کوچکی آلت معمولا به اندازه کوچک آلت تناسلی گفته می شود که در نوزادی یا سنین بسیار پایین تشخیص داده می شود.
کد خبر: ۲۸۳۰۶۲
تاریخ انتشار: ۰۸ بهمن ۱۴۰۱ - ۱۱:۴۸
به گزارش صدای ایران، این موضوع معمولا در نتیجه کمبود تستوسترون برای نوزاد ایجاد می شود. هورمون درمانی زودهنگام در بعضی از افراد می تواند به تحریک رشد آلت تا دستیابی به طول نرمال کمک کند.

میکروپنیس یا کوچکی آلت، عبارت پزشکی استفاده شده برای آلت دارای ساختار طبیعی اما اندازه کوچک گفته می شود. عوامل ژنتیکی یا هورمونی از موارد موثر بر ایجاد این مشکل است. پزشکان معمولا می توانند این مشکل را در اوایل کودکی نوزاد تشخیص دهند و به درمان کوچکی آلت تناسلی با استفاده از روش های مناسب برای شخص بپردازند تا فرد در آینده دچار مشکلات جنسی و باروری نشود.

مادامی که مشکل دیگری در فرد وجود نداشته باشد، میکروپنیس می تواند عملکرد نرمالی را ارائه دهد و افراد مبتلا به کوچکی آلت در ادرار و نعوظ با مشکلی مواجه نخواهند بود.

چه آلتی کوچک است؟

کوچکی آلت: کدام درمان‌ها برای آن مناسبند؟

اندازه آلت کوچک در نگاه پزشکان معمولا توسط طول اندازه کش آمده (SPL) تعیین می شود. راه درست اندازه گیری SPL، کشیدن آرام آلت و اندازه گیری نوک تا انتهای آلت است. اگر انحراف استاندارد طول آلت از مقدار میانگین، بیش از 2.5 سانتی متر باشد، کوچک محسوب می شود. برای مثال: 
  • میانگین طول کش آمده آلت برای مردان بزرگسال، 13 سانتی متر است. طول 9 سانتی متری یا کمتر آلت، نشان دهنده وجود کوچکی آلت یا میکروپنیس خواهد بود.
  • میانگین SPL برای نوزادان 3.5 سانتیمتر است؛ SPL دو سانتیمتر یا کمتر، نشان دهنده میکروپنیس نوزادان است.

نشانه‌های کوچکی آلت چیست؟

رایج ترین نشانه کوچکی آلت در کودکان، آلت کمتر از دو سانتیمتری در حالت کشیده شده است؛ آلت 9 سانتی متری یا کمتر در بزرگسالان نیز آلت کوچک به شمار می رود. کوچکی آلت ممکن است به خودی خود رخ دهد اما معمولا با مشکلات پزشکی ناشی از اختلالات هورمونی یا مشکلات مادرزادی همراه خواهد بود. علائم کودکتان به دلیل ایجاد میکروپنیس بستگی دارد. بعضی افراد مبتلا به کوچکی آلت با تعداد اسپرم های کمتری همراه می شوند، اما این موضوع در همه موارد صادق نیست.

دلیل کوچکی آلت چیست؟

کوچکی آلت معمولا در نتیجه کمبود تستوسترون جنین ایجاد می شود که می تواند ناشی از مشکلات مختلفی مثل سندروم پرادر-ویلی، سندروم کالمن یا رایج ترین موضوع یعنی هیپگنادیسم هیپوگنادوتروپیک باشد.

عدم موفقیت هسپوتالاموس (بحشی از مغز که کنترل کننده سیستم عصبی خودایمنی و غده هیپوفیز است) در ترشح هورمونهای تحریک کننده بیضه برای تولید تستوسترون به هیپوگنادیسم هیپوگنادوتروپیک منجر می شود. این فرایند برای طی روند طبیعی بلوغ و امکان برخورداری از عملکرد تولید مثلی ضروری است. گاهی اوقات هم هیچ دلیل مشخصی برای کوچکی آلت وجود ندارد.

پزشکان چطور کوچکی آلت را درمان می‌کنند؟

کوچکی آلت: کدام درمان‌ها برای آن مناسبند؟

پزشک با انجام معاینات جسمانی، ابتلای شما به کوچکی آلت را (معمولا در انفوان کودکی) تشخیص می دهد. او طول آلتتان را اندازه می گیرد و آن را با میانگین طولی افراد دیگر در همین سن مقایسه می کند.

درمانی برای کوچکی آلت وجود ندارد، اما با تشخیص زودهنگام این مشکل در کودکی می توان هورمون درمانی را شروع و به رشد آلت کمک کرد. شانستان برای درمان موفق کوچکی آلت در صورت شروع درمان در نوزادی بالاتر خواهد بود.

روند درمان کوچکی آلت به عامل ایجاد این مشکل بستگی دارد و گزینه های درمان آن عبارتست از:

تستوسترون

معمولا تستوسترون اولین گزینه ای است که پزشکان برای درمان کوچکی آلت در نظر می گیرند. آنها دوره مصرف کوتاهی از تستوسترون را برای کودک تجویز می کنند و واکنش آلت به هورمون رشد را بررسی می کنند. متخصص اطفال می تواند تستوسترون را به کودک تزریق کند و یا آن را به صورت ژل و پماد بمالد. پزشک در صورت عدم موفقیت تستوسترون، شاید روش های هورمون درمانی دیگری را امتحان کند.

جراحی

تنها در صورتی از جراحی برای درمان کوچکی آلت استفاده می شود که هیچ یک از روشهای دیگر درمان موثر نبوده باشد. فالوپلاستی یا جراحی ترمیمی برای میکروپنیس برای کودکان می تواند خطرناک باشد؛ جراحی در میان جوانان و بزرگسالان خیلی رایج تر است.

اگر کوچکی آلت در اثر مشکلات هورمونی ایجاد شده باشد، می توان آینده خوبی برای درمان آن متصور بود. آنها معمولا پاسخ مناسبی به درمان با تستوسترون می دهند. بیماران با ادامه درمان، شاهد رشد آلتشان خواهند بود اما این مقدار هنوز پایین تر از میانگین خواهد بود.

اما اگر کوچکی آلت در اختلالات هورمونی دیگر رخ داده باشد، نمی توان نرخ موفقیت بالایی را برای آن در نظر گرفت.

سندروم کوچکی آلت چیست؟

اندازه آلت یک مولفه اساسی در خودانگاره است. اگرچه شاید افراد در صحبت هایشان اینطور نگویند، اما تقریبا هر کسی اندازه آلت خودش را نمی پسندد و آن را کوچک می داند. اگر علیرغم داشتن یک آلت نرمال، خیلی نگران اندازه آلتتان هستید، شاید دچار سندروم کوچکی آلت باشید.

اختلال بدریخت انگاری به حالتی گفته می شود که نگرانی بیش از حد درباره ظاهرتان، زندگیتان را تحت تاثیر قرار دهد. در صورت ابتلا به اختلال بدریخت انگاری به کمک یک روانشناس حرفه ای نیاز خواهید داشت. اما اکثر افراد تنها به تایید طبیعی بودن ظاهرشان توسط اطرافیان نیاز دارند.

یافته های مطالعات نشان داده که بسیاری از افراد، نگران اندازه نعوظشان و بسیاری دیگر هم نگران ظاهر آلتشان در حالت شل هستند. یکی از دلایل این نگرانی ها، نداشتن دید مناسب از اندازه نرمال آلت است. حدس اغلب افرادی که عدد میانگین را حدس زده بودند، اشتباه بود.

نحوه اندازه‌گیری آلت تناسلی

شاید برایتان عجیب باشد که اندازه آلت را در حالت نعوظ اندازه نمی گیرند، بلکه متغیرهای زیادی در این موضوع درگیر است. در واقع قابل اعتمادترین معیار اندازه گیری آلت، طول آلت کشیده است. هر چه طول آلت کشیده فرد بیشتر باشد، طول نعوظ طولانی تری نیز خواهد داشت.

برای بدست آوردن این اندازه باید طول آلت را در زمان شل بودن آن اندازه گرفت. خط کش را در کنار آلتتان نگه دارید – البته لازم نیست که خط کش را دقیقا در محل جدا شدن آلت از کیسه بیضه قرار دهید. حال به آرامی و تا جایی که می توانید، آلتتان را بکشید و طول آلت تا نوک آلت را اندازه بگیرید.

در صورت ابتلا به کوچکی آلت، چه انتظاری باید داشته باشم؟

نقطه نظر افراد مبتلا به کوچکیی الت با توجه به عامل بروز این مشکل با هم متفاوت است. برای مثال افراد مبتلا به کوچکی آلت ناشی از کمبود هورمون معمولا می توانند امید بیشتری (به خصوص در صورت تشخیص و درمان زودهنگام آن) داشته باشند. این موارد معمولا واکنش خوبی به هورمون درمانی در سنین پایین نشان می دهد و امکان دستیابی به طول آلت کافی و عملکرد جنسی نرمال در بزرگسالی را خواهند داشت.

درمان اختلالات دیگری مثل سندروم عدم حساسیت به آندروژن معمولا چالش زا تر خواهد بود. هورمون درمانی معمولا از تاثیر خاصی بر این افراد برخوردار نخواهد بود و آلت فرد کوچک باقی خواهند ماند.

واکنش افراد به کوچکی آلت چیست؟

مواجهه با کوچکی آلت در صورت شکست درمان دشوار خواهد بود، اما اصولا استفاده از مددکاری اجتماعی و مشاوره روانشناسی در حفظ سلامت روانی و احساسی از اهمیت بالایی برخوردار است. میکروپنیس یک مشکل نادر است و درمان آن به فاکتورهای مختلفی وابسته است. پزشکتان در هر مرحله درباره گزینه های مختلفی که در اختیارتان قرار دارد، با شما صحبت می کند.

پربیننده ترین ها
آخرین اخبار