نشنال اینترست: تندروها تلاش نکنند، جزئیات مذاکرات به دست آنها نخواهد افتاد

نشنال اینترست نوشت: در هر مذاکره‌ای، یکی از طرفین ممکن است هرگز تا آخر مذاکره خاطرجمع نباشد که به چه میزان طرف او برای چیزی بیش از انچه که آنها در نهایت خواهند پذیرفت، موقتا اصرار و پافشاری می‌کند.

برخی نظرات خوش‌بینانه‌ راجع به مذاکرات هسته‌ای با ایران مطرح کرده اند، مبنی بر اینکه ما نباید به نشانه‌های بن‌بست‌ مذاکراتی، توجه خیلی زیادی داشته باشیم چرا که طرفین احتمالا تا لحظة اخر بزرگترین امتیازات باقیمانده‌شان را حفظ خواهند کرد.

شاید، یک دلیل مناسب برای نگرانی این باشد که چه بسا ممکن است که ما در طی یک دهه بهترین فرصت‌ها را برای رهایی از یک دورة بی‌نتیجه از مواجهه با ایران، تضمین این هدف که ایران هرگز به سلاح هسته‌ای دست نخواهد یافت، و آزادساختن دیپلماسی ایالات متحده امریکا برای توافق بهتر در خصوص سایر مسائل منطقه‌ای، از دست بدهیم. اگر طرف ما با سرسختی به این باور پایبند باشد که محدودکردن برنامة غنی‌سازی اورانیوم ایران برای فلان تعداد سانتریفیوژ یا فلان تعداد واحد کار جداگانه آنقدر مهم است که ارزش عدم توافق را دارد، فرصت را از دست خواهیم داد.

این امر آنقدر هم مهم نیست، و دل‌مشغولی به «گریز»، به‌گونه‌ای نادرست از مسیر خود منحرف شده و به‌واقع کاری احمقانه است؛ یک دلیل آن این است که هر واکنش محتملی در برابر اقدام ایران، مبتنی بر نوع «فرصت‌های گریز»ی نخواهد بود که راجع به آن صحبت می‌شود و دیگر آنکه این دل‌مشغولی، کل انگیزه‌ها و محرک‌های طرف توافق را نادیده می‌گیرد. ما باید امیدوار باشیم که هوشیاری کافی برای درک این امر وجود داشته باشد، و اینکه شکیبایی سیاسی کافی در برابر خواسته‌های آنهایی که در تمام این مدت در ستیز با عقل سلیم برآمده‌اند، حکمفرما باشد. اما با مشخص‌شدن تاریخ دقیق برای کامل کردن مذاکرات چند هفته بعد، الان فرصتی است برای مقامات هر دو طرف این مذاکره که از مزایا و فواید رسیدن به توافق وقوف یابند. بر طبق نشانه‌های اندکی که آشکار شده است،‌ این مذاکرات در خصوص اکثر شروط توافقنامه به یک زبان مشترک دست یافته است. انجام این کار تصدیق این امر خواهد بود که از جهاتی، سخت‌ترین چالش سیاسی، بین دولت‌های در حال مذاکره ادامه نمی‌یابد، بلکه در عوض، بین هر دولت و تندروهای ضد توافق در جناح خود طرفین به‌راه می‌افتد.

افشا شدن پیش‌نویس توافق، چه‌بسا ممکن است از چندین وجه به فائق‌آمدن بر مخالفت تندروها کمک کند. از یک طرف، افشای پیش‌نویس توافق‌نامه، تاکید خواهد داشت که طرفین تا کجا پیش رفته‌اند، آنها چقدر به امضای توافق نهایی نزدیک شده‌اند، و چقدر ننگ‌آور خواهد بود که سرسختی و لجاجت سبب بهم‌خوردن مذاکرات شود. افشای متن پیش‌نویس، مسئولیتی را نیز بر دوش آن کسانی قرار خواهد داد که ادعا می‌کنند چیزی شبیه به اختلاف بین فلان تعداد سانتریفیوژ، دارای معنا و مفهوم برهم‌زدن توافق است ـ وقتی که به‌واقع اینگونه نیست.  

بیایید واژگان یک پیش‌نویس توافقی را ببینیم که به ما کمک می کند تا از یک صحبت احمقانه‌ای نجات یابیم که مخالفان هر گونه توافق با ایران، حتی آنهایی که مذاکرات را حمایت می‌کنند، در گفتگوهایشان استفاده می‌کنند. این صحبت این است که «توافق نکردن بهتر از یک توافق بد و نادرست است». این گفته، گفته‌ای احمقانه است که مکررا تکرار می‌گردد، خواه این توافق در مقایسه با عدم توافق، خوب باشد یا خواه بد.

توجه به واژگان یک پیش‌نویس توافق واقعی، همه ما را قادر می‌سازد تا چنین مقایسه‌ای را انجام دهیم. و آنچه که پس از این از تندروهای طرفین مذاکره انتظار می‌رود این است: توضیح و تشریح دقیق اینکه چرا عدم توافق در کل، بهتر از عباراتی خواهد بود که پیش از این با آن روبه‌رو می‌شدید ـ حتی با زبان و کلامی که طرف دیگر توافق دنبال آن است. تندروها در طرف ما باید توضیح دهند که چرا عدم توافق ـ به‌معنای عدم هیچ‌گونه شروط و محدودیتی در خصوص غنی‌سازی اورانیوم، هیچ‌گونه نظارت و کنترل بیشتر، و هیچ چیز دیگر بر سر راه التزام‌‌های مقررشده در خصوص ایران ـ از پذیرفتن فلان تعداد سانتریفیوژ به‌جای فلان تعداد سانتریفیوژ بهتر خواهد بود. علنی‌شدن جزئیا مذاکرات احتمالا اتفاق نخواهد افتاد مگر آنکه تاریخ معین ماه بعد بدون هیچ‌گونه توافقی سر برسد.