صدای ایران_بهروز حیدری: در روزهایی که فشارهای اقتصادی بر روی گرده‌های مردم به حد غیر قابل وصفی سنگینی می‌کند و هر روز محصولات در یک رقابت جالب افسار پاره می‌کنند، علی رغم جذابیت تنها برنامه آرامش‌بخش تلویزیون می‌تواند بازی فوتبال فلان تیم محبوبت باشد!
هر بازی برنده و باختی دارد و قطعا پس از پایان هر بازی جمعی خوشحال و جمعی ناراحت و عصبی هستند و این جز لاینفک بازی‌های ورزشی است.
اینکه طرفدار فلان تیم با باخت تیم محبوبش ناراحت شود و عصبانیت بر او غلبه پیدا کند امری طبیعی است؛ این در ذات هوادار است. اما اینکه بازیکن فلان تیم بخواهد با یک ناسزا و فحش هواداری از کوره در برود و با مشت به صورت هوادار بکوبد یک پدیده است.
آقای فرشید اسماعیلی! شما در برابر پولی که از باشگاه استقلال دریافت می‌کنید موظف هستید که پاسخگو باشید. هم پاسخگو رفتار و هم پاسخگوی عملکردتان در مستطیل سبز.
هوادار نه در فرودگاه ممکن است بر روی سکوهای ورزشگاه هم بنشیند و از روی عصبانیت فلان حرف را بزند هرچند که این اقدام به شدّت نکوهش می‌شود و باید در مورد این مسئله فکری کرد اما این دلیل نمی‌شود که مثلا شما زمین بازی را رها کنید و به سمت سکوهای تماشاچیان بروید و هواداران تیم متبوع یا رقیبتان را به باد کتک بگیرید!
چه کسی به شما این اختیار را داده است که بخواهید نه یک هوادار، بلکه یک شهروند ایرانی را مقابل چند صدنفر مورد ضرب و شتم قرار بدهید؟
ای کاش متولیان فرهنگی ورزش پس از توجه به توانایی‌های فنی،فردی و حرفه‌ای بازیکنان فوتبالی به آنها مرام و مسلک تختی بودن را یاد می‌دادند.
آن هوادار به شما فحش داد شما صورتش را می‌بوسیدی! موقعی که در یک تیم ملی مثل استقلال پا به توپ می‌زنید خط قرمزتان نباید خانواده باشد! باید خط قرمز شما تک تک مردم ایران سپس هوادارنی باشد که با جان دل با پیروزی شما شاد و با باخت شما اشک می‌ریزند.
آقای اسماعیلی مشت شما فقط به صورت یک هوادار استقلالی نبود بلکه به قلب تک تک مردمانی بود که فکر می‌کردند آنهایی که در مستطیل سبز برای موفقیت تیم محبوبشان می‌جنگدند، اسطوره هستند یا می‌توانند تبدیل به اسطوره شوند!
