پایدارسازی گود به روش نیلینگ

به گزارش صدای ایران، این روش در موارد مختلفی از جمله پایداري جداره تونل ‌ها، سازه ‌هاي زیرزمینی، پایداري ترانشه ‌ها در احداث بزرگراه‌ ها و راه آهن ‌ها، پایدار ساختن و حفاظت از گود در سازه ‌هاي مناطق شهري، ساختمان ‌هاي مجاور گود، ایستگاه‌ هاي زیرزمینی مترو و یا پایدار سازي کوله ‌هاي مجاور پل‌ها در زمین‌هاي سست و ریزشی استفاده می شود.

یکی از روش های پایدارسازی دیواره های گود روش نیلینگ یا میخکوبی دیواره ها می باشد. این روش در موارد مختلفی از جمله پایداري جداره تونل ‌ها، سازه ‌هاي زیرزمینی، پایداري ترانشه ‌ها در احداث بزرگراه‌ ها و راه آهن ‌ها، پایدار ساختن و حفاظت از گود در سازه ‌هاي مناطق شهري، ساختمان ‌هاي مجاور گود، ایستگاه‌ هاي زیرزمینی مترو و یا پایدار سازي کوله ‌هاي مجاور پل‌ها در زمین‌هاي سست و ریزشی استفاده می شود.

در این روش خاک توسط میلگردهای فولادی با قطر 28 الی 40 میلیمتر و در فواصل تقریبی 2 متر و زاویه 10 الی 20 درجه مسلح می گردد. بدین منظور پس از خاکبرداری اولیه، حفاری گمانه‌ ها بر اساس نقشه های اجرایی در فواصل معین انجام می پذیرد. سپس میلگرد ‌‌ها درون گمانه ها جاگذاری می شوند و جهت قرارگیری میلگرد ها در وسط گمانه از فاصله نگهدار استفاده می گردد.

پس از اتمام عملیات میلگرد گذاری و تزریق، نوار های زهکش جهت کاهش فشار آب پشت دیواره و هدایت آب در سطح دیواره کار گذاشته می شود. سپس عملیات مش بندی به گونه ای که حداقل يک چشمه كامل با شبکه بعدی هم پوشانی داشته باشد، اجرا می گردد. سپس سطح دیواره با یک لایه 10 تا 20 سانتیمتری، بتن پاشی می گردد، تا با حفظ یکپارچگی بیشتر بین میخ ها از فرسایش خاک جلوگیری گردد و یک صفحه فلزی به عنوان سر نیل بر روی دیواره قرار گرفته و توسط یک مهره به آرماتور درون گمانه متصل می گردد و تمامی مراحل برای سایر ردیف ها تکرار می گردد.

آزمایش خاک یا مطالعات ژئوتکنیک، شاخه ای تخصصی از مهندسی عمران می باشد که با هدف تعیین خواص مهندسی خاک و سنگ و نحوه اندرکنش آنها انجام می گردد. در این آزمایش، خاک از نظر مهندسی بررسی می‌شود تا مطمئن شوند که مقاومت لازم برای نگه داری سازه را داشته باشد.

وزن ساختمان و تاثیر نیروهای طبیعی مثل باد روی سازه و انتقال مجموع این نیروها روی بافت خاکی که ساختمان در آن قرار دارد، موثر است، بنابراین آزمایش خاک و شناسایی تیپ آن ضروری است. در نهایت هر ساختمانی وزنش را به خاک منتقل می‌کند و از این رو آزمایش خاک برای مهندسین و کارفرمایان اهمیت زیادی دارد. زلزله‌ های اخیر و نیز افزایش جمعیت باعث شده است که مهندسین بیش از گذشته به آزمایش خاک توجه کنند.

به کمک آزمایش خاک اطلاعاتی از جمله توان و سختی خاک زیر ساختمان، اندرکش خاک، پروفیل زمین، شناخت نا پایداری ها و عواقب ناشی از حوادث طبیعی مانند زلزله به دست می‌آید. از این رو شناسائی وضعیت لایه بندی زیر سطحی و ویژگی های مهندسی خاک، پیش نیاز تمامی پروژه های عمرانی می باشد.

به طور کلی هدف از آزمایش خاک یا مطالعات ژئوتکنیک تعیین متغیر های مورد نظر به منظور طراحی شالوده، زیر ساخت ها، سازه های زیر زمینی، تخمین ریسک های ژئوتکنیکی، هیدروژئولوژیکی، ژئولوژیکی برای انسان و محیط می باشد. با انجام مطالعات ژئوتکنیک در پروژه های ساختمانی، می توان به ایمنی بالاتر و عملکرد بهینه رسید.

آزمایش خاک با استفاده از تجهیزات و دستگاه های خاص در آزمایشگاه خاک انجام می شود و کارشناسان ویژگی های خاک را از نظر شیمیایی و فیزیکی بررسی می کنند. پس از انجام آزمایش، گزارشی از خصوصیات خاک مانند تیپ خاک، ساختار مکانیکی و لایه‌ های ژئوتکنیکی مشخص می گردد.

 

پایدارسازی گود یکی از مهم ترین عملیات های عمرانی در تمامی ساخت و ساز ها است. اگر به این مسئله توجه کافی نشود، خطرات و مشکلات بسیاری به وجود خواهد آمد. پایدارسازی با هدف جلوگیری از ریزش دیواره گود و ایمن سازی ساختمان ‌های مجاور و کاهش خطر ریزش آن‌ها صورت می‌گیرد. 

یکی از مهم‌ترین مسائلی که در اجرای گوبرداری مطرح است انتخاب روش مناسب برای پایدارسازی گود می‌باشد. امکان اجرای سازه نگهبان به عوامل مختلفی همچون عمق گودبرداری، نوع و شدت ضعف خاک، مقدار رطوبت در خاک، زاویه شیب خاکبرداری و…. بستگی دارد. از این رو باید قبل از اجرای پروژه اطلاعات کافی درباره‌ی شرایط موجود به دست آورد تا بتوان با تحلیل و بررسی وضعیت موجود، مشخصات خاک منطقه و نواحی مجاور و همچنین هزینه‌ی طرح،‌ نسبت به انتخاب بهترین روش پایدارسازی گود اقدام کرد.

روش های نیلینگ (میخکوبی)، انکراژ (مهارگذاری)، سازه نگهبان خرپایی، سپرکوبی، تاپ دان، استرات (مهار متقابل)، سولجرپایل (دیوار برلنی) و دیوار دیافراگمی از جمله متداول ترین روش های پایدارسازی گود می باشند.

هر یک از انواع سازه نگهبان دارای مزایا و محدودیت های ویژه ای هستند که متناسب با شرایط پروژه ها می توان از هر یک یا تلفیق آن ها استفاده نمود. در هر یک از روش های پایدارسازی گودهای عمیق بنا به مقتضیات طراحی، عضوی به عنوان دیوار حائل می تواند وجود داشته باشد.

این عضو می تواند دیوار دیافراگمی، شمع های بتنی، ستون های تزریق پر فشار (جت گروتینگ) و اختلاط عمقی، شمع های نگهبان فلزی، سپر یا اعضای مشابه باشد. البته در روش میخ کوبی یا نیلینگ معمولاً از یک لایه بتن پاششی (شاتکریت) به عنوان پوشش استفاده می شود.

هر یک از سازه های نگهبان های دارای مزایا و محدودیت های گوناگونی هستند که با در نظر گرفتن شرایط هر پروژه روش بهینه انتخاب می گردد و در صورت نیاز روش ها تلفیق می گردند.