لزوم خلع سلاح گروه های کُرد ضدایرانی

به گزارش صدای ایران، این رویکرد موجب گسترش میلیتاریسم و امنیتی شدن مناطق کردنشین ایران نیز شده که علاوه بر آسیب هایی که به شهروندان وارد می‌شود موجب «کُند شدن روند توسعه و نوسازی» در این مناطق نیز شده است.

در همین راستا، درگیری خونین ماه گذشته در اردوگاه کومله و انشعاب دوباره آن نشان داد که کارکرد سلاح در گروه های کُردی ساحت سیاست ورزی را به شدت به حاشیه رانده و عملا مسیر «خشونت و افراطی‌گری» را گسترش داده است.

متأسفانه مسئولین اقلیم شمال عراق نیز حداقل قواعد حکمرانی و سیاست ورزی را نیز رعایت نمی‌کنند و عملا این منطقه به یک منطقه میلیتاریزه تبدیل شده که هر روز ترور و قتل و کشتاری از آن مخابره می‌شود.

وضعیت بوجود آمده در این منطقه و گسترش اقدامات مسلحانه در گروه های کُرد ضد ایران این گمانه زنی را تقویت کرده که قطب بندی های میان این گروه ها در داخل آنها یا با سایر گروه ها «احتمال یک تنش فراگیر» را افزایش داده است.

تاریخچه رفتار این گروه ها نیز نشان می دهد این گمانه زنی چندان دور از ذهن نیست.

برای کسانی که به تاریخ تحولات معاصر کمتر آشنایی دارند مطالبی هرچند موجز از کتاب «جنگ احزاب در کردستان» را به عنوان نمونه نقل قول کرده و یادآور می‌شویم اگر روند خلع سلاح این گروه ها به سرعت آغاز نشود قطعا با بحران جدی در منطقه اقلیم شمال عراق روبرو خواهیم شد.

و اما بخشی از کتاب مزبور: در آذر ۱۹۷۹ تعدادی از پیشمرگان کومله جهت فعالیت سیاسی، تبلیغی [ بصورت مسلحانه ] به روستای مولاناوی سقز می روند در هنگام تبلیغ مورد حمله غافلگیرانه حزب دمکرات قرار می‌گیرند و چهار تن از آنها دستگیر و یک پیشمرگه دیگر به نام حسن اقبالی در حالی که زخمی شده و فرار کرده بود توسط نیروهای دمکرات دستگیر و سرش را از تن جدا می کنند!

در سال ۱۳۵۹ در شهر بوکان ، پیشمرگان حزب دمکرات به مقر سازمان پیکار که پیشتر مقاله‌ای در نقد حزب دمکرات نوشته بودند حمله ور شده و سه تن از آنها را به قتل می‌رسانند. سازمان پیکار در مقاله ای در نشریه پیکار ۹۷ مورخ ۱۸ اسفند ۱۳۵۹ گزارشی از این حمله منتشر کرده که بر اساس آن پس از ورود نیروهای مسلح حزب دمکرات به داخل ساختمان یک نیروی حزب دمکرات سر یکی از افراد زخمی شده پیکار را میبُرد!

در سال ۱۹۸۳ مقر نیروهای کومله در «برده سور» سردشت مورد حمله پیشمرگان دمکرات به فرماندهی «ملا حسن شیوه سلی» از اعضای کمیته مرکزی آن گروه قرار گرفت و شمار افراد کومله که خیلی کم و عموما کادر سیاسی، تشکیلاتی بودند (۱۵ نفر ) با آنها مقابله نکردند.

اما اینها فقط دست گرمی بود چرا که در شهریور ۱۳۶۳ کمیته مرکزی دمکرات کردستان ایران رسما جنگ سراسری علیه کومله را اعلام کرد.

سه ماه بعد در ۲۵ آبان ۱۳۶۳ نیروهای دمکرات به نیروهای نظامی کومله در «اورامان» حمله کردند که طی آن ۳ تن از پیشمرگان کومله را کشته و ۱۰دنفر دیگر را اسیر که بعدا همگی را سلاخی و سر بریدند!

بر اساس اعلام رسمی کومله دو نفر از اعدامیان مصدومانی در حال مداوا در یک درمانگاه صحرایی بودند که نیروهای دمکرات آنها را در همان وضعیت اعدام کردند و سپس جنازه هایشان را آتش زدند.

این تنها گوشه کوچکی از رفتار و منش گروه های مسلح کُرد ضد ایرانی است که همچنان با فراز و نشیب ادامه دارد، لذا اینکه ما هشدار می‌دهیم بهترین گزینه برای پایان دادن به تنش‌ها «خلع سلاح» آنها در اقلیم شمال عراق هست، به واسطه بررسی رویکرد این گروه ها در طول سال‌های اخیر است.