حاشیه های پررنگ تر از متن یک جشن از نگاه مختاباد

اول: دوشنبه گذشته دومين دوره جشن موسيقي ما برگزار شد. حواشي اين جشن از قرار بيشتر از متن آن بود و نوع مواجهه اهالي موسيقي از پيشكسوت و جوان و متلك‌پراني‌هاي‌آنها نگارنده را به ياد خاطره‌يي از مرحوم بديع‌زاده در كتاب «گلبانگ محراب تا بانگ مضراب» انداخت با اين تفاوت كه مرحوم بديع‌زاده كه مديري لايق در حوزه موسيقي بود و هنرمندي منحصر به فرد و شفاف و صادق و اتفاقا از نخستين افرادي كه به فكر ايجاد يك صنف موسيقي افتاد، معضلي اخلاقي در ميان موسيقيدان‌ها را بعد از سال‌ها در كتابش به اشاره بيان كرد و دوشنبه گذشته همان معضل در خفا به نوعي علني و آشكار از دهان برخي اهالي موسيقي در طعنه و تشنيع به ديگران تراوش شد.

مرحوم بديع‌زاده با مذمت غيبت و بدگويي اهالي موسيقي نسبت به يكديگر مي‌گفت جماعت اهل موسيقي به قدري نسبت به يكديگر انتقاد و موضع مخالف دارند و حسادت مي‌ورزند كه هر جا مي‌روند عليه هم سخن مي‌گويند. مي‌گفت و به تمثيل اشاره مي‌كرد كه من مي‌روم پيش كسايي (استاد) و هر دو عليه بنان صحبت مي‌كنيم، سپس دو تايي مي‌رويم پيش بنان و هر سه‌تا عليه مثلا عبادي صحبت مي‌كنيم، بعد سه تايي مي‌رفتيم پيش عبادي و چهارتايي عليه شهناز صحبت مي‌كنيم و الخ.

اين نكته كوتاه را از آن جهت يادآوري كردم كه در نوشته‌هاي برخي بزرگان هم كم‌طاقتي و طعنه‌زني را به عيان مي‌توان مشاهده كرد و آن زمان از جوان انتظار رعايت كمي انتظار بي‌جاست.

دوم: نگاهي به فهرست برگزيدگان بخش‌هاي مختلف دومين دوره جشن موسيقي ما نشان مي‌دهد كه كاري پرزحمت صورت پذيرفته است، آن هم توسط عده‌يي علاقه‌مند به موسيقي و برخي خبرنگاران و روزنامه‌نگاران جواني كه سعي كرده‌اند با بهره‌گيري از خلايي كه در اين زمينه وجود داشته و نهادي «دانه درشت» همانند خانه موسيقي با آن همه يد و بيضاء و با وجود سابقه‌يي 15 ساله نتوانست يك جريان داوري مورد اتكا و اعتماد را سامان دهد، اين گروه كوچك اما خوش فكر و همدل و البته جدي و پيگير توانستند اين وظيفه را به خوبي انجام دهند و در همان دومين سال اين رقابت‌ها مهر و نشان ويژه خود را بر آن بزنند. حضور بزرگان موسيقي در شاخه‌هاي مختلف و برگزاري مراسمي جمع و جور و آبرومند از تلاش بي‌شايبه اين گروه خبر مي‌دهد. اگر چه به نظر مي‌رسد مجموعه داوران بخش‌هاي تخصصي بايد كارهاي جدي حوزه موسيقي سنتي، به خصوص آهنگسازان و نوازندگان و خوانندگان جوان و نسل‌هاي بين 30 تا 40 سال را نيز دقيق‌تر مد نظر قرار دهند.

سوم: اينگونه مي‌توان اميدوار بود كه جشنواره‌يي پا بگيرد و نهالش سفت و ‌بارآور شود كه مخاطب براي آن همان قدر حرمت و اعتبار قايل شود كه براي ديگر امور قايل مي‌شود. به نظر مي‌رسد در دوره‌هاي بعدي اين جايزه بايد به گونه‌يي برگزار شود كه جايزه‌گيرنده حس كند كارش ديده و تحسين شده است.