جبهه باقی و جمهوری جاودان

صدای ایران- محسن سلگی؛  تقدیم به دکتر عطاالله رفیعی آتانی و‌ دکتر‌ علی سهیلی که جانباز دفاع مقدس اند؛ باقی و بازنمانده آن. باری، این ماییم که بازمانده ایم؛ آنها باقی‌مانده‌ی باقی و جاودانگی اند؛ باقیِ بی‌حدی و سرمدی. (به مناسبت هفته دفاع مقدس).

 دفاع مقدس هفته نیست، زمان است؛ سلطان صاحبقران همه قرن ها همین هفته و‌ همان ایام است.

زمان درونی و استعلایی است؛ زمانی که از ساعت رهایی یافته است زمانی است که تخت بند مکان نیست؛ زمان باطنی است؛ زمانِ زمان است جایی که صاحب زمان مالک مطلق آن است، جایی که ولایت مطلقه، مطلقِ مطلق است؛ مطلق به هر دو معنی کامل و‌ رها. ولایت مطلقه همانجاست، همانجا که امام و خامنه ای درون سنگرهایش همچنان در عبادت و جهادند؛ اگر شهدا نمرده اند امام آنها هم نمرده است و شهدا نمرده اند. آنجا زمان و مکان باقی است؛ همانجا سهیلی هنوز نفس می کشد و رفیعی غواصی می‌کند. اینها اینجا نیستند آنجایند. دلشان پیش زن و بچه شان هم نیست، دلشان پیش آن بچه هاست...

 

 

آنجا زمان باقی است که بقیه الله در آنجا اقامت گزیده است؛ باقی عمرش همانجاست، همانجا تا ۳۱۳می شمارد و ما چشم‌هایمان را باز می کنیم؛

تصورش را بکنید؛ 

زمان باقی همانجاست و باقی زمان، متولد نشده می میرد؛ مثل همین ثانیه ها مثل لحظه ‌و لمحه.

این انقلاب را هم شهدا باقی کرده اند و وقتی در سرود ملی می گوییم جمهوری اسلامی جاودان، برخی می‌گویند مگر می شود حکومتی جاودان باشد! می گوییم این حکومت به امام باقی، با آن زمان باقی به وقت عاشورا و کربلا و نینوا وصل و وصال است.

این انقلاب به همان باقی می رود؛ که باغی ست پرنور، که عطر جبهه بر همه مکان و زمان می نشیند؛ همان ظهور و حضور علی الاطلاق ولایت؛ وقت مطلق شدن ولایت؛ وقت همایندی اسم جلال و‌ جمال و وقت سقوط سلطنت استکبار. 

خوب فکر کن! این ولایت فطرت تو نیست ؟ آرزوی کودکی ات یا چیزی شبیه این نیست ؟

پ.ن: رفیعی در جنگ ‌غواص بوده است.