سه سالگی؛ بهترین سن ورود به مهدکودک

یک کارشناس ارشد روانشناسی گفت: کودکان از 2.5 سالگی به بعد می‌توانند در مکان نا آشنا حضور داشته باشند و این محیط را بپذیرند؛ به همین دلیل سن مناسب برای ورود به مهدکودک حدود 3 سالگی است.

بهناز ذال گفت: برای بسیاری از خانواده‌ها به دلیل شاغل بودن مادر چاره‌ای جز فرستادن کودک به مهدکودک وجود ندارد؛ اما برای خانواده‌هایی که مادر شاغل نیست و یا امکان نگهداری کودک در خانه فراهم است فرستادن کودکان به مهدکودک امر اجباری نیست؛ اما به دلیل مزایایی که مهدکودک دارد روانشناسان پیشنهاد می‌کنند ساعاتی از روز را کودک در مهد بگذراند.

وی با اشاره به اینکه حضور زودهنگام کودک در مهد عمدتاً تاثیر مثبتی ندارد، تصریح کرد: کودکان از 8 ماهگی اضطراب جدایی را تجربه می‌کنند و دوری از مادر و حضور در مکان نا آشنا برایشان ایجاد اضطراب می‌کند؛ اما کودکان از 2.5 سالگی به بعد می‌توانند با این شرایط کنار بیایند و محیط نا آشنا را بپذیرند؛ بنابراین سن مناسب برای فرستادن به مهدکودک حدود سه سالگی است.

این کارشناس ارشد روانشناسی اظهارکرد: مهدکودک فرصتی برای تعامل با سایر کودکان فراهم می‌کند که با توجه به کم جمعیت بودن خانواده‌های امروزی چنین بستری برای کودک وجود ندارد و با فرستادن کودکان به مهدکودک، کودک با هم سن و سالانش رابطه برقرار می‌کند و مهارت ارتباطی را فرا می‌گیرد.

ذال ادامه داد: در مهدکودک محرک‌های بیشتری برای یادگیری وجود دارد و کودکان از هم‌سالان و مربیان آموزش‌های متنوعی را فرا می‌گیرند؛ که برخی از این آموخته‌ها مانند مهربانی، احترام و کارگروهی در تکامل شخصیت کودک تاثیر مثبت دارند و برخی مواقع نیز تاثیر منفی آنچه یاد می‌گیرند مانند کلمات زشت و رکیک و رفتارهای پرخاشگرانه بیشتر است.

وی اظهارکرد: دوری و جدایی از والدین به ویژه در کودکانی که زمان زیادی را به دلیل شغل والدین مجبورند در مهد سپری کنند موجب کاهش ارضا نیازهای عاطفی و روانی کودک می‌شود و این کودکان در خانه نیز وقت زیادی را با والدین نمی‌گذرانند؛ زیرا والدین خسته هستند و یا مادر مجبور است به امورات منزل بپردازد، در مهدکودک خصوصاً در فصل زمستان با انواع بیماری‌های کودکان مواجه می‌شوند و با توجه به اینکه کودکان سیستم ایمنی ضعیفتری دارند ممکن است به آن بیماری‌ها مبتلا شوند و گاهی مشاهده می‌شود در مهدهای کودک از مربیان با تخصص و تجربه کم استفاده می‌شود و با توجه به عدم آشنایی این مربیان با روانشناسی کودک و نحوه رفتار با آن‌ها ممکن است اثرات سوء بر کودک داشته باشند.

این کارشناس ارشد روانشناسی ادامه داد: در صورتی‌که سبک رفتار والدین با کودک متفاوت از آنچه در مهدکودک وجود دارد باشد ممکن است منجر به ایجاد دوگانگی و ابهام در کودک و نهایتاً دلزدگی کودک از محیط مهد شود؛ بنابراین قوانین و اصول رفتاری مربیان و والدین باید تا حد زیادی همسو باهم باشد تا کودک دچار دوگانگی نشوند.

ذال افزود: سال‌هایی که کودک زمان خود را در مهدکودک سپری می‌کند تاثیر زیادی در رشد شناختی، اجتماعی و جنسی کودک دارد و تجربیات ناگوار در این سال‌ها عمدتاً تاثیر پایداری دارند؛ بنابراین نیاز است والدین توجه خاص و ویژه به آموزش‌های ارائه شده در مهد و نوع رفتار کادر مهد با کودکان داشته باشند.

وی تصریح کرد: آنچه در تعامل والدین و کودک مهم‌تر است کیفیت ارتباط است و والدین می‌توانند طوری برنامه‌ریزی کنند که زمان حضور در خانه از طریق بازی با کودک، گفت‌وگو و اظهار محبت و انجام فعالیت‌های مشترک بیشترین وقت خود را با کودک بگذرانند.

این کارشناس ارشد روانشناسی در خصوص آموزش‌هایی که در مهدهای کودک باید به کودکان ارائه شود تصریح کرد: به اعتقاد روانشناسان کودک سال‌های پیش از دبستان که سنین حضور کودک در مهد را در برمی‌گیرد سال‌های حساس رشدی محسوب می‌شود و در این سنین ادراک کودک از پدیده‌ها شکل می‌گیرد که برای رشد شناختی کودک بسیار مهم است و در این سنین پایه‌های رشد اجتماعی کودک شکل می‌گیرد و ایجاد اعتماد و امنیت روانی کودک، ابتکار عمل و خلاقیت در کودک، اعتماد به نفس و انگیزه رقابت در کودک منوط به شرایطی است که کودک در آن رشد می‌کند و آموزش‌های مهدکودک باید با اهداف شکل‌گیری و ارتقا خصوصیات ذکر شده باشد.

ذال اظهارکرد: کودک بهترین ساعات خود را در مهد می‌گذراند و طبیعتاً استفاده بهینه از چنین زمانی نیاز به برنامه‌ریزی دارد؛ چراکه کودکان حدوداً 5 تا 6 ساعت را در روز در مهد می‌گذرانند و قطعاً این مدت زمان، فرصت خوبی برای آموزش برخی مهارت‌ها در اختیار می‌گذارد؛ بنابراین مهدکودک فقط برای نگهداری کودکان نباید باشد.