گپی با پسر عقاب آسیا؛ از آروزهایش تا بازی در ینگه دنیا

آن روزها که عکس هایش در کنار پدرش روی جلد نشریات ورزشی بود، شاید کسی فکر نمی کرد روزی برسد که پسر عقاب آسیای بخواهد جای او را بگیرد.

امیر عابدزاده خیلی زود از ایران رفت تا به عنوان یک دروازه بان بزرگ به کشورمان بازگردد. همان زمان می گفتند که پسر عابدزاده جای او را پر خواهد کرد؛ اتفاقی که تا این لحظه رخ نداده است.

امیر به انگلیس و سپس آمریکا رفت تا در آکادمی دروازه بانی آب دیده شود اما اتفاقاتی برای او رخ داد تا تصمیم به بازگشت بگیرد. او به پرسپولیس آمد تا همه را به یاد آن روزهایی که عابدزاده بزرگ در درون دروازه این تیم روزگار را بر مهاجمان حریف سیاه کرده بود، بیندازد اما باز هم نشد.

امیر عابدزاده شاید به جای آنکه نان اسم پدرش را بخورد طی این سال ها چوبش را خورده است. با امیر عابدزاده درخصوص پسر آدم معروف بودن، سفرش به انگلیس و آمریکا و همچنین روزگارش در ایران صحبت کردیم و او از آرزویش برای ما گفت. امیر عابدزاده به مانند پدرش خیلی با مصاحبه کردن موافق نیست.

حس خوبی دارد. من از اینکه پسر احمدرضا عابدزاده هستم به خود افتخار می کنم، هر چند که پسر چنین شخصی بودن سختی های خودش را دارد.

اینکه پدر من احمدرضا عابدزاده است برای من که دروازه بان هستم یک نعمت است اما من می خواهم خودم باشم یعنی امیر عابدزاده و تنها می خواهم از تجربیاتش بهره ببرم.

زمانی که به ایران آمدم، بابت اینکه پسر عابدزاده بودم خیلی جاها ضربه خوردم اما هرگز به این مسائل توجه نکردم و هیچ وقت نخواستم تسلیم این حاشیه ها شوم. شاید همین موضوع باعث شده که من در انگیزه و هدفم قوی تر شوم. به این مسائل کاری ندارم و می خواهم به هدفی که دارم برسم. شاید آنهایی که غرض ورزی می کنند و مرا می زنند، کارشان حکمتی دارد تا من در شرایط سخت تر بتوانم خودم را نشان دهم هر چند زمان را نمی توان به عقب برگرداند و باید تلاش کرد.

هدف من بزرگتر از فوتبال ایران است. من همیشه فراتر از فوتبال ایران و تیم ملی فکر می کنم و می خواهم خودم را در فوتبال اروپا محک بزنم. منتظر روزی هستم که این فرصت در فوتبال اروپا به من داده شود.

خودم هم نمی دانم. خدا می داند. می خواهم در فوتبال ایران آنقدر تمرین کنم تا مجبور شوند به من هم بازی بدهند. من شرایطم از خیلی ها که پدرشان معروف هم نیست سخت تر است و تنها با تمرین کردن می توانم خودم را ثابت کنم.

اتفاقا پیش آمده که به من گفته اند به خاطر سنم بازی به من نمی رسد، اما چوب اسم پدرم و سنم را با هم خوردم. گذشته ها گذشته و نمی خواهم در مورد گذشته ها صحبت کنم و دوست ندارم مسائل حاشیه ای را مطرح کنم.

دلیلش را می دانم چرا به تیم ملی امید دعوت نشدم اما چون تیم ملی در آستانه بازی های آسیایی قرار دارد، نمی خواهم برای آنها حاشیه درست کنم. متاسفانه این ایراد در فوتبال ایران وجود دارد.

در این تیم ملی بازیکنی هم وجود دارد که باشگاه نداشته. در فوتبال ایران بازیکنانی داریم که در تیم ملی جوانان بوده اند اما باشگاهی نداشته اند و این خیلی مسخره است که بازیکن بدون بازی باشگاهی در تیم ملی حضور داشته باشد. نمی خواهم وارد جزییات شوم اما نمی شود هم گفت به خاطر مسائل فنی دعوت نشدم بلکه یک سری مسائل دیگر در میان است که نمی خواهم بازگو کنم. یک سری اطرافیان تیم ملی امید باعث شدند که من به تیم ملی دعوت نشوم.

قطعا. من به خودم اعتقاد دارم و مطمئن باشید که می توانستم به وینگادا در بازی های آسیایی کمک کنم. هر چند که پرداختن به این مسائل مهم نیست چرا که فکر من بزرگتر از تیم ملی امید و فوتبال ایران است.

قبول دارم که اگر در لیگ یک بازی می کردم و سپس به لیگ برتر می آمدم بازی بیشتری به من می رسید، اما می دانم توان بازی کردن در لیگ برتر را دارم و بازی نکردن من در لیگ برتر به خاطر پایین بودن توانایی ام نیست.

چه بگویم؛ من نمی توانم در مورد رفتار و مصاحبه های پدرم صحبت کنم چرا که او روش خودش را دارد و من هم کار خودم را می کنم. می خواهم روی پای خودم بایستم و کاری به این مسائل ندارم.

من وظیفه ام تمرین کردن و تلاش برای اینکه خودم را نشان بدهم است. می توانید از بچه های راه آهن بپرسید که در تمرینات راه آهن چگونه کار می کنم و شرایطم به چه شکلی است. بازی کردن من بستگی به نظر سرمربی دارد. من برای آینده ام تلاش می کنم و از تمرین کردن خسته نمی شوم.

پشتکار پدرم را همیشه الگوی خودم قرار می دهم و این خصوصیات پدرم را تحسین می کنم. او برای اینکه به هدفش برسد، همیشه انگیزه دارد و تلاش می کند.

عادت به تمرین؛ تمرین کردن برای احمدرضا عابدزاده مثل غذا خوردن و نفس کشیدن است. کلمه «عادت به تمرین»، برازنده احمدرضا عابدزاده است. بزرگترین عادت زندگی پدرم تمرین کردن است. اگر من هم بتوانم مثل پدرم به تمرین عادت کنم، می توانم موفق شوم. هر چه تمرینات بیشتر شود، شما باید بیشتر از زندگی تان لذت ببرید؛ این یعنی موفقیت.

شرایط در گذشته با الان فرق می کند. پدرم در تمریناتی که الان با هم داریم در مورد کوچکترین اشتباهم با من صحبت می کند و سپس مراقبم است تا آن اشتباه را دیگر تکرار نکنم.

اول که به انگلستان رفتم در باشگاه منچستر مشغول شدم اما بعد از چند ماه به خاطر درسم نتوانستم به طور مرتب در تمرینات رده های پایه این باشگاه شرکت کنم؛ برای همین تمریناتم را به طور حرفه ای پیگیری نکردم و یک سال به درس خواندن پرداختم، تا اینکه به تاتنهام رفتم.

من در این باشگاه انگلیسی خوب کار کردم و هر روز پیشرفت می کردم، به طوری که یک روز یکی از مربیان تیم اصلی تاتنهام سر تمرینات ما آمده بود و وقتی تمرین کردن مرا دیده بود به مربی تیم گفت: با این بازیکن قرارداد ببندیم، همان روز مربی مان به من گفت فردا گذرنامه ام را بیاورم.

تا اینکه گذرنامه مرا دیدند و متوجه شدند که ایرانی هستم و با ویزای دانشجویی در انگلستان زندگی می کنم، عنوان کردند که نمی توانند با من قرارداد ببندند.

بله؛ زندگی کردن در انگلستان برای من سخت شده بود و نمی توانستم به عنوان یک ایرانی در فوتبال انگلستان بمانم. با اینکه یکی از بزرگترین تیم های لندن مرا می خواست اما دیدم که بهتر است آرزوهایم را جای دیگری دنبال کنم چرا که کار کردن در انگلستان برای من به عنوان یک ایرانی امکانپذیر نبود. نمی خواهم بگویم آنها نژادپرست بودند اما فکر می کنم به خاطر ایرانی بودنم به من سخت گرفتند. فکر می کنم دلیل قرارداد نبستن احسان حاجی صفی با فولام انگلیس هم همین بحث باشد.

انگلستان برعکس ایران است. در آنجا اگر بازیکن انگلیسی 80 باشد و بازیکن ایرانی 100 آنها بازیکن انگلیسی را برمی دارند، درست برعکس ایران. در ایران اگر بازیکن خارجی 10 درصد هم از بازیکن ایرانی بهتر باشد یا مثل بازیکن ایرانی باشد با بازیکن خارجی قرارداد می بندند.

بعد از مشورت هایی که داشتم و چون نمی خواستم در انگلستان بمانم تصمیم گرفتم به آمریکا بروم. دو فصل خوب در آمریکا داشتم و توانستم در این کشور پیشرفت کنم و خودم را نشان دهم. من به دنبال این بودم که از آمریکا به باشگاه های اروپایی بروم. فکر می کنم اگر به تیم ملی امید دعوت می شدم، بیشتر دیده می شدم و شانس این را داشتم تا فوتبالم را در اروپا ادامه دهم، هر چند که دیگر به این موضوع فکر نمی کنم و باید دوباره آنقدر خوب کار کنم تا بتوانم یک بار دیگر شانسم را برای حضور در فوتبال اروپا امتحان کنم.

زمانش را نمی دانم اما من تلاش می کنم و باید دید سرنوشت چگونه رقم می خورد. من دوست دارم در اروپا بازی کنم اما فعلا در ایران هستم.

بله؛ من در انگلستان هم که بودم چند هفته با بزرگسالان تاتنهام هم تمرین کردم. آن تمرینات برای من تجربه خوبی بود و برای همین می گویم که این توانایی را دارم که در اروپا بازی کنم.

فوتبال در اروپا واقعا حرفه ای است و آنها برای فوتبال سرمایه گذاری و برنامه ریزی مشخصی دارند. اصلا نمی شود فوتبال اروپا را با ایران مقایسه کرد.

همیشه در حال کسب تجربه از پدرم و دیگران هستم اما نمی توانم خودم را جای پدرم بگذارم. اشتباه است بخواهید مرا با او مقایسه کنید. او احمدرضا عابدزاده است و من امیر عابدزاده.

پدر من آن زمان هم که بازی می کرد از اروپا پیشنهاد داشت. پدر از لیگ آلمان و ترکیه پیشنهادات خوبی داشت اما ترجیح داد در ایران بماند.

اگر با خودش تمرین نمی کردم، نمی توانستم نظر هم بدهم اما حالا که شاگردش هستم به جرأت می گویم تمرینات او برای من سخت نیست هر چند همه می گویند که تمرینات پدرم سخت است اما من قبول ندارم. این به عادت افراد برمی گردد. من خیلی وقت ها بعد از تمرین ها می مانم و با پدرم اضافه تر تمرین می کنم.

این تمرینات که می گویند خاص است. به نظر من تمرین تکراری بیشتر به دروازه بان آسیب می زند. اینکه همه اش شیرجه بزنیم، اسمش تمرین نیست. به نظر من تمرینات پدرم نشاط بخش است و متفاوت.

هر کسی نظر خودش را دارد. من به نظر بعضی ها کاری ندارم. سلیقه تمرینی افراد با یکدیگر فرق می کند، من خودم از تمرینات پدرم لذت می برم.

من فکر نمی کنم اما الان بهتر است نظر ندهم. بزرگترهای فوتبال باید در این مورد نظر دهند.

به شخصه دوست دارم در دو تیم یوونتوس و رئال مادرید بازی کنم.

من چند سال برای اینکه دروازه بان شوم زمان گذاشتم و حالا هم معتقدم که باید به شرایط بازی کردن برسم. زمانی که بازی به من برسد می توانم بگویم کی به فوتبال اروپا می روم. البته اعتقادی به سن ندارم چرا که در فوتبال روز دنیا کیفیت بازیکنان مهم است نه سن شان.

کاری به زمان ندارم، فقط تلاش می کنم تا به هدفم برسم.

من به چیزی که فکر می کنم، هدفم است. وقتی به شرایط خوب فنی برسم راحت می توانم به اروپا بروم. رسیدن به این جایگاه آسان اما نگه داشتن آن مشکل است. مهم رسیدن به فوتبال اروپا نیست، مهم این است که بتوانی در آنجا دوام بیاوری.

به هر حال همه جای دنیا اینگونه مسائل وجود دارد و ارتباط حرف اول را می زند. در فوتبال به دلیل رد و بدل شدن پول، مسائل دلالی و زد و بند وجود دارد. من کاری به این مسائل ندارم و می خواهم بدون باندبازی و ارتباطات، موفق باشم.

من 14 سالم بود که به انگلستان رفتم. آنجا کسی مرا نمی شناخت و هنوز جا نیفتاده بودم. یک سایت (باشگاه رده های پایه) در انگلستان دروازه بان می خواست و وقتی ثبت نام کردم و رفتم با اینکه سن من کم بود، آنجا به من گفتندباید بالای 18 سال باشی، من هم سنم را نگفتم و با بزرگ ها تمرین می کردم و توانستم اینطوری هم درس بخوانم و هم تمرین کنم هر چند که بعدا به دلیل داشتن ویزای دانشجویی و ایرانی بودن نتوانستم در انگلستان دوام بیاورم.

مردم انگلستان قابل مقایسه با آمریکایی ها نیستند. در انگلیس مردم خونگرم و بجوش نیستند. در آمریکا راحت بودم و مرا بیشتر می شناختند.

اکثر بازی های معروف پدرم را دیده ام. یعنی بازی هایی که فشار روی دروازه ایران زیاد بوده، تنها بازی که در آن پدرم خوب کار کرده و من ندیده ام، بازی ایران و الجزایر است.

همیشه از رفتارهای پدرم الگو می گیرم اما این مسائل باید در درون آدم باشد. من هم سعی می کنم زمانی که در درون دروازه می ایستم، اعتماد به نفسم را حفظ کنم. در 18 سالگی که بازی می کردم، جلوی تماشاگرانی در درون دروازه ایستادم که فحش می دادند و توانستم کارم را به خوبی انجام دهم. باید دید زمانی که بازی می کنم چقدر می توانم اعتماد به نفسم را حفظ کنم. اما از حرکات پدرم در دوره بازیگری اش واقعا لذت می بردم. فکر می کنم هر دروازه بانی قادر به انجام چنین رفتاری باشد که بتواند در اوج حمله حریف با یک دست توپ را بگیرد یا لبخند بزند نیست.

در این باره بهتر است کارشناسان نظر بدهند. من فکر می کنم افراد استثنایی در فوتبال هر کشور قابل تکرار نیستند.

در این باره نمی توانم چیزی بگویم اما بازی کردن در پرسپولیس سخت است و کمتر مربی این ریسک را می کند که از یک دروازه بان کم سن و سال درون دروازه استفاده کند.

نمی خواهم وارد مسائل حاشیه ای شوم و بگویم به خاطر پدرم در پرسپولیس بازی نکردم. اینکه آدم هایی بودند که دوست نداشتند من بازی کنم، به گذشته مربوط است و علاقه ای به باز کردن اتفاقات گذشته ندارم. البته نیلسون هم در پرسپولیس خوب کار می کرد و برای همین به من بازی نرسید.

فکر نکنم چرا که در چند بازی حق من بود که بازی کنم اما به من ندادند، برای همین می گویم بحث سن نیست…

در این سال هایی که به ایران آمدم، خیلی اتفاقات و مسائل را از نزدیک دیدم اما نمی خواهم وارد حاشیه شوم و به همین دلیل خیلی به گذشته فکر نمی کنم.

قبل از اینکه با راه آهن قرارداد ببندد بیشتر با هم به سالن بدنسازی می رفتیم و تمرین می کردیم اما حالا که به راه آهن آمده، برنامه هایمان با هم جور درنمی آید و من اکثر مواقع خودم به باشگاه بدنسازی می روم.

ورزش های مردم پسند در تمام دنیا دچار حاشیه هایی هستند اما من برای اینکه به هدفم برسم بیشتر وقت را صرف تمرین کردن می کنم.