بی تفاوتی کلینیک ها و مراکز درمانی به نوبت های اینترنتی مطب ها/ نوبت های اینترنتی برای ما سودی ندارد!
به گزارش صدای ایران از برنا، استارت آپهایی که در حوزه پزشکی و سلامت مشغول به فعالیت هستند توانسته‌اند قسمتی از نیاز جامعه را برطرف و مرهمی بر درد بیماران در شرایط سخت باشند اما نکته قابل توجه و صد البته قابل پرسش این است که همکاری این استارت آپها و وزارت بهداشت و یا سایر مراکز درمانی زیر نظر دیگر وزارتخانه‌ها به چه میزان است.
گزارش زیر تجربه واقعی یکی از مراجعین به کلینیک درمانی زیر نظر وزارت علوم و فناوری است که بیمار نوبت را به صورت آنلاین اخذ کرده است:
صبح (سه‌شنبه، ۱۴شهریور ۱۴۰۲) ساعت ۱۱:۱۵ از یکی از سایتهای آنلاین، برای پزشک فوق تخصص ریه برای ساعت ۱۵:۴۵ نوبت گرفتم، راس ساعت به کلینیک ۱۶ آذر مراجعه کردم پس از گذشت نیم ساعت، از منشی میزان زمان انتظار را جویا شدم و اظهار بی اطلاعی کردند.
بعد از چندبار پرس و جویم، منشی ساعت ۱۷ را برای حضور دکتر اعلام کرد، اما تا ساعت ۱۷:۳۰ هنوز پزشک به کلینیک نیامده بودند، من که از شدت تب و ناخوشی احوالم بی تاب شده بودم به منشی مراجعه کردم و ایشان من را به سمت اتاق مدیر کلینیک (کلینیک ۱۶ آذر) هدایت کردند؛ مسئله را با مدیر کلینیک در میان گذاشتم، مدیر کلینیک توضیح دادند که مسئولیت بیمارانی که آنلاین نوبت میگیرند با کلینیک نیست.
پس از اعتراض من نسبت به این موضوع که اگر شما مسئولیتی قبول نمی‌کنید پس نباید اجازه بدهید خارج از چارچوب نوبت دهی مرکز از سامانه دیگری نوبت داده شود و علاوه بر آن من دوازدهمین نفری هستم که نوبت دارم پس مسئولیت این همه بیمار با کیست!؟، مدیر مرکز پاسخ دادند شما باید خارج از مرکز ۳۰۰ الی ۴۰۰ هزار تومان پول ویزیت آزاد بدهید و بعد هم ماشین حساب را برداشتند و حساب کردند که از ۱۲۲۰۰۰ هزار تومان ویزیت، ۱۸۰۰ تومان سهم کلینیک است؛ اگر اینجا معاینه میشوید با این مبلغ به شما لطف میکنیم.
با اعتراض من که آقای دکتر برای جان مردم حساب و کتاب نکنید با صدای داد و فریاد ایشان مواجه شدم که پول ویزیت رو پس میدهیم و بروید.
در این گزارش دو نکته قابل تامل است اول؛ اگر هماهنگی میان استارت آپ و پزشک و مراکز درمانی وجود داشت و در صورت نیاز به زمان انتظار چندین ساعته به مراجعه اطلاع داده میشد چنین تجربه تلخی اتفاق نمی‌افتاد.
دوم اینکه، اهمیت حضور پزشکان در جامعه و زحمات و مجاهدت های بی دریغشان امری غیرقابل انکار است؛ اما آیا حساب و کتاب کردن سود مالی بیمار برای مرکز درمانی پاسخ درستی به اعتراض بیماری است که به دلیل حال بد و عدم توان جسمی برای انتظار معترض شده است؟!!
