شورای ششم در آستانه صف‌بندی جدید/از نقدهای درون‌جریانی تا چینش‌های انتخاباتی/رقابت زاکانی و نیکزاد از هم‌اکنون آغاز شده است؟
صدای ایران، گروه اجتماعی: با عبور از نیمه دوم سال چهارم شورای اسلامی شهر تهران و در شرایطی که تنها چند ماه تا برگزاری انتخابات دوره هفتم باقی مانده، فضای سیاسی شورای ششم بیش از هر زمان دیگری تحت تأثیر تحرکات انتخاباتی قرار گرفته است.
رقابت‌هایی که برخلاف انتظار، نه فقط میان جناح‌های مختلف، بلکه در دل همان لیستی در حال شکل‌گیری است که با عنوان "ائتلاف نیروهای انقلاب" و با حمایت جریانات اصولگرا، همه ۲۱ کرسی شورای فعلی را به‌دست آورد.
اظهارات اخیر مهدی اقراریان، عضو شورای شهر تهران، در انتقاد صریح از عملکرد شهرداری تهران، نمونه‌ای بارز از این تغییر آرایش درونی است. او مدیریت شهری را متهم کرده که تلاش دارد با گرفتن مجوزهای کلی از شورا، عملاً اختیارات آن را دور بزند و بدون پاسخگویی، وارد حوزه‌هایی خارج از وظایف ذاتی شهرداری شود؛ مانند ورود به حوزه استارتاپ‌ها و پارک‌های علم و فناوری.
اقراریان حتی از تعبیر «چک سفید امضا» برای توصیف این رویکرد استفاده کرده و اعلام کرده با آن مخالفت خواهد کرد.
اما آنچه این مواضع را معنادارتر می‌کند، جایگاه سیاسی گوینده آن است؛ اقراریان و ۲۰ عضو دیگر شورای شهر، همگی از طریق یک لیست مشترک وارد شورا شدند. لیستی که در سال ۱۴۰۰ به‌عنوان نماد وحدت اصولگرایان شکل گرفت و حالا فاصله‌گذاری آشکار میان برخی اعضای آن، نه‌تنها محل تعجب، بلکه نشانه‌ای روشن از رقابت‌های درون‌جریانی برای انتخابات پیش‌رو است.
از سوی دیگر، نمی‌توان انکار کرد که عملکرد شهرداری در سال‌های اخیر بارها با نقدهای جدی از سوی خودِ اعضای شورا روبه‌رو بوده است. سال ۱۴۰۳ به‌ویژه، سال اوج‌گیری این انتقادها بود. چهره‌هایی همچون هاشمی تشکری، ناصر امانی، سید احمد علوی ، اصغر قائمی، زینب سلیمانی، حبیب کاشانی، عباسی، نجفی و شربیانی، بارها در جلسات علنی شورا، نسبت به رویکردهای علیرضا زاکانی انتقاد کردند و حتی موضوع برکناری او نیز در مقاطعی جدی شد.
در سوی مقابل، برخی از نزدیکان شهردار تهران – به‌ویژه شماری از شهرداران مناطق و حلقه رسانه‌ای اطراف مدیریت شهری – نیز بیکار ننشسته‌اند.
حضور پررنگ‌تر در رسانه‌ها، سفرهای میدانی، برندسازی شخصی و برخی کنش‌های هماهنگ، نشانه‌هایی از تلاش برای تشکیل لیست اختصاصی «یاران زاکانی» در انتخابات ۱۴۰۵ است؛ لیستی که مأموریت آن، تداوم حضور در بهشت و جلوگیری از واگذاری مجدد قدرت به جریان رقیب خواهد بود.
اما از سویی دیگر ارکان اصولگرایی حاضر نیست تا همه آبرو و حیثیت خود را بدست مدیریت شهری فعلی بسپرد چرا که بیم از این دارد همچون انتخابات ۱۴۰۳ «من نمی‌گذارم ها» سبب حذف کامل این جریان از ارکان تصمیم گیری و اجرایی شود.
بازی رقابت فقط به اصولگرایان و شکاف‌های درونی آن‌ها محدود نمی‌شود. اصلاح‌طلبان نیز که در انتخابات ۱۴۰۳، پیروزی‌های قابل توجهی به‌دست آوردند، بی‌تردید با دستِ خالی به میدان شورا نخواهند آمد. از هم‌اکنون نشانه‌هایی از فعال شدن بدنه اجتماعی این جریان دیده می‌شود و زمزمه‌هایی از بازگشت چهره‌های تأثیرگذار شهری اصلاح‌طلب نیز به گوش می‌رسد.
تحلیل‌گران سیاسی معتقدند با توجه به سابقه تاریخی مشارکت در انتخابات شوراها، در صورت فعالیت هدفمند اصلاح‌طلبان، فهرست آن‌ها نیز از قدرت رقابتی بالایی برخوردار خواهد بود و آنان به پیروزی، نه به‌عنوان یک احتمال، بلکه به‌عنوان یک سناریوی جدی نگاه می‌کنند.
در چنین شرایطی، شورای ششم تهران در وضعیتی پیچیده قرار دارد: از یک‌سو، انتقادهای جدی به عملکرد مدیریت فعلی و صف‌بندی‌های درونی اصولگرایان؛ از سوی دیگر، تحرکات سازمان‌یافته حامیان شهردار و در نهایت، بازگشت احتمالی رقیب دیرینه یعنی اصلاح‌طلبان.
در ماه‌های باقی‌مانده، باید دید این شورا و بدنه مدیریت شهری، توان عبور از فضای رقابت‌زده و تمرکز بر حل مشکلات واقعی شهر را خواهند داشت یا انتخابات پیش رو، همه‌چیز را تحت‌الشعاع خود قرار خواهد داد.
