اهمیت دوچندان تامین آب سالم در زمان همه گیری کرونا

به گزارش صدای ایران، امیر حاجی زاده فلاح – مهندس ارشد سازه های آبی نوشت: همانطور که دنیا با همه گیری ویروس کرونا روبرو است ، متخصصان می گویند که یک روش اصلی برای به حداقل رساندن احتمال بیماری ، شستن کامل و مرتب دست هاست. تامین آب سالم همواره یکی از چالش های بشر است. دغدغه‌ای که امروزه با توسعه صنایع و مصرف کودهای شیمیایی بیشتر شده است. رهاسازی فاضلاب صنایع در محیط زیست و افزایش آلودگی خاک‌ها در اثر استفاده از کودهای شیمیایی باعث شده تا محیط زیست، خاک و به تبع آن آب مصرفی بیشتر آلوده شود.

در طول 40 سال گذشته ، بسیاری از کشورها در زمینه تصفیه فاضلاب ، تأمین آب آشامیدنی برای ساکنان و افزایش منابع آب برای پرورش مواد غذایی و فیبر مورد نیاز ، پیشرفت زیادی داشته اند. اما به عنوان یک محقق با تمرکز بر مدیریت و سیاستگذاری منابع آب ، می دانم که هنوز چیزهای زیادی برای پیشرفت وجود دارد. بیش از 40٪ از جمعیت جهان در مناطقی زندگی می کنند که آب به طور فزاینده ای کم می شود و این رقم احتمالاً افزایش می یابد. روزانه ، تقریباً 1000 کودک در اثر بیماریهای قابل پیشگیری از آب و بهداشت می میرند.
زندگی بدون آب سالم

امروزه ، با وجود ویروس کرونا در همه قاره ها به جز قطب جنوب ، شستن دست ها در بسیاری از کشورهای در حال توسعه یک چالش دشوار است.اما آب تمیز اغلب کم است و بسیاری از ساکنان محله های فقیرنشین در خانه های بدون آب شرب زندگی می کنند.

استفاده از آب از دهه 1980 در سراسر جهان سالانه حدود 1٪ افزایش یافته است که ناشی از رشد جمعیت ، توسعه اقتصادی و تغییر الگوی مصرف است. در عین حال ، منابع آب به طور فزاینده ای در اثر تغییر آب و هوا ، استفاده بیش از حد و آلودگی تهدید می شوند.

به عنوان مثال ، در سال 2019 ساکنان چنای هند ، به دلیل خالی بودن مخازن شهر مردم مجبور شدند برای آب شربی که توسط کامیون های نفتی ارسال شد در صف بایستند. خشکسالی مداوم ، که با تغییرات آب و هوایی بدتر شده بود ، منابع محلی را تقریباً خسته کرده بود. این شهر که 7 میلیون نفر در آن زندگی می کنند ، هنوز با کمبود شدید روبرو است و ممکن است ظرف چند سال آبهای زیرزمینی موجود خود را از بین ببرد.

در سیستان و بلوچستان نیز بیشتر از 50 درصد مردم در روستا زندگی می‌کنند. براساس آمارهای اعلام شده، نزدیک به نیمی از جمعیت روستایی سیستان و بلوچستان شبکه آب ندارند؛ و بیش از هزار روستا با تانکر آبرسانی می‌شوند.

در روستاهای مکزیک ، حدود 5 میلیون نفر دسترسی به آب پاک ندارند. زنان و کودکان وظیفه دارند آب را به روش های سنتی جمع آوری کنند و این در حالی است که مشکل ان ها کمبود بارندگی نیست بلکه در نبود زیرساخت های مناسب شهری و سوء مدیریت آب است. در مکزیکوسیتی بیش از ۷۰ درصد آب از آبخوان ها استخراج می شود؛ این در حالی است که آب ورودی به این ابخوان ها بسیار کمتر از این میزان است.

سیستم های مدیریتی تحت فشار
طبق اعلام سازمان ملل همزمان با بحران کرونا و افزایش تقاضا برای آب در بخشهای صنعتی ، خانگی و کشاورزی به دلیل پیشرفت در تولید آب شیرین برای پرورش مواد غذایی و مصرف عمومی در ظاهر نشان می دهد رفع نیازها در جهت تامین آب رو به بهبود است . با این حال ، کارشناسان سه زمینه را بررسی می کنند که پیشرفت در آنها عقب مانده است.

اولاً ، بیش از 2 میلیارد نفر در کشورهایی که تنش آبی زیادی دارند ، زندگی می کنند و حدود 4 میلیارد نفر حداقل در طول یک ماه از سال دچار کمبود شدید آب می شوند. این مشکلات مستقیماً ناشی از افزایش تقاضای آب و تأثیرات شدید تغییرات آب و هوایی است.

دوم ، در حالی که بسیاری از کشورها هزینه های زیادی را برای بهبود دسترسی به آب صرف می کنند اما باز هم دیده می شود که میزان دسترسی به آب سالم ناکافی است. تقریباً 800 میلیون نفر در سراسر جهان فاقد سرویس بهداشتی به روز شده هستند. در بسیاری از موارد ، سرویس های بهداشتی غیر اصولی و ابتدایی فاضلاب انسانی را مستقیماً به محیط زیست منتقل می كنند و باعث آلودگی جوی ها و رودخانه ها می شوند. در سراسر جهان ، بیش از 80٪ فاضلاب تصفیه نشده باقی مانده است.

سوم ، در هر کشور زیرساخت های آبی در حال کهنه شدن است و نیاز به نوسازی و یا بازسازی دارند که معمولا بودجه آنها تامین نمی شود که این روندهای ترکیبی باعث ایجاد آلودگی های مداوم برای تأمین منابع آب می شوند و سلامت عمومی را در سراسر جهان تهدید می کنند.

این مشکلات دلهره آور که همزمان با گسترش ویروس کرونا می باشد نیازمند راهکارها و اقدامات اجرایی مناسب است.

به عنوان اولین قدم ، دولت ها باید به برنامه ریزی بلند مدت تمرکز کنند. مشکلات و بحران های آبی پیش روی که در سیستان بلوچستان در ایران، چنای هند ، مناطق روستایی مکزیک و مکانهای بیشمار دیگر معمولاً علائم هشدار دهنده اولیه را ایجاد می کنند اغلب با سوء مدیریت یا نداشتن بودجه کافی از آنها چشم پوشی می شود.

یک نمونه مهم از بی توجهی مدیریتی در کیپ تاون ، آفریقای جنوبی بود جایی که ساکنان آن در سال 2017 با کمبود آب مشابه چنای هند روبرو بودند ، سالها مشخص بود که زیرساخت های آب این شهر نمی توانند تقاضای روزافزون را برآورده کنند. که متخصصان در یک مطالعه با حمایت دولت که در سال 1998 انجام شد ، به عنوان یک راهکار ساخت یک تصفیه خانه جهت استفاده مجدد از پساب فاضلاب به منظور مصارف مختلف شهری و غیر شهری را در برابر خشکسالی آینده توصیه کرده بود ، اما این نیروگاه هرگز احداث نشد که نتیجه آن بحران آب در طی 18 ماه افزایش یافت در حالی که مقامات دولتی گوش های خود را به شکایت مکرر ساکنان در مورد بو و طعم آب آنها بستند.

که آن تجربه تلخ منجر شد امروزه بسیاری از شهرهای بزرگ ، از جمله مکزیکوسیتی ، لس آنجلس ، سائو پائولو توجه به علائم هشدار دهنده تغییر آب و هوا را شروع کنند. که مقامات آن در حال شروع گزینه های نوآورانه آب برای صرفه جویی در مصرف آب و استفاده مجدد از فاضلاب و برداشت آب باران هستند که با الگوپذیری از این راهکارها سایر شهرها نیز اقدامات اجرایی خواهند کرد.

سرانجام ، من معتقدم در این روزهای بحرانی که شیوع ویروس کرونا یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های مردم جهان است رسیدگی به معضل آب سالم حیاتی است. تجربه شهرهایی که از خشکسالی طاقت فرسا زیان دیدند مانند مکزیکوسیتی ، نشان می دهد که دولت ها باید نگرانی های جامعه را در برابر ویروس کرونا و کمبود آب سالم بسنجند و ایجاد اعتماد را در نهادهای متولی متخصصان این حوزه تقویت کنند. و بهترین راه برای ایجاد این نوع اعتماد ، تامین بودجه کافی و ایجاد زیر ساخت جهت ایجاد شبکه های آبرسانی و تصفیه خانه دربحران های آب امروز است در غیر این صورت شاهد مهاجرت بي رويه روستاييان به شهرها و افزایش پراکندگی ویروس کرونا خواهیم بود.