتسکارالدو» (۱۹۸۲) ساخته ورنر هرتزوگ، در نقش مادامی ظاهر شد که عاشق شخصیت کلاوس کینسکی است؛ مردی دیوانه‌وار که می‌خواهد کشتی بخار عظیمی را از جنگل‌های آمازون عبور دهد و سالن اپرا بسازد.
او در سال ۱۹۸۴ در فیلم «انریکو چهارم» ساخته مارکو بلوکیو مقابل ماسترویانی بازی کرد؛ فیلمی که در بخش رسمی جشنواره کن به نمایش درآمد.
کلود ژوزفین رز کاردیناله در تونس، از پدر و مادری با تبار سیسیلی، متولد شد. زبان مادری‌اش فرانسوی، عربی تونسی و سیسیلی بود و تا زمانی که وارد سینمای ایتالیا شد، به زبان ایتالیایی مسلط نبود.
نخستین فیلمش «گوها» (۱۹۵۸) ساخته ژاک بارتیه بود. حضورش در جشنواره ونیز توجه تهیه‌کنندگان ایتالیایی را جلب کرد و به مرکز سینمای تجربی رم دعوت شد، اما به دلیل ضعف در زبان ایتالیایی آنجا را ترک کرد.
در نوجوانی مورد تجاوز قرار گرفت و پسری به نام پاتریک به دنیا آورد که سال‌ها به‌عنوان برادرش معرفی می‌شد. او بعد‌ها در گفت‌وگویی با ورایتی در سال ۲۰۱۷ گفت: «مجبور شدم این دروغ را بپذیرم تا از رسوایی جلوگیری کنم و کارم آسیب نبیند.»
فرانکو کریستالدی، تهیه‌کننده مشهور ایتالیایی، او را تحت قراردادی انحصاری قرار داد و از سال ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۵ همسر او بود. نخستین فیلم مشترک‌شان «دزدی در خیابان مادونا» (۱۹۵۸) بود که نامزد اسکار بهترین فیلم خارجی شد.
کاردیناله به سرعت به یکی از چهره‌های پرکار سینمای ایتالیا تبدیل شد؛ تنها در سال ۱۹۵۹ در شش فیلم و در سال ۱۹۶۰ در چهار فیلم بازی کرد.
کلودیا کاردیناله
او در طول بیش از پنج دهه به‌طور مداوم در سینما فعال بود. خودش در سال ۲۰۱۷ گفت: «بزرگترین ناراحتی من این است که به محض رسیدن یک بازیگر زن به ۶۰ سالگی، کنار گذاشته می‌شود. من ۷۹ سال دارم و هنوز کار می‌کنم. برایم پول مهم نیست؛ چیزی که اهمیت دارد، کمک به کارگردانان جوان است.»
کاردیناله در سال ۲۰۱۰ به تونس بازگشت و در فیلم «رشته» بازی کرد. در سال ۲۰۱۲ در فیلم «هنرمند و مدل» ساخته فرناندو تروئبا ظاهر شد. آخرین نقش‌های مهمش شامل «افی گری» (۲۰۱۴) نوشته، اما تامپسون بود.
او در طول دوران حرفه‌ای خود جوایز متعددی از جمله شیر طلایی افتخاری جشنواره ونیز (۱۹۹۳)، خرس طلایی افتخاری جشنواره برلین (۲۰۰۲) و جایزه ویژه داوید دی دوناتلو (۱۹۹۷) را دریافت کرد.
