افزایش نگران‌کننده آمار خودکشی در ایران/متاهل ها بیشتر از مجردها/ ۸۲ درصد موارد زیر ۵۰ سال سن دارند
نائب‌رئیس جمعیت علمی پیشگیری از خودکشی ایران درباره راهکار کاهش آمار اقدام به خودکشی گفت: «یکی از مهم‌ترین راهکارها برای کاهش این آمار، افزایش احساس تعلق اجتماعی، حمایت‌های اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی جامعه است.»
او افزود: خودکشی نباید با مدل بیماری‌نگر برطرف شود زیرا این طور نیست که صرفاً بگوییم افرادی که اقدام به خودکشی می‌کنند همگی دچار افسردگی بوده‌اند و یا مشکلات روانی داشته‌اند، بلکه عوامل اجتماعی و فرهنگی زیادی بر بروز این پدیده مؤثر است. به همین دلیل، مداخلات نباید فقط به غربالگری سلامت روان محدود شود و لازم است در کنار غربالگری‌ها روی افزایش احساس تعلق اجتماعی، تقویت سرمایه اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی افراد تمرکز شود. این حوزه‌ها می‌تواند تأثیر بیشتری در کاهش خودکشی داشته باشد.
نرخ پایین‌تر خودکشی در ایران نسبت به جهان
حمید پیروی درباره وضعیت خودکشی در ایران در مقایسه با جهان بیان کرد: «در مقایسه با جهان، نرخ خودکشی در ایران از میانگین جهانی پایین‌تر است. میانگین جهانی حدود ۹.۵ در هر ۱۰۰ هزار نفر است، در حالی که ایران در حدود ۸.۹ تا ۹ است.»
وی ادامه داد: در جهان، از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۲ روند خودکشی نزولی شد و تا قبل از کرونا نیز کاهش ادامه داشت، پس از کرونا، آمار جهانی اندکی افزایش یافته و از ۹.۲ به ۹.۵ در هر ۱۰۰ هزار نفر رسیده است. با وجود این، در کشوری مثل آمریکا حدود ۱۴.۵ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر آمار خودکشی دارد.
۸۲ درصد خودکشی‌ها زیر ۵۰ سال رخ می‌دهد
وی با بیان این‌که برخی کشورها با برنامه‌های پیشگیری و حمایت‌های اجتماعی توانسته‌اند این آمار را کاهش دهند، اما در ایران چنین مداخلاتی کمتر بوده و روند همچنان رو به رشد است، گفت: «یکی دیگر از تفاوت‌های الگوی خودکشی در ایران و جهان این است که در جهان حدود ۵۸ درصد افرادی که اقدام به خودکشی می‌کنند زیر ۵۰ سال هستند اما در کشور ما ۸۲ درصد خودکشی‌ها زیر ۵۰ سال رخ می‌دهد.
نبود پژوهش‌های منسجم در حوزه خودکشی در کشور
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران درباره پژوهش‌های انجام شده در کشور در حوزه خودکشی نیز تصریح کرد: یکی از مشکلات جدی، نبود پژوهش‌های جامع و منسجم درباره خودکشی است. دلیل این مسئله محرمانه بودن داده‌ها، انگ اجتماعی (استیگما) نسبت به خودکشی و مقاومت خانواده‌ها در ارائه اطلاعات است. پراکنده بودن مطالعات در آموزش و پرورش، دانشگاه‌ها، خانواده‌ها و نهادهای مختلف نیز از دیگر چالش‌های این حوزه به شمار می‌روند.
